زمینیانی همچون فرشته

سوال اساتید فرانسوی از دانشجوی دکترای طراحی:

 مگرخانمها در ایران درس می خوانند؟!

 

? گفتگویی جذاب با نویسنده کتابی که رهبر انقلاب خواندن آن را به خانمها توصیه کردند.

ڪتاب خاطرات سفیر

نویسنده:نیلوفر شادمهری

نیلوفر شادمهری در کتاب خاطرات سفیر به بیان چالش‌های یک بانوی مسلمان به عنوان دانشجوی ممتاز ایرانی در فرانسه می‌پردازد که با نگارشی صمیمی و ساده، خواننده را به خوابگاهی در پاریس می‌برد و او را با رویدادها، تجربه‌ها و خاطراتش شریک می‌کند.

 

خاطرات دختر مسلمانی که در کشور فرانسه، هر چند برای ادامه‌ی تحصیل در مقطع دکتری حضور دارد اما سفیری شده است برای دفاع از حقیقت اسلام. مواجهه‌ی او با آدم‌های مختلف و اتفاقات متفاوت این خاطرات را جذاب‌تر می‌کند، از قبول نشدنش در بهترین دانشگاه فرانسه تنها به دلیل حجابش و دست ندادن با سرشناس‌ترین اساتید مرد تا برگزاری دعای عهد در اتاق خوابگاه و خواندن دعای کمیل برای «یک سلیم النفس».

 

نیلوفر شادمهری در این کتاب، حدود سی خاطره را به رشته‌ی تحریر درآورده که این مجموعه در واقع بخش اندکی از تمام خاطرات ایشان است.

 

در بخشی از کتاب خاطرات سفیر می‌خوانید:

 

کم‌کم داشت حالم از اون شرایط به هم می‌خورد. بچه‌ها متوجه نمی‌شدن که من دارم سر کار می‌ذارمشون یا واقعا متن شعر همین‌ قدر سخیفه. خدا خدا می‌کردم که هر چه زودتر اثر فاخری که می‌شنیدیم بساطش جمع بشه. اما همیشه درست توی همین شرایط زمان کش می‌آد و واحد گذشت زمان از ثانیه به شبانه‌ روز تغییر پیدا می‌کنه. سیلون دست‌ به‌ سینه وایساده بود و داشت سعی می‌کرد عمق نداشتۀ شعر رو بفهمه! چند بار به سرم زد بهشون بگم: «ببینید بچه‌ها، این اصلا در سطحی نیست که اسمش رو شعر بذارم. طرف یه چیزی خونده رفته.» اما نمی‌شد. آبروریزی بود. بعد از اون‌ همه افاضات دربارۀ شعر و ادب پارسی و مردم ادیب کشورم جای همچین حرفی نبود. ویدد، که سمت چپ مغی نشسته بود و تا اون ‌موقع ساکت بود، گفت: «من فکر می‌کنم اصلا با معشوقش مؤدب حرف نمی‌زنه!» گفتم: «خب، البته بله، کلا شعرش جوری گفته شده که با آدم با فرهنگی طرف نباشیم!» مغی گفت: «خب، بعدش چی می‌شه؟»

ازاین آدرس میتونید ڪتاب رو در ڪتابخوان ڪتابراه دانلود ڪنید

https://www.ketabrah.ir/کتاب-خاطرات-سفیر/book/32581

 مطالب مرتبط

ڪتاب لینا لونا

داستان_واقعی…

رازدرخت کاج..

به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس، شهید بهشتی جمله معروفی دارد به این مضمون که سرنوشت مقلدان خمینی چیزی جز شهادت نیست. این جمله در خصوص دانش‌آموز شهید زینب کمایی به واقع صدق می‌کند. او شهیدی است که تنها به جرم داشتن حجاب و شرکت در راهپیمایی علیه بدحجابی توسط منافقین به شهادت رسید. زینب کمایی، شهیده نوجوان 14 ساله، امسال به عنوان شهید شاخص سال سازمان بسیج دانش‌آموزی در بخش خواهران انتخاب شده است. گذری بر زندگی او را به روایت مادرش پیش رو دارید

زندگینامه 

 

زینب کمائی در خرداد ماه 1346در شهر آبادان به دنیا آمد.مادرش زنی دل آگاه و علاقه مند به قرآن و اهل بیت به خصوص حضرت حسین(ع)و حضرت زینب(س) بود. پدر او نیز کارگر پالایشگاه نفت آبادان بود و با دسترنج اندک کارگری خود خانواده نه نفره اش را سرپرستی می کرد.

 

زینب دوران دبستان و دو سال از دوره راهنمایی را در آبادان سپری کرد و از کلاس سوم دبستان تحت تاثیر تربیت آگاهانه مادر و شرکت در جلسات قرآن حجاب اسلامی را انتخاب کرد. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی در مدرسه راهنمایی و مسجد محله به فعالیت های فرهنگی و تربیتی مشغول شد. زینب علاقه زیادی به رهبر انقلاب حضرت امام خمینی داشت. گرایش به دیدگاه های حضرت امام تاثیر در نوع نگاه زینب به زندگی و ادامه فعالیت هایش بر جای گذاشت.

 

با شروع جنگ تحمیلی در سال 1359زینب به همراه خانواده مجبور به ترک شهر و دیار کودکی اش شد. پس از مهاجرت به اصفهان و سپس شاهین شهر اصفهان او در سایه حمایت های مادرش به فعالیت های فرهنگی از جمله شرکت در کلاس های اعتقادی جامعه زنان و عضویتدر بسیج و فعالیت های پرورشی و تربیتی دبیرستان 22بهمن شاهین شهر پرداخت. در این زمان چهار عضو خانواده کمایی در جبهه مشغول به خدمت بودند. به دلیل فعالیت های مستمر زینب و تلاش های بی وقفه اش جهت تغییر وضعیت فرهنگی شاهین شهر پس از گذشت شش ماه از حضورش در این شهر هدف سازمان منافقین قرار گرفت و در شب اول فروردین سال1361 در راه بازگشت از مسجد به خانه توسط اعضای این گروه ربوده و به شهادت رسید و پیکر پاکش پس از سه روز جستجوی نیروهای امنیتی و خانواده کشف گردید.

منافقین در طی ارسال نامه و تماس تلفنی مسئولیت ترور زینب را برعهده گرفتند.زینب چهارده ساله و دانش آموز سال اول دبیرستان  هدف ترور منافقین قرار گرفت و به شکل مظلومانه ای به شهادت رسید و همراه با شهدای فتح المبین در گلستان شهدای اصفهان به خاک سپرده شد.

نویسنده: معصومه رامهرمزی

از زبان خواهر بزرگوار شهیده:

زینب همیشه در وسایلش مقداری تربت شهدا و هفت عد کاج نگه میداشت..بعد از شهادتش متوجه شدیم که شش تا از کاج ها، از درختان مختلفی هستند که در گلزار شهدا وجود دارد، هفتمین کاج، از همان درختی است که بالای مزار مطهر زینب قرار دارد….??

یک بار زینب به من گفت: غسل شهادت کرده ای؟

گفتم: غسل شهادت دیگه چیه؟

گفت: هر مسلمانی باید همیشه غسل شهادت داشته باشه..

زینب عزیزم ، راه باغ کاج های بهشتی از کدام طرف است؟

ما در این جاده ها گم شده ایم…

آه زینب عزیزم..ای که مرا خوانده ای..راه نشانم

 

...

فصل اول 

جستجو

 

هر سال که به فصل بهار نزدیک می شدیم، خانه ی ما حال و هوای دیگری پیدا می کرد. از اول اسفند در فکر مقدمات سال تحویل بودیم. من انواع و اقسام سبزه ها مثل گندم و ماش و رشاد(شاهی) را می کاشتم. وقتی سبزه ها بلند می شدند،دور آنها را با روبان های رنگی تزئین می کردم و روی تاقچه ها می گذاشتم. به کمک بچه هایم همه ی خانه را از بالا تا پایین تمیز می کردیم. فرش ها، پرده ها، ملافه ها، همه چیز باید همراه بهار بهاری می شد.بچه ها هم در این روزها ،بدون غر زدن و از زیر کار در رفتن، پا به پای من کمک می کردند. بهار آنقدر برای همه عزیز بود که انرژی همه چند برابر می شد. خرید عید هم برای بچه ها عالمی داشت. گاهی وقت ها می دیدم که بچه هایم،لباس ها و کفش های نویشان را شب بالای سرشان می گذاشتند و می خوابیدند. همه ی این شادی ها با شروع #جنگ کم کم فراموش شد و فقط خاطراتش ماند.

اولین شب فروردین ماه سال 1361، بی قرار و نگران در خانه راه می رفتم. چند ساعت از وقت نماز مغرب و عشا می گذشت،اما هنوز خبری از زینب نبود. زینب ساعتی قبل از اذان برای خواندن #نماز جماعت به مسجد المهدی خیابان فردوسی رفته بود. او معمولا نمازهایش را به جماعت در مسجد می خواند و همیشه بلافاصله بعد از تمام شدن نماز به خانه برمی گشت. آن شب وقتی متوجه تاخیر زینب شدم، پیش خودم فکر کردم شاید سخنرانی یا ختم قرآن به مناسبت اولین روز سال در مسجد برگزار شده و به همین دلیل زینب در مسجد مانده است. با گذشت چند ساعت، نگران شدم و به مسجد رفتم اما هیچ کس در مسجد نبود.نماز تمام شده بود و همه ی نمازگزارها رفته بودند

 

آشوبی به دلم افتاد. هوا تاریک تاریک بود و باد سردی می آمد. یعنی زینب کجا رفته بود؟زینب دختری نیست که بی اطلاع من جایی برود و خبری ندهد. بدون اینکه متوجه باشم، خیابان های اطراف #مسجد و خانه مان را جست وجو کردم.اما مگر امکان داشت که زینب توی خیابان ها مانده باشد؟ او باید تا آن ساعت به خانه برمی گشت.مادر و دختر بزرگترم،شهلا و پسر کوچکم شهرام، در خانه منتظر بودند.به خانه بر گشتم .مادرم خیلی نگران بود اما نمیخواست حرفی بزند که #دلهره ی من بیشتر شود. او مرتب زیر لب دعا می خواند.

شهلا گفت:"مامان باید به خانه ی خانم دارابی برویم و از آنجا با چند نفر از دوستان زینب تماس بگیریم ؛شاید آنها خبری از زینب داشته باشند.” آن زمان، ما تلفن نداشتیم و برای تماس های ضروری به خانه ی همسایه می رفتیم . من و شهلا به خانه ی دارابی رفتیم. سفره ی هفت سین خانواده ی دارابی وسط پذیرایی پهن بود و همه دور هم تلویزیون نگاه می کردند و صدای خنده و شادی آنها بلند بود. خانواده ی دارابی با شنیدن خبر تاخیر زینب خیلی ناراحت شدند خانم دارابی گفت:"راحت باشید و خجالت نکشید.با هر کجا لازم است تماس بگیرید تا ان شاالله از زینب خبری بگیرید.”

 

 

 

شهلا به خانه ی چند نفر از دوستان زینب زنگ زد. شهلا خجالت می کشید که بگوید زینب گم شده است؛ آخر دوستانش چه فکری می کردند؟ اما چاره ای نبود. شاید بالاخره کسی او را دیده باشد و یا دوستانش خبری از او داشته باشند . من گوشهایم را تیز کرده و به شهلا زل زده بودم . شهلا باید برای تک تک دوستهای زینب، اول توضیح  می داد که چه اتفاقی افتاده و بعد از آنها کسب خبر می کرد؛ اما در واقع آنها بودند که یک خبر جدید می شنیدند و آن خبرگم شدن زینب بود. 

خانم دارابی برای ما چای و شیرینی آورد، اما من احساس خفگی می کردم. انگار کسی به گلویم چنگ انداخته بود و فشار می داد. شهلا گفت:مامان ، دیگر نمی دانم با چه کسی تماس بگیرم . هیچ کس از زینب خبری ندارد.

شهلا یکدفعه یاد مدیر مدرسه شان افتاد. خانم کچویی، مدیر دبیرستان 22 بهمن، زینب را خوب می شناخت. زینب در دبیرستان فعالیت  تربیتی داشت و برای خودش یکپا مربی پرورشی بود و خانم کچویی علاقه زیادی به او داشت. از طرفی  خانم کچویی خیلی وقت ها برای نماز به مسجد المهدی می رفت و در کلاسهای عقیدتی جامعه ی زنان هم شرکت می کرد. زینب مرتب با خانم کچویی ارتباط داشت شهلا به خانه رفت و شماره ی تلفن خانم کچویی را آورد. در این فاصله خانم دارابی سعی می کرد با حرف زدن، مرا مشغول و تا اندازه ای آرام کند. اما من فقط نگاهش می کردم و سرم را تکان می دادم. حرفهای او را نمی شنیدم و توی مغزم غوغایی از افکار عجیب و غریب بود.

 

شهلا به خانم کچویی زنگ زد و چند دقیقه ای با او حرف زد. وقتی تلفن را گذاشت ، گفت: خانم کچویی امشب به مسجد نرفته و خبری از زینب ندارد.

شهلا با حالتی مشکوک ادامه داد که خانم کچویی از گم شدن زینب وحشت زده شده و با نگرانی برخورد کرده است. وقتی از تماس گرفتن با دوستان زینب ناامید شدیم، با خانم دارابی خداحافظی کردیم و به خانه برگشتیم. در حیاط خانه را که باز کردم، چشمم به بوته ی گل رز باغچه ی گوشه ی حیاط افتاد. جلو رفتم و کنار باغچه به دیوار تکیه زدم. بلندی بوته به اندازه ی قد زینب و شهلا بود. از بالا تا پایین بوته، گلهای رز صورتی خودنمایی می کردند. آن درختچه هر فصل گل میداد و انگار برای آن بوته، همیشه فصل بهار بود.

زینب هر روز با علاقه به درختچه ی گل رز آب میداد تا بیشتر گل دهد. او در این چند روز باقی مانده به سال تحویل، در تمیز کردن خانه خیلی به من کمک می کرد.البته همانطور که مشغول کار بود به من می گفت: مامان،من به نیت عید به تو کمک نمی کنم؛ ما که عید نداریم. توی جبهه رزمنده ها می جنگند و خیلی از آنها زخمی و شهید می شدند،آن وقت ما عید بگیریم؟ من فقط به نیت تمیزی و نظافت خانه کمک می کنم.

کنار بوته گل رز مثل مجسمه بی حرکت ایستاده بودم و به حرف های او فکر میکردم که مادرم به حیاط آمد و گفت: کبری ،ننه ،آنجا نایست . هوا سرد است. بیا توی خانه. شهلا و شهرام طاقت ناراحتی تو را ندارند.

نمی توانستم آرام باشم. دلم برای شهلا و شهرام میسوخت؛ آنها هم نگران حال خواهرشان بودند. بی هوا به آشپزخانه رفتم. انگار رفتن من به آشپرخانه عادت همیشگی ام شده بود. کابینت ها از تمیزی برق می زدند. بغض گلویم را گرفت. زینب، روز قبل، تمام کابینت ها را اسکاچ و تاید کشیده بود. دستم را به کابینت ها کشیدم و بی اختیار زیر گریه زدم؛ گریه ای از ته وجود.

 

دیروز به زینب گفتم: مامان، خیلی در تمیز کردن خانه کمکم کردی. دوست داری برای جبران زحمت هایت چه چیزی برایت بخرم؟تو که دو سال است برای عید هیچ چیز نخریده ای،حالا یک چیزی را که دوست داری بگو تا برایت بخرم.

زینب گفت: مامان، به من اجازه بده جمعه اول سال را به نماز جمعه بروم.دلم میخواهد سال را با نماز جماعت و جمعه شروع کنم .

به زینب گفتم: مادر،ای کاش مثل همه ی دخترها کفشی، کیفی، لباسی می خریدی و به خودت می رسیدی. هر وقت دلت خواست نماز جمعه برو، ولی دل من را هم خوش کن.

صدای گریه ام بلند شده بود. شهلا و شهرام به آشپزخانه آمدند و خودشان را توی بغلم انداختند با اینکه آن شب به خاطر سال تحویل ، غذای مفصلی درست کرده بودم، قابلمه هو دست نخورده روی اجاق گاز ماند. کسی شام نخورد. با آن نگرانی، آب هم از گلوی ما پایین نمی رفت چه رسد به غذا.

 

 

 

باید کاری میکردم. نمی توانستم دست روی دست بگذارم . اول به فکرم رسید به کلانتری بروم،اما همیشه توی مغزمان کرده بودند که یک خانواده ی آبرومند هیچ وقت پایش به کلانتری باز نمی شود . چهارتایی از خانه بیرون زدیم و در کوچه و خیابان های شاهین شهر به دنبال زینب می گشتیم . شهرام کلاس چهارم دبستان بود. جلوی ما می دوید و هر دختر چادری ای را می دید، می گفت: حتما آن دختر، زینب است.

خیابان ها خلوت بود. شب اول سال نو بود و خانواده ها خوش و خرم کنار هم بودند. افراد کمی در خیابان ها رفت و آمد می کردند. توی تاریکی شب، یکدفعه تصور کردم که زینب از دور به طرف ما می آید، اما این فقط تصور بود. دخترم قبل از اذان مغرب لباس های قدیمی اش را پوشید و روسری سورمه ای رنگش را سر کرد و چادرش را تنگ به صورتش گرفت و رفت. دو تا چشم سیاه قشنگش میان صورت لاغر و سفیدش، معصومیت عجیبی به او می داد.

 

همین طور که در خیابان های تاریک راه می رفتیم، به مادرم گفتم: مامان، یادته زینب یک سالش که بود، چطور دست کرد توی کاسه و چشم های گوسفند را خورد؟

شهرام با تعجب پرسید: زینب چشم گوسفند را خورد؟

مادرم رو به شهرام کرد و گفت: یادش به خیر؛ جمعه بود و من خانه ی شما آمده بودم. همه ی ما توی حیاط دور هم نشسته بودیم. بابات کله پاچه خریده بود؛ آن هم چه کله پاچه ی خوشمزه ای. زینب یک سالش بود و توی گهواره خوابیده بود. همه ی ما هم پای سفره کله پاچه می خوردیم. مامانت چشم های گوسفند را توی کاسه کوچکی گذاشت که بخورد. من بهش سفارش کرده بودم که به خاطر خواصش چشم گوسفند بخورد.

من توی حرف مادرم پریدم و گفتم: کاسه را زیر گهواره ی زینب گذاشتم. برگشتم که چشم ها را بردارم، کاسه خالی بود.

شهرام گفت: مامان، چشم ها چی شده بود؟زینب آنها را خورده بود؟

من گفتم: زینب از خواب بیدار شده بود و دست کرده بود توی کاسه و دو چشم را برداشته و خورده بود. دور تا دور دهنش کثیف شده بود.

 

 

شهلا و شهرام زدند زیر خنده. من با صدای بغض کرده گفتم: آن روز همه ی ما خیلی خندیدیم.

شهلا گفت:مامان پس قشنگی چشم های زینب به خاطر خوردن چشم های گوسفند است؟ من گفتم: چشمهای زینب از وقتی به دنیا آمد قشنگ بود، اما انگاری بعد از خوردن چشم های گوسفند، درشت تر و قشنگ تر شد.

دوباره اشک هاین سرازیر شد. شهلا و شهرام و مادرم هم گریه می کردند.

بعد از ساعتی چرخیدن توی خیابانها دلم راضی نشد به کلانتری برویم. تا آن شب هیچ وقت پای ما به کلانتری و این جور جاها نرسیده بود. مادرم گفت: کبری، بیا به خانه برگردیم،شاید خداخواهی زینب برگشته باشد. چهارتایی به خانه برگشتیم. همه جا ساکت و تاریک بود. تازه وارد خانه شده بودیم که زنگ در خانه به صدا درآمد. همه خوش حال و سراسیمه به طرف در حیاط دویدیم. شهرام در حیاط را باز کرد. وجیهه مظفری پشت در بود. وجیهه دختر سبزه رو و قد بلند آبادانی بود که با زینب دوست بود.

 

شهلا آن شب به وجیهه زنگ نزده بود،اما وجیهه از طریق یکی از دوست هایش، خبر گم شدن زینب را شنیده و به خانه ی ما آمد. وجیهه هم خیلی ناراحت و نگران شده بود. او به من گفت: باید برای پیدا کردن زینب به بیمارستان های اصفهان سر بزنیم؛ زینب بعضی وقت ها برای عیادت مجروحین جنگی به بیمارستان می رود. یکی دو بار خودم با او رفتم.

من هم می دانستم که زینب هر چند وقت یکبار به ملاقات مجروحین می رود. زینب بارها برای من و مادربزرگش از مجروحین تعریف کرده بود، ولی او هیچ وقت بدون اجازه و دیر وقت به اصفهان نمی رفت. خانه ی ما در شاهین شهر بود که بیست کیلومتر با اصفهان فاصله داشت. با اینکه می دانستم زینب چنین کاری نکرده، اما رفتن  به بیمارستان های اصفهان بهتر از دست روی دست گذاشتن بود. من و خانواده ام، که آن شب آرام و قرار نداشتیم حرف وجیهه را قبول کردیم. وجیهه قبل از رفتنمان به اصفهان، با خانواده اش هماهنگ کرد و همه با هم به طرف اصفهان رفتیم.

 

 

آن شب جاده ی شاهین شهر به اصفهان تمام نمی شد.بیابانهای تاریک بین راه وحشت مرا چند برابر کرده بود. فکرهای زشتی سراغم می آمد؛ فکرهایی که بند بند تنم را می لرزاند. مرتب امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) را صدا میزدم تا خودشان محافظ زینب باشند. به جز نور چراغهای ماشین، جاده و بیابان های اطرافش تاریکی و ظلمت بود.

وجیهه گفت: اول به بیمارستان عیسی بن مریم برویم. زینب چند روز پیش با یکی از مجروحین این بیمارستان مصاحبه کرد و صدای آن مجروح را روی نوار  ضبط کرد و بعد، نوار را سر صف برای بچه ها گذاشت. آن مجروح سفارش های زیادی درباره ی نماز و حجاب ودرس خواندن و کمک به جبهه ها کرده بود که همه ی ما سر صف به حرف های او گوش کردیم. تازه زینب بعضی از حرف های آن مجروح را روی روزنامه دیواری نوشت تا بچه ها بخوانند.

وجیهه راست میگفت. مجروحی به اسم عطاالله نریمانی، یک مقاله درباره ی خواهران زینبی داده بود و زینب سر صف آن مقاله را خوانده بود و نوار صدای مجروح را هم برای همکلاسی هایش گذاشته بود. ما تصمیم گرفتیم اول به بیمارستان عیسی بن مریم برویم. ماشین هر چه میرفت به اصفهان نمیرسیدیم. چقدر این راه طولانی شده بود! من هراسان بودم و هیچ کاری از دستم بر نمی آمد. خدا خدا میکردم که زودتر به اصفهان برسیم. وقتی به اصفهان رسیدیم، اول به بیمارستان عیسی بن مریم رفتیم. دیر وقت بود و نگهبان های بیمارستان جلوی ما را گرفتند. من با گریه و زاری ماجرای گم شدن دخترم را گفتم و داخل بیمارستان شدیم.

 

اول دلم نیامد سراغ اورژانس بروم. به هوای اینکه شاید زینب به ملاقات مجروحان رفته باشد، به بخش مجروحین جنگی رفتم و همه ی اتاق ها را یکی یکی گشتم. مادرم و بچه ها در راهرو منتظر بودند. وقتی در بخش زینب را پیدا نکردم، با وجیهه به اورژانس رفتم و مشخصات زینب را به مسئول اورژانس دادم: دختری چهارده ساله ، خیلی لاغر، سفید رو با چشمانی مشکی، قد متوسط با چادرمشکی، روسری سرمه ای رنگ و مانتو و شلوار ساده  مسئول اورژانس گفت: امشب مجروح تصادفی با این مشخصات نداشتیم.

اورژانس بیمارستان شلوغ بود و روی تخت های اورژانس، مریض های بدحالی بودند که آه و ناله شان به هوا بود. چند مجروح تصادفی هم با سر و کله ی خونی آورده بودند. پیش خودم گفتم: خدا به داد دل مادرهایتان برسد که خبر ندارند با این وضع اینجا افتاده اید.

آنها هم مثل بچه ی من بودند، اما پیش خودم آروز کردم که ای کاش زینب هم مثل اینها الان روی یکی از تخت ها بود. فکر اینکه نمی دانستم زینب کجاست ، دیوانه ام می کرد..

 

 

از بیمارستان عیسی بن مریم خارج شدیم. شب از نیمه گذشته بود. سپورهای شهرداری، جاروهای بلندشان را به زمین می کشیدند و تیز صدا میداد. آن شب یک ماشین دربست کرده بودیم تا بتوانیم به همه ی بیمارستانها سر بزنیم. توی ماشین نشسته بودیم که شهرام با حالت بچگی اش گفت: مامان، نکند او را دزدیده باشند؟ 

مادرم او را تکان داد که ادامه ندهد. من  انگار آنجا نبودم. فقط جواب دادم: ها،خدا نکند. انگار با حرف شهرام، زمین زیر پایم تکان خورد. ناخداگاه فکرم سراغ حرف ها و کارهای زینب رفت. یکدفعه یاد نوشته های روی دفتر زینب افتادم: حانی خود را ساختم. اینجاجای من نیست. باید بروم، باید بروم.

خانه ی زینب کجا بود؟ کجا میخواست برود؟

شهلا با ترس گفت: مامان، صبح که به حمام رفتیم، زینب به من گفت: حتما غسل شهادت کن!

مادرم با عصبانیت به شهرام و شهلا نهیب زد که توی این موقعیت، این حرف ها چیست که می زنید؟ جای اینکه مادرتان را دلداری بدهید، بیشتر توی دلش را خالی میکنید؟

من باز هم جوابی ندادم،اما فکرم پیش وصیت نامه های زینب بود؛ آن هم دو تا وصیت نامه. یعنی چه؟ تا آن شب همه ی این حرف ها و حرکات برایم عادی بود، اما حالا پشت هر کدام از اینها حرفی و حدیثی بود

 

آن شب آن چنان در میان افکار عجیب و غریب گرفتار شده بودم که وجیهه مظفری با رسیدن به بیمارستان دیگر، چند بار صدایم کرد تا مرا به خودم آورد. گاهی گیج بودم و گاهی دلم میخواست فریاد بزنم و تا می توانم توی خیابانهای تاریک بدوم و همه ی مردم را خبر کنم که دخترم را گم کرده ام و کمکم کنند تا او را پیدا کنم. وحشت همه ی وجودم را گرفته بود؛ از تاریکی، از سکوت، از بیمارستان، از اورژانس.

آن شب از همه چیز میترسیدم. سر زدن به بیمارستان ها نتیجه ای نداد. اذان صبح شد، اما ما هنوز سرگردان دور خودمان می چرخیدیم.

آن شب سخت ترین و طولانی ترین شب زندگی من، مادرم و بچه هایم بود. صبح از درد ناچاری به پزشکی قانونی مراجعه کردیم؛ جایی که اسمش هم ترسناک است و تن هر مادری را می لرزاند. اما در آنجا هم رد و نشانی از گمشده ی من نبود. دخترچهارده ساله من در اولین روز سال جدید به مسجد رفته و برنگشته بود.

زینب من آنچنان بی نشان شده بود که انگار هیچ وقت نبوده است؛ هیچ وقت. دختری که تا بعد از ظهر بغلش می کردم، می بوسیدمش،باش حرف میزدم، نگاهش میکردم، آن شب مثل یک خیال شده بود؛ خیالی دور از دسترس

 

 

 

فصل دوم

بیداری

 

نفهمیدم که چند دقیقه یا چند ساعت خوابیدم، ولی در خواب احساس درد و سنگینی می کرد. روزدوم عید سال 1361بود، اما چه عیدی! زینب راست گفت که عید نداریم. از خواب که بیدار شدم سرم سنگین بود و تیر می کشید. توی هال و پذیرایی قدم می زدم. گلخانه پر از گلدان های گل بود.

گلدان هایی که همیشه دیدنشان مرا شاد میکرد و غم دوری بچه هایم که در جبهه بودند، تسکین می داد. اما آن روز گل های گلخانه هم مثل من غمگین و افسرده بودند. وحشت گم شدن دخترم حادثه ای نبود که فراموش شو. اول، وحشت جنگ و حالا وحشتی بزرگتر از آن.

در طی یک سال و نیمی که از جنگ می گذشت، خانواده ی من روی آرامش را به خود ندیده بودند. در به دری و آوارگی از خانه و شهرمان، و مهر جنگ_زدگی که به پیشانی ما خورده بود، از یک طرف، دوری از چهارتا بچه هایم که در جبهه بودند و هر لحظه ممکن بود آنها را از دست بدهم،از طرف دیگر؛ رفت و آمد بابای بچه ها بین ماهشهرو اصفهان و حالا از همه بدتر، گم شدن دخترم که قابل مقایسه با هیچ کدام از آنها نبود. احساس می کردم گم شدن زینب مرا از پای در آورده است . معنی صبر را فراموش کرده بودم. 

 

پیش از جنگ با یک حقوق کارگری خوش بودیم همین که هفت تا بچه ام و شوهرم در کنارم بودند و شب ها سرمان جفت سر هم بود، راضی بودم. همه ی خوشبختی من تماشای بزرگ تر شدن بچه هایم بود. لعنت به صدام که خانه ی ما را خراب و آواره مان کرده و باعث و باعث شد که بچه هایم از من دور شوند. روز دوم گم شدن زینب دیگر چاره ای نداشتم، باید به کلانتری میرفتم همراه با مادرم به کلانتری شاهین شهر رفتم و ماجرای گم شدن زینب را اطلاع دادم.

آن ها مرا پبش رئیس آگاهی فرستادند.

رئیس آگاهی شخصی به نام عرب بود. وقتی همه ی ماجرا را تعریف کردم، آقای عرب چند دقیقه سکوت کرد و بعد طوری که من وحشت نکنم گفت: مجبورم موضوعی را به شما بگوییم.با توجه به اینکه همه ی خانواده ی شما اهل جبهه و جنگ هستند و زینبهم دخترمحجبه و فعال است، احتمال اینکه دست منافقین در کار باشد وجود دارد.

آقای عرب گفت: طی سال گذشته موارد زیادی را داشتیم که شرایط شما را داشتند و هدف منافقین قرار گرفتند.

 

 

 

من که تا آن لحظه جرئت فکر کردن به چنین چیزی را نداشتم، با اعتراض گفتم: مگر دختر من چند سالش است یا چه کاره است که منافقین دنبالش کنند؟ او یک دختر چهارده ساله است که کلاس اول دبیرستان درس می خواند. کاره ای نیست، آزارش هم به کسی نمی رسد.

رییس آگاهی گفت: من هم از خدا می خواهم که حدسم اشتباه باشد، اما با شرایط فعلی، امکان این موضوع هست.

آقای عرب پرونده ای تشکیل داد و لیست اسامی همه ی دوستان و آشنایان و جاهایی که رفته بودیم و یا نرفته بودیم را از ما گرفت. او به من قول داد که با تمام توانش دنبال زینب بگردد.

از آگاهی که به خانه برگشتیم، آقای روستا و خانمش آمده بودند. آقای روستا همکار شرکت نفتی بابای بچه ها بود و خانه شان چند کوچه با ما فاصله داشت.

خبر گم شدن زینب دهان به دهان گشته بود و آنها برای همدردی و کمک به خانه ی ما آمده بودند. مادرم همه ی اتفاق هایی را که شب گذشته پیش آمده بود، برای آقای روستا تعریف کرد. مادرم وسط حرفهایش گریه می کرد و میگفت که چه نذرهایی کرده تا زینب صحیح و سالم پیدا شود. آقای روستا به شدت ناراحت بود و نمی دانست چه بگوید که باعث تسلی دل ما بشود. او بعد از سکوتی طولانی گفت: از این لحظه به بعد، من در خدمت شما هستم. با ماشین من به هر جا که لازم است برویم و دنبال زینب بگردیم.

 

همان روز، خانم کچویی هم به خانه ی ما آمد. او هم مثل رییس آگاهی به منافقین سوءظن داشت. شب قبل، بعد از صحبت تلفنی با شهلا، جرات نکرده بود این موضوع را بگوید. از قرار معلوم،طی چند ماه گذشته بعضی از مردم حزب اللهی که بین آن هادانشجو و دانش آموز و بازاری هم بودند، به دست منافقین ترور شده بودند.

برای منافقین، مرد و زن، دختر و پسر، پیر یا جوان فرقی نداشت. کافی بودکه این آدم ها طرفدار انقلاب و امام باشند

 

آن روز آقای حسینی به من قول داد که از طریق سپاه و بسیج دنبال زینب بگردد.

در سال های اول جنگ بنزین کوپنی بود و خیلی سخت گیر می آمد. امام جمعه،کوپن بنزین به آقای روستا داد تا ما بتوانیم به راحتی به جاهای مختلف سر بزنیم و دنبال دخترم بگردیم.

قبل از هر کاری به خانه برگشتیم می دانستیم که مادرم و شهرام و شهلا منتظر و نگران هستند. آنها هم مثل من از شنیدن خبرهای جدید نگران تر از قبل  شدند. مادرم ذکر یا حسین(ع) و یا زینب(ع) و یا علی(ع) از دهنش نمی افتاد. نذر مشکل گشا کرد. مادرم هر چی اصرار کرد که کبری، یک استکان چای بخور. یک تکه نان دهنت بگذار، رنگت مثل گچ سفید شده. 

من قبول نکردم حس می کردم طنابی دکر گردنم به سختی پیچیده شده است. حتی صدا و ناله ام به زور خارج می شد.

شهرام هم سوار ماشین آقای روستا شد و برای جست و جو با ما آمد. نمی دانستم به کجا باید سر بزنم. روز دوم عید بود و همه جا تعطیل بود. فقط به بیمارستان ها و درمانگاه ها و دوباره به پزشکی قانونی و پایگاه بسیج سر زدیم. وقتی هوا روشن بود، کمتر می ترسیدم. انگار حضور خورشید توی آسمان دلگرمم می کرد. اما به محض اینکه هوا تاریک می شد ، افکار زشت و ترسناک از همه طرف به من هجوم می آورد.

#شب_دوم از راه رسید و خانواده ی من همچنان در سکوت و انتظار و ترس، دست و پا می زدند. تازه فهمیدم که درد گم کردن عزیز، چقدر سخت است. گمشده من معلوم نبود که کجاست. نمی توانستم بنشینم یا بخوابم، به هر طرف نگاه میکردم، سایه زینب را میدیدم. همیشه جانماز و چادرنمازش در اتاق خواب رو به قبله پهن بود.در اتاقی که فرش نداشت و سردترین اتاق خانه ما بود. هیچ کس در آن اتاق نمی خوابید و از آنجا استفاده نمی کرد، انجا بهترین مکان برای نمازهای طولانی زینب بود. روی سجاده ی زینب افتادم از همان خدایی کا زینب عاشقش بود با التماس و گریه خواستم که زینب را تنها نگذارد.

مادرم که حال مرا میدید پشت سرم همه جا می آمد و میگفت: کبری مرا سوزاند، آرام بگیر. آن شب تا صبح خواب به چشمم نیامد. از پشت پنجره به آسمان خیره شده بودم. همه ی زندگی ام از بچگی تا ازدواج، تا به دنیا آمدن بچه ها و جنگ مثل یک فیلم از جلوی چشم هایم می گذشت  آن شب فهمیدم که همیشه در زندگی ام رازی وجود داشته، رازی نگفته انگار همه چیز به هم مربوط می شد زندگی و سرنوشت من طوری رقم خورده بود و پیش رفته بود که باید آخرش به اینجا می رسید .

 

آن شب حوصله حرف زدن با هیچ کس را نداشتم، دلم میخواست تنهای تنها باشم خودم و خدا ،باید دوباره زندگی ام را مرور میکرم تا آن راز را پیدا کنم رازی را که میدانستم وجود دارد اما جرات بیانش را نداشتم باید از خودم شروع میکردم من کی هستم؟ از کجا آمده ام ؟پدرو مادرم چه کسانی بودند؟زندگی ام چطور شروع شد و چطور گذشت؟زینب که نیمه ی گمشده ی وجودم بود چطور به اینجا رسید؟اگر به همه ی اینها جواب میدادم شاید می توانستم بفهممم که دخترم کجاست؟ 

وشاید قدرت پیدا میکردم که آن ترس را از خودم دور کنم و خودم را برای  شرایطی  بدتر و سخت تردر زندگی آماه کنم.

از خدای بزرگ ای  خدای محبوب زینب که همیشه تو را عاشقانه صدا میزد و هیچ چیز را مثل تو دوست نداشت . من مادر زینب هستم. مرا کمک کن تا نترسم ، تا بایستم و تا تحمل کنم.

باید از گذشته خیلی  خیلی دور شروع کنیم از روزی که به دنیا آمدم.

 

از خانم کچویی شنیدم که امام جمعه شاهین شهر، زینب را میشناسد و می تواند برای پیدا کردن او به ما کمک کند. من چند بار از زبان زینب تعریف آقای حسینی را شنیده بودم، ولی فکر میکردم آشنایی زینب با آقای حسینی در حد افراد معمولی شهر است که به نماز جمعه می روند. اما بعدا فهمیدم که زینب برای مشورت در کارهای فرهنگی و تربیتی در مدرسه و بسیجو جامعه زنان، مرتب با آقای حسینی و خانواده اش در ارتباط بود.

مادرم و شهلا و شهرام در خانه ماندند و من همراه آقای روستا به خانه ی امام جمعه رفتم. من همیشه زن خانه نشینی بودم و همه ی عشقم و کارم رسیدگی به خانه و بچه هایم بود؛ خیلی بلد نبودم که چطور حرف بزنم. روی زیادی هم نداشتم. همه ی جاهایی را که دنبال زینب می گشتم، اولین بار بود که می رفتم.وقتی که حجت الاسلام حسینی را دیدم، اول خودم را معرفی کردم. او خیلی احترام گذاشت و از زینب تعریف های زیادی کرد. اگر مادر زینب نبودم و  او را نمیشناختم، فکر میکردم که امام جمعه از یک زن چهل ساله ی فعال حرف میزند، نه از دختر چهارده ساله ی من.

آقای حسینی از دلسوزی زینب به انقلاب و عشقش به امام و شهدا و زحمت هایی که میکشید،حرف های زیادی زد. من مات و متحیر به او نگاه می کردم. با اینکه همه ی حرف های او را باور داشتم و می دانستم که جنس دخترم چیست، امو از گستردگی فعالیت  های زینب در شاهین شهر بی خبر بودم و این قسمت حرف ها برای من تازگی داشت.

امام جمعه گفت: زینب کمایی آنقدر شخصیت بالایی دارد که من به او قسم می خورم.

بعد از این حرف ، من زیر گریه زدم. خدایا، زینب من به کجا رسیده بود که امام جمعه ی یک شهر به او قسم میخورد؟ زن و دختر امام جمعه هم خیلی خوب زینب را میشناختند. از زمان گم شدن زینب تا رفتن به خانه ی امام جمعه، تازه فهمیدم که همه دختر مرا می شناختند و فقط من خاک بر سر، دخترم را آن طور که باید و شاید هنوز نشناخته بودم. اگر خجالت و حیایی در کار نبود، جلوی آقای حسینی دو دستی توی سرم می کوبیدم.

آقای حسینی که انگار بیشتر از رییس آگاهی و خانم کچویی به دست داشتن منافقین یقین داشت، با من خیلی حرف زد و به من گفت: به نظر من شما باید خودتان را برای هر شرایطی آماده کنید، احتمالا دست منافقین در ماجرای گم شدن زینب است، شما باید در حد و لیاقت زینب رفتار کنید.

حس می کردم به جای اشک، از چشم هایم خون سرازیر است. هر چه بیستر برای پیدا کردن دختر عزیزم تلاش میکردم و جلوتر می رفتم، نا امید تر میشدم. زینب هر لحظه بیشتر از من دور میشد…

 

 

 

فصل سوم

نگاهی به گذشته

 

من تنها فرزند مادرم بودم که او با نذر و نیاز و دعا و التماس از امام حسین(ع) گرفته بود. مادرم، تاج ماه طالب نژاد در آبادات زندگی می کرد. وقتی خیلی جوان بود و من در شکمش بودم، شوهرش را از دست داد. او زن جوانی بود که کس و کار درستی هم نداشت و یک دختر بدون پدر هم روی دستش مانده بود. برای همین مدتی بعد از مرگ پدرم با مردی به نام درویش قشقایی ازدواج کرد.درویش قبلا زن و دو پسر داشت، اما پسرهایش در اثر مریضی از دنیا رفتند و زنش هم از غصه مرگ پسرهایش به روستای خودشان که دور از آبادان بود برگشت. درویش که نمی توانم به او نابابایی بگویم آمد و مادرم را گرفت. درویش مرد خیلی خوبی بود و واقعا در حق من پدری کرد.

مادرم بعد از ازدواج مجددش، یک بار دیگر باردار شد، اما بچه اش سقط شد و او همچنان در حسرت داشتن فرزندان دیگری ماند.

یادم هست که وقتی بچه بودم، همیشه دهه ی اول محرم در خانه روضه داشتیم، یک خانه ی دو اتاقه ی شرکتی در جمشید آباد آبادان داشتیم. من که خیلی کوچک بودم، در خانه همسایه ها می رفتم و از آنها می خواستم که برای  روضه به خانه ی ما بیایند.

من نذر امام حسین(ع) بودم، و مادرم تمام محرم و صفر لباس سیاه می پوشید. مادرم در همان دهه ی اول برای سلامتی من آش نذری درست میکرد و به در و همسایه می داد او همیشه دلهره سلامتی من را داشت و شدیدا به من وابسته بود. مادرم عاشق بچه بود و دلش می خواست بچه های زیادی داشته باشد، اما خدا همین یک اولاد را بیشتر به او نداد، تازه آن هم با نذر و شفاعت آقا امام حسین(ع).

 

من از بچگی عاشق و دلداده امام حسین (ع) و حضرت زینب(س) بودم. زندگی ام از پیش از تولد با آنها گره خورده بود، انگار دنیا آمدنم، نفس کشیدنم  همه به امام حسین(ع) و کربلا بند بود.

پنج ساله بودم که برای اولین بار همراه مادرم، قاچاقی و بدون پاسپورت از شلمچه به کربلا رفتیم. مادرم نذر کرده بود که اگر سلامت بخ دنیا بیایم مرا به کربلا ببرد. اما تا پنج سالگی نتوانست نذرش را ادا کند. مادرم از سفر کربلا دو قصد داشت، یکی ادای دینش و قصد دیگرش این بو  که با  از امام حسین(ع) اولاد دیگر طلب کند.

تمام آن سفر و صحنه هد را به یاد دارم. مثل این بو  که به همه ی کس و کارم رسیده باشم. توی شلوغی و جمعیت حرم، خودم را رها می کردم. چند تا مرد توی حرم نشسته بودند و قرآن می خواندند. مادرم یک لحظه متوجه شد که من زیر دست و پای مردم افتاده ام و نزدیک است که خفه بشوم ، بلند فریاد زد یا امام حسین(ع) من آمده ام بچه ازت بگیرم، تو کبری راهم که خودت به من بخشیده ای ، میخواهی از من پس بگیری؟ 

مردهای قرآن خوان بلند شدند و من را از میان جمعیت بالا کشیدند. توی همه ی مدت سفر عبای عربی سرم بود

 

 

 

بار دوم در نه سالگی همراه با پدر و مادرم، قانونی و با پاسپورت به کربلا رفتیم. آن زمان رفتن به کربلا خیلی سختی داشت، با اینکه ما در آبادان بودیم و از مسیر شلمچه و بصره می رفتیم، اما امکانات کم بود و مشکلات راه و سفر زیاد بیشتر سال هم هوا گرم بود. در سفر دوم وقتی به نجف اشرف رفتیم نابابایی ام که از بابای حقیقی هم برای من دلسوز تر بود در زیارت حضرت علی (ع) نیت کرد و توی دلش از امیرالمومنین طلب مرگ کرد. او به حضرت علی(ع) علاقه ی زیادی داشت،و آرزویش بود که در سرزمین نجف از دنیا برود و همان جا هم به خاک سپرده شود و برای همیشه پیش امام علی (ع) بماند.

نابابایی ام حرفی از نیت و آرزویش به ما نزد. مادرم در خواب دید که دو تا سید نورانی آمده اند بالای سر درویش و می خواهند او را با خودشان ببرند. مادرم حسابی خودش را زده بود و با گریه و التماس از دو تا سید خواسته بود که درویش را نبرند. مادرم توی خواب می گفت: درویش جای پدر کبری است تو را به خدا کبری را دوباره یتیم نکنید.

آن قدر در خواب گریه و زاری کرد و فریاد زد که بابایم از خواب پرید و رفت بالای سرش و صداش زد: ننه کبری چه شده؟ چرا این همه شلوغ می کنی؟ چرا گریه میکنی؟

مادرم وقتی از خواب بیدار شد، خوابش را تعریف کرد و گفت: من و کبری توی این دنیا کسی را جز تو نداریم تو حق نداری بمیری و ما را تنها بگذاری.

بابایم گفت: ای دل غافل! زن ، چه کردی؟ چرا جلوی سیدها را گرفتی؟ من خودم توی حرم آقا رفتم و ازش خواستم که برای همیشه در خدمتش بمانم چرا آنها را بردن من منصرف کردی؟ حالا که جلوی ماندنم در نجف اشرف را گرفتی باید به من قول بدهی که طبق وصیتم بعد از مرگم، هر جا که باشم، مرا به اینجا بیاوری و در زمین وادی السلام به خاک بسپاری، خانه ی ابدی من باید کنار حضرت علی (ع) باشد.

مادرم که زن با غیرتی بود، به بابایم قول داد که وصیتش را انجام دهد.

در نه سالگی که به کربلا رفتیم، حال عجیبی داشتم. می رفتم خودم را روی گودال قتلگاه می انداختم. آنجا بوی مشک و عنبر می داد. آن قدر گریه می کردم که زوار تعجب می کردند. مادرم فریاد می زد و می گفت: کبری از روی قتلگام بلند شو، سنی ها توی سرت می زنند.

اما من بلند نمی شدم. دلم می خواست با امام حسین (ع) حرف بزنم، بغلش کنم و به اش بگویم که چقدر دوستش دارم و ممنونش هستم.

 

 

 

مادرم مرا از چهار سالگی برای یادگیری قرآن به مکتب خانه فرستاد. نابابایی ام سواد نداشت، اما از شنیدن قرآن لذت می برد. برادری داشت که قرآن میخواند. درویش می نشست و با دقت به قرآن خواندنش گوش می کرد. پدر و مادرم هر دو دوس داشتند که من قرآن را یاد بگیرم. مکتب خانه در کپرآباد  بود و یک آقای اصفهانی که از بد روزگار شیره ای هم بود، به ما قرآن یاد میداد. پسرها خیلی مسخره اش می کردند. خودش هم آدم سبکی بود، سر کلاس می گفت: الم تره مرغ و کره.

منظورش این بود که باید علاوه بر پولی که خانوادهایشان برای یاد دادن قرآن می دهند، از خانه هایتان نان و کره و مرغ و هر چی که دستشان می رسد بیاورید. بعد از مدتی که به مکتب خانه رفتم، به سختی مریض شدم. آن قدر حالم بد شد که رفتند و به مادرم خبر دادند. او هم خودش را رساند و من را بغل کرد و از مکتب خانه برد و یاد گرفتن قرآن هم نیمه تمام ماند.مدتی بعد ما از محله ی جمشید آباد به لین 4احمد آباد اثاث کشی کردیم. پدر و مادرم یک خانه شریکی خریدند و من تا سن چهارده سالگی، که جعفر(بابای بچه ها) به خواستگاری ام آم  د  همان خانه بودم.

 

چهارده سال و نیم داشتم که مستاجر خانه ی ما جعفر را به مادرم معرفی کرد. آن زمان سن قانونی برای ازدواج، پانزده سال بود  و ما باید شش ماه منتظر می ماندیم و بعد عقد می کردیم، خدا وکیلی من تا آن موقع نه جعفر را دیده بودم و نه می شناختمش، زمان ما همه ی عروسی ها همین طور بود، همه ندیده و نشناخته زن و شوهر می شدند. بعد از عروسی، چند ماه در یکی از اتاق های خانه ی مادرم بودیم تا جعفر توانست در ایستگاه 6 آبادان، یک اتاق در یک کواتر کارگری اجاره کند. مادر شوهرم با ما زندگی میکرد. سالها مستاجر بودیم، جعفر کارگر شرکت نفت بود و هنوز آن قدر امتیاز نداشت که به ما یک خانه ی شرکتی بدهند و ما مجبور بودیم در اتاق های اجاره ای زندگی کنیم، پنج تا از بچه هایم، مهران و مهری و مینا و شهلا ، همه زمانی به دنیا آمدند که مستاجر بودیم.

هر وقت حامله می شدم، برای زایمان به خانه ی مادرم در احمد آباد می رفتم. آنجا زایشگاه بچه هایم بود. در خانه ی مادرم چون مرد نامحرمی نبود، راحت بودم. یک قابله خانگی به نام جیران می آمد و بچه را به دنیا می آورد. جیران زن میانسالی بود که مثل مادرم فقط یک دختر داشت، اما خدا از همان یک دهتر،سیزده نوه به او داده بود. بابای مهران همیشه حسابی به جیران می رسید و بعد از به دنیا آمدن بچه، مبلغی پول و مقداری خرت و پرت مثل قند و شکر و چای و پارچه به او داد. 

 

فصل چهارم

تولد

 

بچه ششم را باردار بودم که به ما یک خانه ی شرکتی دو اتاقه در ایستگاه 4 فرح آباد کوچه 10 پشت درمانگاه سر نبش خیابان دادند. همه ی خانواده اعتقاد داشتند که قدم تو راهی خیر بوده است، که ما از مستاجری و اثاث کشی راحت شده و بالاخره یک کواتر شرکتی نصیبمان شد. خیلی خوش حال بودیم. از آن به بعد خانه ای مستقل دستمان بود و این یعنی همه ی خوشبختی برای خانواده ی ما.

مدتی بعد اثاث کشی به خانه ی جدید دچار درد زایمان شدم. دو روز تمام درد کشیدم. جیران سواد درست و حسابی نداشت و کاری از دستش بر نمی آمد، برای اولین بار و بعد از پنج بچه ، مرا به مطب خانم دکتر مهری بردند.

 آن زمان شهر آبادان بود و یک خانم دتر مهری. مطب در لین 1احمد آباد بود.

منتا آن زمان خبر از دکتر و دوا نداشتم، حامله میشدم و جیران که قابله ی بی سوادی بود می آمد و بچه هایم را به دنیا می آورد.

خانم مهری آمپولی به من زد و من به خانه برگشتم و با همان حال مشغول کارهای خانه شدم. اذان مغرب حالم خیلی بد شد جیران را خبر کردند و باز هم او به فریادم رسید

در غروب یکی از شب های خرداد ماه برای ششمین بار مادر شدم و خدا به من یک دختر قشنگ و دوست داشتنی داد. جیران به نوبت او را در بغل بچه ها  گذاشت و به هر کدامشان یک شکلات داد.

مهران که پسر بزرگ و بچه اولم بود بیشتر از همه ی بچه ها ذوق کرد و خواهرش را در بغل گرفت.

 هر کدام از بچه ها را که به دنیا می آردم، جعفر یا مادرم به نوبت برایشان اسم انتخاب می کردند. من هم این وسط مثل یک آدم هیچ کاره سکوت میکردم. جعفر بابای بچه ها بود و حق پدری اش بود که اسم آنها را انتخاب کند، مادرم هم که یک عمر آرزوی بچه داشا و همه ی دلخوشی اش من و بچه هایم بودیم نمی توانستم دل مادرم را بشکنم او که خواهر و برادری نداشت مرا زود شوهر داد تا بتواند به جای بچه های نداشته اش، نوه هایش را ببیند. جعفر هم فقط یک خواهر داشت.

 تقریبا هر دوی ما بی کس و کار و فامیل بودیم.

 جعفر اسم پسر اولم را مهران گذاشت او به اسم های ایرانی و فارسی خیلی علاقه داشت. مادرم که طبع جعفر را میدانست اسم پسر دومم را مهرداد گذاشت تا دامادش هم از این انتخاب راضی باشد. جعفر اسم بچه سوم را مهری گذاشت و اسم بچه چهارم را مادرم مینا گذاشت. بچه پنجم را جعفر شهلا نام گذاشت و مادرم نام بچه ششم را میترا گذاشت.

 من هم نه خوب می گفتم و نه بد، دخالتی نمی کردم، وقتی میدیدم جعفر و مادرم راضی و خوش حال هستند برایم کافی بود.

 

 

 

مادرم نام میترا را برای دخترم گذاشت، اما بعدها که میترا بزرگ شد به اسمش اعتراض داشت. بارها به مادرم گفت: مادربزرگ این هم اسم بود برای من انتخاب کردی؟ اگر در آن دنیا از شما بپرسند که چرا اسم مرا میترا گذاشته اید، چه جوابی میدهید؟ من دوست دارم اسمم زینب باشد. من می خواهم مثل زینب(س) باشم.

میترا تنها اولاد من بود که اسم خودش را عوض کرد و همه ی ما را هم وادار کرد که به جای میترا به او زینب بگوییم، برای همین من نمی توانم حتیاز بچگی هایش هم که حرف می زنم به او میترا بگوییم، برای من مثل این است که از اول اسمش زینب بوده است.

زینب که به دنیا آمد، بابایم هنوز زنده بود و من سایه ی سر داشتم. در همه ی سالهای که در آبادان زندگی میکردم، نابابایی ام مثل پدر، و حتی بهتر ، به من و بچه هایم رسیدگی میکرد. 

او مرد مهربان و خداترسی بود و من واقعا دوستش داشتم. بعد از ازدواجم هر وقت به خانه ی مادرم می رفتم، بابایم به مادرم میگفت : کبری در خانه ی شوهرش مجبور است هر چه هست بخورد، اما اینجا که می آید تو برایش کباب درست کن تا بخورد و قوت بگیرد.

دور خانه های شرکتی، شمشادهای سرسبز و سربلندی بود. بابایم هر وقت که به خانه ی ما می آمد، در میزد و پشت شمشادها قایم میشد، در را که باز  میکردیم می خندید و از پشت شمشادها در می آمد.

همیشه پول خرد در جیب هایش داشت و آنها را مثل نذری بین دخترها میداد. بابایم که امید زندگی و تکیه گاه من بود یک سال بعد از تولد زینب از دنیا رفت.

مادرم به قولی که سالها قبل در نجف به بابایم داده بود، عمل کرد . خانه اش را فروخت و با مقداری از پول فروش خانه ، جنازه ی بابایم را به نجف بردو در زمین وادی السلام دفن کرد. 

آن زمان یعنی سال 47 یک نفر سه هزار تومان برای این کار از مادرم گرفت .

مادرم بعد از دفن بابایم در نجف،به زیارت دوره ی  ائمه رفت و سه روز به نیابت از بابایم زیارت کرد و بعد به آبادان برگشت.

 

تحمل این غم برای من خیلی سنگین بود، برای همین، ناراحتی اعصاب گرفتم و پیش دکتر رفتم و به تشخیص دکتر، قرص اعصاب می خوردم.

حال بدی داشتم. افسرده شده بودم. زینب که یک سالش بود، یک روز سراغ قرص های من رفت و قرص ها را خورد. به قدری حالش خراب شد که بابایش سراسیمه او را به بیمارستان رساند .

دکترها معده ی زینب را شست و شو دادند و یکی دو روز او را بستری کردند. خوردن قرص های اعصاب، اولین خطری بو  که زندگی زینب را تهدید کرد.

شش ماه بعد از این ماجرا، زینب مریضی سختی گرفت که برای دومین بار در بیمارستان شرکت نفت بستری شد. او پوست واستخوان شده بود، هر روز برای ملاقات به بیمارستان می رفتم و نزدیک برگشتن بالای گهواره اش می نشستم و لالایی می خواندم و گریخ می کردم. بعد از مدتی زینب خوب شد و من هم کم کم به غم از دست دادن بابایم عادت کردم.

مادرم جای پدر و خواهر و برادرم بود و خانه ی او تفریح و دلخوشی من و بچه هایم بود.

بعد از مرگ بابایم، مادرم خانه ای د  منطقه ی کارون خرید. این خانه جهار اتاق داشت که مادرم برای امرار معاش سه اتاقش را اجاره داد و یک اتاق هم دست خودش بود.

هر هفته یا مادرم به خانه ی ما می آمد و یا ما به خانه ی مادرم می رفتیم. هر چند وقت یکبار هم بابای مهران ما را به باشگاه شرکت نفت میبرد. باشگاه شرکت نفت مخصوص کارکنان شرکت نفت بود. سینما هم داشت. بلیط سینما 2ریال بود . ماهی یک بار می رفتیم. بابای مهران با پسرها ردیف جلو و من و دخترها هم ردیف عقب می نشستیم و فیلن می دیدیم. من همیشه چادر سر میکردم و به هیچ عنوان حاضر نبودم چادرم را دربیاورم، پیش من در آوردن چادر گناه بزرگی بود.

 

بابای بچه ها یک دختر عمه به نام “بی بی جان” داشت که در منطقه کارمندی شرکت نفت بریم، زندگی می کرد. ما سالی یک بار در ایام عید به خانه ی آنها می رفتیم و آنها هم در آن ایام یکبار به خانه ی ما می آمدند و تا سال بعد عید رفت و آمدی نداشتیم . اولین بار که به خانه ی دختر عمه ی جعفر رفتیم، بچه ها کفش هایشان را درآوردند، اما بی بی جان به بچه ها گفت که : لازم نیست کفش هایتان را در بیاورید.

بچه ها هم با تعجب دوباره کفشهایشان را پا کردند و همه با کفش وارد خانه شدیم.

اولین باری هم قرار بود آنها خانه ی ما بیایند، جعفر از خجالت و رودربایستی، یک دست میز و صندلی فلزی برایم خرید که تا مدتها هم آن میز و صندلی را داشتیم.

 

در محله ی کارمندی شرکت نفت، کسی چادر سر نمی کرد. دختر عمه ی جعفر هم اهل حجاب نبود. 

یکروز به جعفر گفتم : اگر یک میلیون هم به من بدهند چادرم را در نمی آورم اگر میبینی قیافه ی من کسر شان دارد، من خانه ی دختر عمه ات نمی آیم.

جعفر بعد از این حرف دیگر به چادر من ایراد نگرفت.

چند سال بعد از تولد زینب، خدا یک پسر به من داد . بابای مهران، اسمش را شهرام گذاشت. دخترها عاشق شهرام بودند. او سفید و تپل بود و خواهرهایش لحظه ای او را زمین نمی گذاشتند. قبل از تولد شهرام، ما به خانه ای در ایستگاه 6فرح آباد نزدیک مسجد فرح آیاد(قدس) رفتیم، یک خانه ی شرکتی در ایستگاه 6ردیف234که سه تا اتاق داشت. ما در آن خانه واقعا راحت بودیم. 

بچه ها پشت سر هم بودند و با هم بزرگ می شدند من قبل از رسیدن به سن سی سالگی ، هفت تا بچه داشتم چه عشقی میکردم وقتی بازی کردن و خوردن و خوابیدن و گریه ها  و خنده های بچه ها را میدیدم .

خودم خواهر و برادر نداشتم. وقتی میدیدم که چهارتا دخترهایم با هم عروسک بازی میکنند لذت میبرم و به آنها حسودی ام می شد و حسرت میخوردم که ای کاش من هم خواهری داشتم.

مادرم چرخ خیاطی دستی داشت. برای دخترهایم لباس راحتی خانه میدوخت. برای چهارتا دخترم با یک رنگ سری دوزی میکرد. بعدها مهری که بزرگترین دخترم بود و سلیقه خوبی داشت ، پارچه

انتخاب میکرد و به سلیقه او مادربزرگش لباس ها را میدوخت.

مادرم خیلی به ما میرسید. 

 

هر چند روز یکبار به بازار لین 1احمدآباد میرفت و زنبیل را پر از ماهی شوریده و میوه میکرد و به خانه ی ما می آمد . او لر بختیاری بود و غیرت عجیبی داشت دلش نمی آمد که چیزی بخورد و برای ما نیاورد.بابای مهران پانزده روز یکبار از شرکت نفت حقوق میگرفت. حقوق را دست من میداد و من باید برای دو هفته دخل و خرج خانه را می چرخاندن از همین خرجی به مهران و مهرداد توجیبی میدادم.

می گفتم آنها پسرند توی کوچه و خیابان میروند. باید در جیبشان پول باشد که خدای ناکرده به راه بدی نروند و گول کسی را نخورند .

گاهی پس از یک هفته ، خرجی تمام میشد و باید جواب بابای مهران را هم میدادم.

 

 

مادرم بین بچه ها بیشتر به مهران و زینب وابسته بود. به مهران که خیلی می رسید، زینب هم که مثل خودم عاشق دین و خدا و پیغمبر بود. کنار مادرم می نشست و قصه های قرآنی و امامی را با دقت گوش می کرد و لذت می برد. 

مادرم خیلی قصه و داستان و حکایت بلد بود . هر وقت مادرم به خانه ی ما می آمد زینب دور و برش می چرخید تا خوب حرف های او را گوش کند.

بابای بچه ها از ساعت 5صبح از خانه بیرون میزد و 5بعد از ظهر برمی گشت. روزهای پنجشنبه نیم روز بود. ظهر از سرکار برمیگشت. او در باغچه ی  خانه گوجه و بامیه و سبزی می کاشت. زمستان و تابستان سبزی خوردن و خورشی را از باغچه می چیدیم و استفاده میکردیم. حیاط خانه ی ما سیمانی بود و شب ها در حیاط میخوابیدیم. تا بعد از به دنیا آمدن شهرام، کولر نداشتیم. 

آبادان هم کا تابستانهایش بالای چهل درجه بود. بعد از ظهرها آب شط را توی حیاط باز میکردم، زیر در را هم میگرفتم،حیاط پر از آب میشد این آب تا شب توی حیاط بود. با این روش، زمین سیمانی حیاط خنک میشد.

خانه های شرکتی، دو شیر آب داشتند؛ شیر آب شهری که برای خوردن و پخت و پز بود و شیر آب شست و شوی حیاط و آبیاری باغچه و شمسادها بود. گاهی که شیر آب شط را باز میکردیم، همراه آب یک عالمه گوش ماهی می آمد. دختر ها هم ذوق میکردند و گوش ماهی ها را جمع میکردند.

ظهر ها هم هر کاری می کر م که بچه ها بخوابند، خوابشان نمیبرد و تا چشم من گرم میشد می رفتند و توی آب هو بازی میکردند . کار هر روزمان این بود که حیاط سیمانی را پر آب می کردیم و شب قبل از خواب زیر در حیاط را که گرفته بودیم برمیداشتیم و آب را بیرون می کردیم. این طوری سیمان ها خنک خنک میشد و ما میتوانستیم تا اندازه ای گرمای هوا را تحمل کنیم و حداقل زمین زیر پایمان خنک باشد.

شهرام چهار ماهه بود که بابای مهران رفت و یک تلویزیون قرضی خرید. من به اش گفتم : مرد ما بیشتر از تلویزیون به کولر احتیاج داریم. تلویزیون که واجب نیست.

بابای مهران هم رفت و یک کولر گازی کوچک قرضی آورد.

هر چند در اثر خوابیدن زیر کولر گازی و هوای شرجی آبادان خودم بیماری آسم گرفتم، ولی بچه هایم از شر گرما و شرجی تابستان راحت شدند.

 

 

 

به دخترها اجازه کوچه رفتن نمیدادم، میگفتم :خودتان چهار تا هستید، بنشینید و با هم بازی کنید .

آنها هم توی حیاط کنار باغچه خاله بازی میکردند.

مهری که از همه بزرگتر بود مثل مادرشان بود برای بچه ها دمپخت گوجه درست میکرد و میخوردند.

ریگ بازی میکردند صدایشان درنمی آمد. بچه ها عروسک و اسباب بازی نداشتند. بودجه ما نمیرسید که چیزهای گران بخریم .

دخترها با کاغذ عروسک کاغذی درست میکردند و رنگش میکردند . خیلی از همسایه ها نمیدانستند که من چهارتا دختر دارم.

گاهی زینب و شهلا را دیده بودند اما مینا و مهری غیر از مدرسه هیچ جا نمی رفتند.

من هر روز از ایستگاه 6به ایستگاه7میرفتم . بازار ایستگاه 7همه چیز داشت .حقوقمان کارگری بود و زندگی ساده ای داشتیم، اما سعی میکرم به بچه هو غذای خوب بدهم هر روز بازار میرفتم و زنبیل را پر می کردم از  جنس هایی که در حد توانم بود. زنبیل را روی کولم می گذاشتم و به خانه بر میگشتم زمستان و تابستان بار سنگین را به کولم می کشیدم. سیر کردن هفت تا بچه که شوخی نیست. 

هر روز بازار می رفتم اما تا شب هر چی بود و نبود می خوردند و تمام می شد و شب دنبال غذا می گشتند.

زینب بین بچه هایم از همه سازگارتر بود. از هیچ چیز ایراد نمی گرفت. هر غذایی که را می خورد. کمتر پیش می آمد که از من چیزی بخواهد.

کلاس اول دبستان سرخک خیلی سختی گرفت، تمام بدنش له شده بود با همه ی دردی که داشت گریه نمی کرد. زینب را توی پتو پیچیدم و به درمانگاه بردم.

دکتر چند تا آمپول برایش نوشت و من هر روز صبح و بعد از ظهر او را به درمانگاه میبردم و آمپول ها را برایش میزدند.

مظلومانه دراز میکشید و سرش را روی پاهایم می گذاشت. وقتی بلند میشدم که به درمانگاه ببرمش زودتر از من پا میشد. او بدون هیچ گریه و اعتراضی درد آمپول ها را تحمل میکرد.

در مدتی که مریض بود ، دوای عطاری توی آتش می ریختم و خانه را بو میدادم.

دکتر گفته بود که فقط عدس سبز آب پز بدون چاشنی و بدون روغن به اش بدهید. چندین روز غذای زینب همین عدس سبز آب پز بود و زینب غذایش را می خورد و دم نمیزد به خاطر شدت بیماری  اش اصلا خوابش نمی برد ولی صدایش در نمی آمد.

 

 

زینب از همه ی بچه هایم به خودم شبیه تر بود. صبور اما فعال بود.

از بچگی به من در کارهای خانه کمک میکرد. مثل خودم زیاد خواب میدید؛ خوابهای خیلی قشنگ. همه ی مردم خواب میبینند اما خواب در زندگی من و زینب نقش عجیبی داشت. انگار به یک جایی وصل بودیم. زینب بیشتر از اینکه دنبال لباس و خوردن و بازی باشد دنبال نماز و روزه و قرآن بود. همیشه میگفتم از هفت تا بچه جعفر زینب سهم من است. انگار قلبمان را با هم تقسیم کرده بودیم. از بچگی دور و بر من میچرخید. همه ی خواهرها و برادرها و دوست و همسایه ها را دوست داشت و انگار چیزی به اسم بدجنسی و حسادت و خودخواهی را نمیشناخت. حتی با آدم های خارج از خانه هم همین طور بود.

چهار یا پنج ساله بود که اولین خواب عجیب زندگی اش را دید. از همان موقع فهمیدم که زینب مثل خودم اهل دل است. خواب دید که همه ی ستاره هد در آسمان به یک ستاره تعظیم میکنند. وقتی از خواب بیدار شد به من گفت: مامان من فهمیدم که آن ستاره ی مرنور که همه به او تعظیم می کردند، کی بود.

تعجب کردم پرسیدم: کی بود؟ 

گفت: حضرت فاطمه زهرا (س) بود.

هنوز هم بعد از سالها وقتی به یا  آن خواب می افتم، تمام بدنم میلرزد.

 

زینب از بچگی راحت حرفهایش را میزد و ارتباط محبت آمیزی با افراد خانواده داشت. با مهرداد خیلی جور بود. مهرداد اهل تئاتر و نمایش بود و همیشه گروه نمایش داشت. چند تا نمایش در آبادان راه انداخت.

زینب از کلاس سوم دبستان در خانه با مهرداد تمرین نمایش میکرد.

مهردا نقش مقابل خودش را به زینب میداد و زینب خیلی خوب با او تمرین می کرد.

مهرداد که اهل فوتبال و تئاتر بود، بیشتر بیرون خانه بود، ولی مهران اهل مطالعه بود و اکثرا در خانه بود.

مهران پیکها و کتابهایش را جمع کرد و یک کتابخانه درست کرد و چهارتا خواهرش را عضو کتابخانه کرد و 2ریال هم حق عضویت از آنها گرفت. دخترها د  کتابخانه مهران مینشستند و در سکوت و آرامش کتاب میخواندند.

مهران گاهی دخترها را نوبتی به سینما میبرد. مهری و مینا با هم و شهلا و زینب با هم.

مهران اول خودش میرفت و فیلم را میدید و اگر تشخیص می داد که فیلم مشکلی ندارد دخترها را میبر. 

علاقه زینب به تئاتر و اجرای نمایش د  مدرسه، از همان بچگی اش که با مهرداد تمرین میکرد و با مهران به سینما میرفت شکل گرفت.

 

 

بیشتر تفریح بچه ها در آن زمان جمع خودشان بود و رفتن به خانه مادرم.

بچه ها مسافرت را خیلی دوست داشتند ولی وضعیت ما طوری نبود که به سفر برویم. اول تابستان که میشد، دور هم مینشستند و هر کدام نقشه رفتن به شهری را میکشید و از آن شهر  حرف میزد.

هر تابستان فقط حرف سفر بود و بس.

جمع ما زیاد بود و ماشین هم نداشتیم برای همین حرف مسافرت به اندازه ی رفتن سفر برای بچه ها شیرین بود. بچه ها بعد از ظهرهای طولانی تابستان که هوا گرم بود و کسی نمی توانست از خانه بیرون برود دور هم مینشستند و از شهرهای شیراز و اصفهان و همدان حرف میزدند.

آنقدر از حرف زدنش لذت میبردند که انگار به سفر میرفتند و برمیگشتند.

در باغ پشت خانه ی ایستگاه 6،یک درخت کنار بزرگ داشتیم که هر سال ثمر زیادی میداد. بعد از ظهرهای فصل بهار و تابستان ، دخترها زیر درخت جمع میشدند و مهران و مهرداد روی پشت بام میرفتند و حسابی درخت را تکان میدادند. کنارها که زمین میریخت دخترها جمع میکردند.

بعضی وقت ها اندازه ی یک گونی هم پر میشد. من گونی پر از کنار را به بازار ایستگاه شماره7میبردم و به زنهای فروشنده عرب می دادم و به جای کنار، میوه های دیگر میگرفتم .

گاهی پسرهای کوچک همسایه یواشکی روی پشت بام می آمدند تا از شاخه ی درخت کنار بچینند و مهرداد و مهران دنبالشان میکردند.

 مینا و مهری مدتی پول جمع کردند و یک دوربین عکاسی خریدند. اولین بار دخترها زیر درخت کنار عکس یادگاری عکس یادگاری گرفتند.

چهارتایی با هم پول جمع کردند و برای من بک دست پارچ و لیوان سفالی خریدند. زندگی ما کم و زیاد داشت اما با هم خوشبخت بودیم .

بچه هایم همه سربه راه و درس خوان بودند.اما زینب علاوه بر درس خواندن خیلی مومن بود. 

همیشه دنبال کسانی بود که بتوانند در این راه کمکش کنند…

 

در همسایگی ما در آبادان خانواده ی کریمی زندگی میکردند. آنها خانواده ی 

مذهبی بودند. تنها خانه ای بود که پشت در خانه پرده ای زده بودند که وقتی در باز می شود داخل خانه پیدا نبود.

دختر بزرگ خانواده، زهرا خانم، برای دخترهای محل کلاس قرآن و احکام  گذاشته بود. مینا و مهری و زینب به ابن کلاسها می رفتند مینا و مهری با دخترشان اقدس، همکلاس بودند و زینب با نرگس  دوست بود.

زهرا خانم سر کلاس به بچه ها گفته بود باید در مسایل دینی از یک مجتهد تقلید کنید وگرنه اعمالتان مثل وضو و غسل قبول نیست.

زهرا خانم از بین رساله های علما رساله ی امام خمینی (ره) را به دخترها معرفی کرد.

ما تا آن زمان از این حرفها سر در نمی آوردیم. امام را هم نمیشناختیم

 مینا و مهری به کتابفروشی آقای جوکار در ایستگاه 6 بازارچه شرکت نفت رفتند تا رساله ی امام را بخرند، اما آقای جوکار به آنها گفت: رساله ی امام خمینی خطرناک است دنبالش نگردید ، وگرنه شما را میگیرند. و رساله ی آقای خویی را به بچه ها داد.

دخترها هم مجبور شدند مقلد آقای خویی شوند.

زهرا خانم گفت: هیچ اشکالی ندارد مهم این است که شما احکامتان را طبق تقلید از مجتهد انجام بدهید.

زینب بیشتر به کلاسهای قرآن خانه ی کریمی میرفت و خیلی تحت تاثیر دخترهای کریمی قرار گرفته بود.

زینب کلاس چهارم دبستان بود، صبح ها به مدرسه میرفت و عصرها کلاس قرآن خانه ی کریمی.

یک روز ناراحت به خانه آمد و گفت: مامان من سر کلاس خوب قرآن خواندم. به نرگس جایزه دادند اما به من جایزه ندادند.

به زینب گفتم: جایزه ای که دادند چه بود؟ جواب داد: یک بسته مدادرنگی.

گفتم خودم برایت مدادرنگی میخرم. جایزه ات را من میدهم.

روز بعد جایزه را خریدم و به زینب دادم و خیلی تشویقش کردم .

وقتی زینب مینشست و قرآن میخواند یاد دوران بچگی  خودم و رفتن به مکتب خانه می افتادم که به جایی هم نرسید.

زینب بعد از شرکت در کلاسهای قرآن و ارتباط با دخترهای خانواده کریمی به حجاب علاقه مند شد. من و مادرم حجاب داشتیم ولی دخترها هیچکدام حجای نداشتند. اما خیلی ساده بودند. زینب کوچکترین دختر من بود اما در همه ی کارها پیش قدم میشد.

اگر فکر میکرد کاری درست است انجامش می داد و کاری به اطراف نداشت.

یک روز کنارم نشست و گفت: مامان من دلم میخواهد باحجاب شوم.

از شنیدن حرفش خیلی خوش حال شدم

انگار غیر از این هم انتظار نداشتم. زینب نیمه ی دیگر من برد، پس حتما در دلش علاقه به حجاب وجود داشت .

مادرم هم که شنید خوشحال شد.

 

 

 

زینب خیلی از روزهای گرم تابستان پیش مادرم می رفت و خانه مادرم میماند. مادرم همیشه مشکل گشا نذر میکرد. یک کتاب داستان قدیمی داشت که ماجرای عبدالله خارکن بود؛ مرد فقیری که از راه خارکنی زندگی میکرد. عبدالله خواب میبیند که اگر چهل روز در خانه اش را آب و جارو کند و مشکل گشا نذر کند، وضع زندگی اش تغییر میکند. عبدالله بعد از چهل روز مقداری سنگ قیمتی پیدا میکند و از آن به بعد ثروتمند میشود. 

مادرم کتاب را دست دخترها میداد و موقع پاک کردن مشکل گشا همه کتاب را میخواندند. مادرم داستان حضرت خضر (ع) و امام علی (ع) را هم تعریف میکرد و دخترها مخصوصا زینب با علاقه گوش میکردند و آخر سر هم پوست آجیل مشکل کشا را توی رودخانه میریختند. 

وقتی بچه ها به سن نماز خواندن می رسیدند مادرم آنها را به خانه اش میبرد و نماز یادشان میداد. وقتی بچه ها نماز خواندن را یاد میگرفتند مادرم به آنها جایزه میداد .

زینب سوالهای زیادی از مادرم میپرسید او خیلی کتاب میخواند و خیلی هم سوال میکرد.

ولی در کنار فهم و آگاهی اش دل بزرگی هم داشت. وقتی خواهرش شهلا مریض میشد خیلی بی قراری میکرد. برخلاف زینب که صبور بود شهلا تحمل درد و مریضی را نداشت. زینب به او میگفت: چرا بیقراری میکنی، از خدا شفا بخواه ، حتما خوب میشوی.

شهلا میفهمید که زینب الکی نمیگوید و حرفش را از ته دلش میزند.

 

زینب کلاس چهارم دبستان باحجاب شد. مادرم سه تا روسری برایش گرفت. زینب روسری سر میکرد و به مدرسه میرفت. بچه ها خیلی مسخره اش میکردند و امل صدایش میزدند. بعضی روزها ناراحت به خانه می آمد. معوم بود که گریه کرده است. میگفت: مامان ، همه ی بچه ها به من امل میگویند.

یک روز به زینب گفتم:تو برای خداحجاب زدی یا برای مردم؟

زینب گفت: معلوم است، برای خدا.

گفتم: پس بگذار بچه ها هر چی دلشان میخواهد بگویند.

همان سال که باحجاب شد روزه هایش را شروع کرد. خیلی لاغر و نحیف بود. استخوان های بدنش از شدت لاغری بیرون زده بود. گاهی که با شهلا حرفشان میشد با پاهایش که خیلی لاغر بود به شهلا میزد. شهلا حسابی دردش میگرفت. برای اینکه کسی در خانه به حجاب و روزه گرفتنش ایراد نگیرد ازده روز قبل از ماه رمضان به خانه ی مادرم می رفت. 

 

 

من با اینکه میدانستم از نظر جثه و بنیه خیلی ضعیف است، جلویش را نمیگرفتم. مادرم آن زمان هنوز کولر نداشت و شب ها روی پشت بام کاهگلی می خوابید. مادرم هر سال ده یا پانزده روز جلوار از ماه رمضان به پیشواز میرفت. شب اولی که زینب به آنجا رفت به مادرم سفارش کرد که برای سحری بیدارش کند تا زینب هم به پیشواز برود مادرم دلس نیامد که زینب را صدا کند. 

نصف شب آرام و بیصدا از روی پشت بام پایین رفت و به خیال خودش فکر می کرد که زینب خواب است. زینب از لبه ی پشت بام خودش را آویزان کرد و مارم را صدا زد و گفت: مادربزرگ، چرا برای سحری صدایم نکردی؟ فکر میکنی سحری نخورم  روزه نمیگیرم؟ مادربزرگ به خدا من بی سحری روزه میگیرم. اشکالی ندارد؛ بی سحری روزه میگیرم.

مادرم از خودش خجالت کشید برگشت به پشت بام و زینب را بوسید و التماسش کرد که با او به پایین برود و سحری بخورد. مادرم به زینب گفت: به خدا هر شب صدایت میکنم ولی جان مادربزرگ بی سحری روزه نگیر.

آن سال زینب همه ماه رمضان را روزه گرفت و ده روز هم پیشواز رفت.

 

من در آن سالها به خاطر هوای شرجی آبادان دچار آسم شده بودم. مدتی بود که مرتب مریض میشدم زینب خیلی غصه من را میخورد .آرزوی زینب این بود که برای من تخت بخرد و پرستار بگیرد. 

میگفت: بزرگ که بشوم نمیگذارم تو زحمت بکشی، یک نفر را می آورم تا کارهایت را انجام دهد.

مهرداد مدتی با رادیو نفت آبادان کار میکرد و مرتب توی خانه نمایش تمرین میکرد . در یکی از نمایشها “پهلوان اکبر” ی هست که میمیرد زینب نقش مادر پهلوان اکبر را بازی میکرد. در نمایش “سربداران” هم نقش “مورخ” را با مهرداد بازی میکرد. آنها در خانه لباس نمایش تنشان می کردند و با هم تمرین میکردند. من هم مینشستم و نمایش آنها را نگاه میکردم. زینب و معرداد به شعر هم علاقه داشتند. مهرداد شعر میگفت و زینب با لذت به شعرهای مهرداد گوش میکرد.

مهران و مهرداد همیشه حواسشان به خواهرهایشان بود. مهران از زنهای لاابالی و سبک بدش می آمد و همیشه به دخترها برای رفتارشان تذکر میداد . اگر دخترها با دامن یا پیراهن بیرون می رفتند حتما جوراب های ضخیم پایشان میکردند وگرنه مهران آنها را بیرون نمی برد  زینب به برادرها و خواهرهایش علاقه داشت. گاهی با آن دست های لاغر و کوچکش، لباسهای مهران را میشست. جوراب های مهرداد را میشست. دلش میخواست به یک شکلی محبت خودش را به همه نشان دهد.

فصل پنجم

انقلاب

 

قبل از انقلاب زندگی ما آرام میگذشت.سرم به زندگی و بچه هایم گرم بود. همین که بچه ها در کنار هم بودند،احساس خوشبختی میکردم، چیز دیگری از زندگی نمی خواستم .

بابای مهران و همه ی کارگرهای شرکت نفت، از شاه بدشان می آمد همه می دانستند که شاه و حکومتش چقدر پست هستند.

انقلاب که شد من و بچه ها همه طرفدار انقلاب و امام شدیم. همه چیزم انقلاب بود. وقتی آدم کثیفی مثل شاه این همه جوانها را شکنجه کرده بود رفت و یک سید نورانی مثل امام رهبرمان شد چرا ما انقلابی نباشیم. من مرتب به سخنرانی امام گوش می کردم.

وقتی شنیدم که شاه چه بلاهایی سر خانواده ی رضایی آورده بود و ساواک چطور مخالفان شاه را شکنجه کرده بود تمام وجودم نفرت شد. از بچگی که کربلا رفته بودم و گودال قتلگاه را دیده بودم ، همیشه پیش خودم میگفتم اگر مت زمان امام حسین (ع) زنده بودم، حتما امام حسین(ع) و زینب(س) را یاری میکردم و هیچ وقت پیش یزید که طلا و جواهر داشت و همه را با پول میخرید نمی رفتم. 

با شروع انقلاب فرصتی پیش آمد که من و بچه هایم به صف امام حسین(ع) بپیوندیم.

مهران در همه ی راهپیمایی ها شرکت میکرد. او به من شرط کرد که اگر می خواهی همراه دخترها به راهپیمایی بیایید، آنها باید چادر بپوشند. زینب دو سال قبل از انقلاب باحجاب شده بود، اما مینا و مهری و شهلا هنوز حجاب نداشتند. من دو تا از چادرهای خودم را برای میتا و مهری کوتاه کردم. همه ی ما با هم به تظاهرات می رفتیم. شهرام را هم با خودمان می بردیم. 

خانه ی ما نزدیک مسجد قدس بود که قبل از انقلاب به مسجد فرح آباد مشهور بود . همه ی مردم آنجا جمع می شدند و راهپیمایی از همان جا شروع میشد. مینا شهرام را نگه میداشت و زینب هم به او کمک می کرد.

 

زینب هیچ وقت دختر بی تفاوتی نبود. نسبت به سنش که از همه ی دخترها کوچکتر بود، در هر کاری کمک میکرد. ما در همه ی راهپیمایی های زمان انقلاب شرکت کردیم. زندگی ما شکل دیگری شده بود. تا انقلاب سرمان در زندگی خودمان بود. ولی بعد از انقلاب نسبت به همه چیز احساس مسئولیت می کردیم.

مسجد قدس پایگاه فعالیت ها شده بود. چهارتا دخترها نمازشان را به جماعت در مسجد می خواندند. مخصوصا در ماه رمضان ، آنها در مسجد نماز مغرب و عشا را به جماعت می خواندند و بعد به خانه می آمدند. 

من در ماه رمضان سفره افطار را آماده می کردم و منتظر می نشستم تا بچه ها برای افطار از راه برسند . مهران در همان مسجد زندگی میکرد. من که می دیدم بچه هایم این طور در راه انقلاب زحمت میکشند ، به همه ی آنها افتخار میکردم. انگار کربلا برپا شده بود و من و بچه هایم کنار اهلبیت بودیم. 

 

 

زینب فعالیتهای انقلابی خود را در مدرسه راهنمایی شهرزاد آبادان شروع کرد. روزنامه دیواری درست مینوشت، سر صف قرآن  میخواند، با کمونیست ها و مجاهدین خلق جر و بحث میکرد و سر صف شعر انقلابی و دکلمه می خواند. چند بار با دخترهای گروهکی مدرسه درگیر شده بود و حتی کتک خورده بودند.

مینا و مهری در دبیرستان سپهر، که بعد از انقلاب “صدیقه رضایی” شده بود درس میخواندند. آنها چند سال بزرگتر از زینب بودند و به همین دلیل آزادی بیشتری  داشتند. 

من تا قبل از انقلاب اجازه نمی دادم دخترها تنها جایی بروند. زمستان برای مینا و مهری سرویس میگرفتم که مدرسه بروند. شهلا و زینب را هم خودم  یا پسرها می بردیم و می آوردیم. قبل از انقلاب ، به جامعه و محیط اعتماد نداشتم، همیشه به دخترها سفارش میکردم که مراقب خودشان باشند، با نامحرم حرف نزنند. 

امام که آمد و همه چیز عوض شد من خیالم راحت شد و دیگر جلوی بچه ها را نگرفتم. دلم میخواست بچه ها به راه خدا بروند.

در دبیرستان سپهر، سه تا از داشجوهای دانشکده نفت آبادان به اسم های علی زارع  و علی غریبی و آقای مطهر ، کلاسهای تفسیر قرآن و کلاس سیاسی و کلاس اخلاق گذاشته بودند.

مینا و مهری به این کلاسها میرفتند. اما از همه ی کلاس ها بیشتر به کلاس اخلاق آقای مطهر علاقه داشتند.

 

آقای مطهر برای آنها حرف های قشنگی میزد و کاری کرده بود که بچه ها دنبال خودسازی اخلاقی بروند.

زینب که آن زمان در دوره ی راهنمایی بود، به مینا میگفت:همه ی درس ها و حرف های آقای مطهر را برای من بگو که من هم رعایت کنم.

زینب بعد از انقلاب به خاطر حرف امام هر هفته دوشنبه و پنجشنبه روزه بود. خودش خیلی مقید به انجام برنامه خودسازی بود. ولی دلش میخواست توصیه های آقای مطهر را هم رعایت کند. آقای مطهر به شاگردهایش برنامه خودسازی داده بود. از آنها خواسته بود که نمازشب بخوانند ، بعد از نماز صبح نخوابند. زیاد به مرگ فکر کنن ، پرخوری  نکنن، روز بگیرند، برای خدا نامه بنویسند و حواسشان به اخلاق و رفتارشان باشد.

وقتی مینا و مهری به خانه می آمدند زینب روبه رویشان می نشست و به تعریف های آنها از کلاس آقای مطهر گوش می کرد.  بعد از انجام برنامه های خودسازی آقای مطهر به خوش نمره میداد و بعد یک نمودار می کشید تا ببیند در انجام برنامه های خودسازی سیر صعودی دارد یا نه.

 

بعضی مواقع مهری و مینا، زینب را با خودشان به جلسات سخنرانی می بردند.

خانواده ی کریمی هم بعد از انقلاب بیشتر فعالیت می کردند. زهرا خانم مرتب به بچه ها کتاب های دکتر شریعتی و مطهری را می داد.

زینب هم با علاقه کتابها را می خواند. من وقتی می دیدم بچه هایم هر روز بیشتر به خدا نزدیک می شوند، ذوق می کردم و به خاطر عشقی که به انقلاب و امام داشتیم، همیشه از فعالیت های دخترها حمایت می کردم. 

گاهی بابای مهران از رفت و آمد دخترها عصبانی میشد ، ولی من جلویش می ایستاد، یادم هست که بعد از انقلاب آبادان سیل آمد، مهری و مینا برای کمک به سیل زده ها رفتند.

بابای مهران صدایش در آمد که"دخترهای من چه کاره اند که برای کمک به سیل زده ها می روند؟”

او با مهران دعوای سختی کرد. ولی نن ایستادم و گفتم: دخترهایم برای خدا کار می کنند. تو حق نداری ناراحتشان کنی. کمک به روستا های سیل زده ثواب داد.

 بعد از انقلاب در مدارس آبادان،معلم ها دو دسته شده بودند. گروهی طرفدار انقلاب و با حجاب و گروهی که حجاب نداشتند و مخالف بودند.

بعضی از معلم های مدرسه راهنمایی شهرزاد که هنوز حجاب را قبول نکرده بودند و با انقلاب همراه نشده بودند ، به امثال زینب نمره نمی دادند و آنها را اذیت می کردند.

زینب روسری و چادر میزد. شهلا هم در همان مدرسه بود. شهلا یک روز برای ما تعریف کرد که معلم علوم زینب، وقتی میخواسته درس ستون فقرات را بدهد، دست روی کمر زینب گذاشته و درس را داده است. زینب 

آنقدر لاغر بود که بچه های کلاسش می گفتند:از زینب می شود در کلاس درس علوم استفاده کرد.

زینب بعد از انقلاب تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه برود و طلبه بشود. به رشته علوم انسانی ،به درس های دینی، تاریخ و جغرافیا علاقه زیادی داشت. او می گفت: ما باید دینمان را خوب بشناسیم تا بتوانیم از آن دفاع کنیم.

در آن زمان، زینب دوازده سال داشت و نمی توانست به حوزه علمیه برود. قرار شد وقتی اول دبیرستان را تمام کرد، به حوزه ی علمیه قم برود. 

شاید یکی از علتهای تصمین زینب وجودکمونیست ها در آبادان بود.

بچه های مذهبی باید همیشه خودشان را آماده می کردند تا با آنها بحث کنند و از آنها کم نیاورند. زینب به همه ی آدم های اطرافش علاقه داشت. یکی از غصه هایش عوض کردن آدمهای گمراه بود. 

بقیه دخترهایم به او می گفتند: تو خیلی خوش بین هستی به همه اعتماد می کنی. فکر میکنی همه ی آدم ها را می شود اصلاح کرد؟

اما این حرفها در زینب اثر نداشت.

زینب بیشتر از همه ی افراد خانواده به من مادربزرگش محبت می کرد. دلش می خواست مادربزرگش همیشه پیش ما باشد.

از تنهایی او احساس عذاب وجدان می کرد. یک سال از انقلاب گذشته بود که بیماری آسم من شدت گرفت. خیلی اذیت شدم. نمی توانستم نفس بکشم.

تابستان که هوا گرم و شرجی می شد بیشتر به من فشار می آمد. دکتر به بابای مهران تاکید کرد که حتما چند روزی مرا بیرون از این آب و هوا ببرد تا حالم بهتر شود.

بعد از بیشتر از بیست سال که با جعفر عروسی کرده بودم، برای اولین بار پایم را از آبادان بیرون گذاشتم و به یک سفر زیارتی مشهد رفتیم.

از بچه هو زینب و شهرام را با خودمان بردیم. مادرم پیش بچه ها در آبادان بود که آنها نبودن ما را احساس نکنند. من که آتش زیارت کربلا در دوران بچگی توی جانم رفته بود و هنوز خاموش نشده بود، زیارت امام رضا(ع) را مثل رفتن به کربلا

 

فصل ششم جنگ

هنوز در حال و هوای انقلاب بودیم که ناغافل، جنگ بر سرمان خراب شد. خانه ی ما به پالایشگاه نزدیک بود. هر روز هواپیماهای عراقی برای بمباران پالایشگاه می آمدند. دود سیاهی که از سوختن تانک فازم بلند شده بود،همه آبادان را پوشانده بود. با شروع جنگ همه جا به هم ریخته بود. بعضی از مردم، همان اول خانه و زندگی و شهر را ول کردند و رفتند.

برای اینکه نگران مادر نباشم، او را به خانه خودمان آوردیم. مهرداد چند ماه پیش از شروع جنگ به خدمت سربازی رفته بود. او در مهر سال 59در شلمچه خدمت می کرد. مهران هم به عنوان نیروی مردمی با بچه های مسجد فعالیت می کرو.

مهری و مینا هم هر روز صبح برای کمک به مسجد پیروز میرفتند و هر وقت کارشان تمام می شد، خسته و گرسنه بر میگشتند. زینب و شهلا هم به مسجد قدس و جامعه معلمان می رفتند و هر کاری از دستشان برمی آمد انجام می دادند. برق شهر قطع بود. شب ها فاندس روشن می کردیم. من و مادرم و شهرام در خانه بودیم و دعا می کردیم.

صدای هواپیما و خمپاره هم از صبح تا شب شنیده می شد. یکی از روزهای مهر ماه، یکی از بچه های مسجد قدس به خانه ی ما آمد و گفت: تعدادی از سربازها را به مسجد آورده اند و گرسنه اند، ما هم چیزی نداریم به آنها بدهیم.

من هر چیزی در خانه داشتیم ، اعم از تخم مرغ و گوجه و سیب زمینی، همه را جمع کردم و به آنها دادم.

بنی صدر که مثلا رئیس جمهور بود اصلا کاری نمی کرد. هر روز که می گذشت وضع بدتر می شد و خمپاره و توپ بیشتری روی آبادان می ریختند؛ طوری که ما صدای خراب شدن بعضی از ساختمان های اطرافمان را می شنیدیم. اما من راضی بودم که همه ی خطرها را تحمل کنم و در آبادان بمانم.

دخترها هم بی آبی و بی برقی و خطر را تحمل می کردند و حاضر نبودند از آبادان فرار کنند. مهری و مینا برای کمک به مسجد پیروز(مهدی موعود) در ایستگاه 12می رفتند. در آنجا تعدادی از زن ها به سرپرستی خانم کریمی (مادر میمنت کریمی) برای رزمندگان غذا درست می کردند. گاوهایی که در اطراف آبادان زخمی می شدند را در مسجد سرمی بریدند و زن ها گوشت ها ی آنها را تکه می کردند و آبگوشت درست می کروند و گوشت کوبیده آن را ساندویچ می کردند و به خرمشهر می فرستادند.

مینا بارها در دلش از خدا خواسته بود که مهرداد هم از آن گوشت بخورد. اتفاقا یک بار که مهرداد از جبهه به خانه آمد از ماجرای گرسنگی چند روزه در جبهه و گوشتی که خورده بود تعریف کرد ما فهمیدیم مهرداد همان ساندویچ های گوشت دست ساخته ی دخترها را خورده است.

مهران و مهرداد اصرار داشتند که ما همگی از شهر خارج شویم. همه دختر ها مخالف رفتن بودند . زینب عاشق آبادان بود و تحمل دوری از آبادان را نداشت. اصلا ما جایی را نداشتیم که برویم. در همه ی این سالها بچه ها حتی برای سفر هم از آبادان خارج نشدخ بودند. بین مهران و مهرداد و دخترها سر ماندن و رفتن از آبادان، دعوا سر گرفت. مهرداد هر چند روز یک بار از خرمشهر می آمد و وقتی می دید که ما هنوز توی شهر هستیم عصبانی می شد، می خواست خودش را بکشید. 

اواسط مهر ماه خیلی از خانواده ها از شهر خارج شده بودند.

ما تا آخر مهرماه راضی به رفتن نشدیم. بابای مهران قصد داشت ما را به خانه ی تنها خواهرش در ماهشهر یا به خانه ی فامیل های پدری اش در رامهرمز ببرد. چند سال قبل از جنگ دختر عموی جعفر برای گذراندن دوره ی تربیت معلم آمده بود آبادان و مدت زیادی پیش ما بود. من هم حسابی از او پذیرایی کرده بودم.

مادرم چند بار دعوتش کرد و ماهی صبور و قلیه ماهی برایش درست کرد. منزل عموی بابای مهران در رامهرمز بود و جعفر اصرار داشت ما را به آنجا ببرد و تا آخر مهر ماه راضی به رفتن نشدیم.

اوضاع شهر روز به روز خراب تر میشد. بازار و مغازه ها تعطیل شده بود. مواد غذایی پیدا نمیشد. نان گیر نمی آمد. حمله ی عراقی ها هم هر روز سنگین تر میشد. مردم بعضی از محله ها در کوچه و خیابان هایشان سنگر ساخته بودند و در سنگر زندگی میکردند. ولی ما سنگر نداشتیم توی خانه شرکتی خودمان زندگی میکردیم.

حیاط سیمانی خانه زیر دوده ی سیاه پیدا نبود. مخزن های نفت پالایشگاه آتش گرفته بود و شبانه روز در حال سوختن بودند و دوده ی سیاه آنها حیاط همه ی خانه های اطراف پالایشگاه را پر کرده بود.

یکی از روزهای آخر مهر ماه، مهران و مهرداد دوتایی با عصبانیت به خانه آمدند و گفتند: شما باید از شهر بروید.

من و مادرم مخالفت کردیم. مهرداد گفت: شما که مخالفت میکنید، اگر عراقی ها آمدند وارد خانه شدند، با دخترها چه میکنید؟

من گفتم:توی باغچه گودال بکنید، ما را در گودال خاک کنید.

آن روز مهری و مینا از دست برادرها فرار کردند و به مسجد پیروز رفتند و آنجا پنهان شدند.

مهران و مادرم به دنبال دخترها به مسجد پیروز رفتند. بابای مهران و پسرها مصمم شده بودند که ما را از آبادان بیرون ببرند.

مهری و مینا توی مسجد قایم شده بودند و حاضر به ترک آبادان نبودند. مهران به زور آنها را از مسجد بیرون آورد و به خانه برگرداند. من تسلیم شده بودم .با دخترها حرف میزدم که آنها را راضی به رفتن کنم اما دخترها مرتب گریه میکردند و اعتراض داشتند.

مینا که عصبانی تر از بقیه دخترها بود شروع به داد و فریاد کرد و گفت: من از شهرم فرار نمیکنم و میخواهم بمانم و دفاع کنم.

مهرداد که از دست دخترها عصبانی بودو غصه ناموسش را داشت و از اینکه دخترها دست عراقی ها بیفتند وحشت داشت، برای اولین بار خواهرش را زد مهردا با عصبانیت آنچنان لگدی به سمت مینا پرت کرد که یک طرف صورت مینا کبود شد.

روز خیلی بدی بود؛ حمله دشمن یک طرف، ترک خانه و شهرمان و دعوای خوهار و برادرها یک طرف دیگر اعصاب همه ی ما خورد شده بو. در طی همه ی سالهایی که آبادان زندگی کردیم،هیچوقت بین بچه هایم دعوا و ناراحتی نشده بود، تا یادم می آمد پسرها و دخترهایم همه کس هم بودند و به هم احترام می گذاشتند. اما آن روز پسرها یک طرف فریاد میزدند و دخترها یک طرف.

تک تک بچه ها به آبادان وابسته بودند. در همه ی سالهای زندگیمان حتی یک مسافرت نرفته بودیم. همه خوشی ما همان خانه و محله و شهر خودمان بود.

کسی را هم نداشتیم که خانه اش برویم. تنها عمه ی بچه ها که شوهرش عرب و آشپز شرکت نفت بود در ماهشهر زندگی میکرد. او هشت تا بچه داشت ما هیچ وقت مزاحم او نشده بودیم. 

خانه ی فامیلهای بابای مهران در رامهرمز هم نرفته بودیم. حالا با این وضع باید همه ی ما به عنوان جنگ زده و خانه از دست داده به جاهایی می رفتیم که تا آن روز با عزت هم نرفته بودیم.

ما دلخوشی به آینده داشتیم. فقط چند دست لباس برداشتیم. به این امید بودیم که جنگ در چند روز آینده یا چند ماه آینده تمام می شود و به خانه خودمان برمی گریم. فقط مینا و مهری حاضر نشدند که لباس جمع کنند تا لحضه آخر کتاب مفاتیح در دست شان بود و دعا می خواندند و از خدا می خواستند که یک اتفاقی بیفتد ، معجزه ای بشود که ما از آبادان بیرون نرویم.

غم سنگینی هم در صورت زینب نشسته بود، حرفی نمیزد چون کوچکترین دختر بود به خودش اجازه نمی داد که خیلی مخالفت کند سنش کم بود و میدانست کسی به او اجازه ماندن نمی دهد.

 

وصیتنامه

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم / موجیم که آسودگی ما عدم ماست

از شما عاشقان شهادت می‌خواهم که راه این شهیدان به خون خفته را ادامه دهید.

هیچ گاه از پشتیبانی امام سرد نشوید. همیشه سخن ولی‌فقیه را به گوش جان بشنوید و به کار ببندید.

چون هرکس روزی به سوی خدا باز خواهد گشت، همیشه به یاد مرگ باشید،

تا کبر و غرور و دیگر گناهان شما را فرا نگیرد.

نمازهایتان را فراموش نکنید و برای سلامتی اماممان همیشه دعا کنید و در انتظار ظهور مهدی (عج) باشید

شادی روح همه شهدا بالأخص امام شهیدان صلـــوات

برای دیدن مستند من میترا نیستم و راهنمایی تهیه ڪتاب راز درخت ڪاج

به این آدرسهامراجعه نمایید

مستند من میترانیستم از روشنگری

راهنمای تهیه ڪتاب راز درخت ڪاج

مطالب مرتبط

داستان تمام زندگی من ، داستان بدون تو هرگز

1.زهرا

از بچگی مادربزرگم نیلوفر صدام میڪرد ولی دوست داشتم زهراصدام ڪنه

یه روز قرار گذاشتیم با مادر بزرگم مسجد بریم.

میدونستم بابام اجازه نمیده.یواشڪی از خونه خارج شدم سرچهارراه قرار داشتیم

مادر بزرگم یه چادر بهم هدیه داد،خیلی قشنگ بود.چادر نماز،ازارزونترین پارچه ولی قشنگ چون خودش دوخته بود.

تو مسجد نماز ڪه تموم شد مادربزرگ گفت:یه فرشته ڪنارمن نشسته!باتعجب گفتم چرا من نمیبینم؟گفت یه نگاه به خودت بنداز!

-یعنی اینقدر چادرم قشنگه؟ 

گفت بیشتر از هرچیزی!… یه آهی ڪشید وگفت:چادر فاطمه خیلی ڪهنه ووصله داشت اما خیلی قشنگ بود!باخودم گفتم ڪاش چادر من هم مثل چادر فاطمه بود…

بعداز خداحافظی از مادربزرگ،داشتم به خونه برمیگشتم ڪه عمومو دیدم چادررو ازسرم ڪشید وتاخونه موهامو گرفت ورو خاڪها ڪشون ڪشون به خونه برد. 

عمو در اتاق بابامو بازڪرد،پراز دودبود آخه بابام معتاده!…

عموم یه الم شنگه ای به پا ڪرد.

بابام هم تا تونست ڪتکم زد بعدهم سه بار دستمو با سیخ داغ ڪرد تا یادم باشه ڪه….اما هیچوقت یادم نموند!

 منو تو اتاق حبس ڪرد وچادرمو تیڪه تیڪه ڪرد.

 بادست سوخته تیڪه های چادرمو برداشتم دادم مادربزرگ برام وصله ڪنه…

 بالاخره به آرزوم رسیدم چادر م شبیه چادر حضرت فاطمه سلام الله علیها شد…. 

...

2. داستان مسجد

- مسجد پیامبر (ص ) چرا ناگهان خلوت شد؟

قحطی و کمبود غذا را فرا گرفته بود، گرسنگی و تهی دستی ، فشار سختی بر مردم مدینه وارد ساخته بود، در این صورت اگر کاروانی آذوقه و غذا به مدینه می آوردند، روشن بود که مردم از هر سو هجوم می آوردند تا برای خود غذا تهیه کنند، و معمول بود وقتی کاروان تجارتی می آمد مردم مشتاق ، طبل کوبان به استقبال آن می رفتند. دختران از خانه ها بیرون آمده ، صف می کشیدند و طبل ها را به صدا در می آوردند.

روز جمعه بود، مسلمانان برای نماز جمعه پشت سر پیامبر صلی الله علیه وآله جمع شدند و پیامبر صلی الله علیه وآله مشغول ایراد خطبه های نماز جمعه شد.

خبر آمد که یک قافله تجارتی به مدینه آمده است (یا دحیه کلبی از سفر تجارتی شام به مدینه آمده است )(13)مسلمانان برای تهیه طعام از مسجد بیرون آمدند و تنها چند نفر (8یا 11یا 12یا 40نفر) پیامبر (ص ) ماندند، مسلمانان فکر می کردند که اگر دیر بجنبید، دیگران طعام را تمام کرده و برای آنها چیزی باقی نمی ماند، پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود:

سوگند به خدایی که جانم در اختیار او است اگر شما چند نفر هم از مسجد می رفتند، و کسی در مسجد نمی ماند آتش (قهر الهی ) سراسر بیابان را فرا می گرفت و شما را به کام خود فرو می کشید و به نقل دیگر فرمود: اگر اینها نمی ماندند، از آسمان سنگ بر سر آنها می بارید.

در این وقت بود که آیه 11 سوره جمعه نازل گردید:

و اذا راو تجاره اولهوا انفصوالیها وترکوک قائماقل ما عندالله خیر من اللهو و من التجاره و الله خیر الرازقین .

یعنی :و چون تجارتی ببینند یا آهنگ (طبلی بشنوند) به سوی آن بشتابند و تو را (ای پیامبر) تنها ایستاده بگذارند، بگو آنچه نزد خداست از آن آهنگ و از آن تجارت بهتر است و خداوند بهترین روزی دهندگان می باشد (14)

 

3.  نامه یک زن آمریکایی به زنان ایران…

 

من وندی شیلت اهل آمریکا هستم. در سال 1975 به دنیا آمدم و همه گونه مشکلات زنان را درک کرده ام، از بی اشتهایی عصبی تا تجاوز توسط دوست پسر، از عدم امنیت محض در خیابانها تا مزاحمت های وقت و بی وقت در اماکن عمومی، از دختران نوجوانی که به گونه ای اسفبار خود را باردار می یابند تا زنان سی چهل ساله ای که نومیدانه با مشکل عدم باروری مواجه هستند. تنها می توانم بگویم که این فرهنگ با زنان مهربان نبوده.

من خانم مسیح علینژاد که به تازگی به آمریکا آمده را نمی شناسم و او را درک نمی کنم. من او را در یک برنامه تلویزیونی دیدم که خطاب به مردم ایران می گفت اینجا نهایت امنیت و آزادی است. من او را دیدم که با یک دوربین در خیابان های آمریکا راه می رفت و زنان ایرانی را تشویق به ترک حجاب و شبیه شدن به زنان آمریکایی می کرد. او را نمی شناسم و نمی دانم در چه شرایطی قرار گرفته که این کار را انجام می دهد. اما این را می دانم که او یا آمریکا را نمی شناسد یا می خواهد از زنان کشورش انتقام بگیرد. 

ره آورد فرهنگ ما با زنان در آمریکا این بوده که طبق آمار 41 درصد زنان 16 تا 30 ساله از اینکه مورد تجاوز قرارگیرند همیشه نگرانند. بیش از 11 درصد از زنان ما معتقدند که به هر حال یک روزی از سال مورد تجاوز قرار خواهند گرفت. شاید خانم علینژاد ایرانی فردی باشد که از این موضوع لذت می برد ولی اکثریت زنان آمریکایی مثل او نیستند. در کشور ما 4 درصد از زنان از آژیرهای هشداردهنده تجاوز جنسی استفاده می کنند و 7 درصد از زنان کلاس های دفاع از خود را دیده اند. 

این را هم بد نیست بدانید که در ایالت نیوجرسی هزاران دلار از بودجه دولتی صرف رساندن پیام حفظ خویشتنداری به جوانان در کلاس های آموزشی سراسر کشور شده است. یعنی میلیون ها دلار در اختیار موسسات مذهبی آمریکا قرار گرفته تا با آموزش های خود، از دختران نوجوان تعهد بگیرند که عفت و پاکدامنی خود را حفظ کنند. برای من تعجبی ندارد که می بینم دولت آمریکا عکس این کار را می خواهد با مردم ایران انجام دهد یعنی میلیون ها دلار خرج می کند تا زنان و جوانان ایران خویشتنداری را رها کنند اما تعجب من آنجاست که زنانی از ایران حاضرند به کشور خود در راه اهداف یک دولت دیگر خیانت کنند. در آمریکا ما برای این افراد احترام قائل نیستیم. به نظر من این افراد تفاوتی با ربات فرق ندارند!

 

4. ماجرای زیبای مواجه شدن رهبر معظم انقلاب اسلامی هنگام کوهنوردی با دختری که سگی در آغوش داشت…

 

 «سید مظاهر حسینی»، مدیرکل تشریفات دفتر مقام معظم می گوید: 

در برنامه کوهنوردی، ایشان به دختری برخورد که سگی در بغل داشت. شاید اگر هرکدام از ما بودیم به او تذکر می‌دادیم که این سگ نجس است؛ یا ممکن است باعث بیماری شود. اما ایشان رو کرد و از آن دختر خانم پرسید: 

اسم سگت چیست؟ 

چقدر دوستش داری؟ سپس گفتند: خب احکام نگهداری از سگ را هم می‌دانی؟ چند نمونه را برایش گفتند و سپس منبعی را معرفی کردند تا به آن رجوع کند و بخواند

 این دختر جوان که از این نحوه برخورد اشک بر دیدگانش جاری شده بود، گفت: من چطور بگویم شما را دیده‌ام. رهبری چفیه خود را به او هدیه دادند. 

این دختر 2 روز بعد با دفتر تماس گرفت و گفت: به آقا بگویید من ارادتمندشان هستم.

آن منبعی راکه معرفی کردند را خواندم واحکام نگهداری سگ را یادگرفتم وفهمیدم که سگ طبق حکم خدا نجس است که نباید آنرا داخل خانه یا اتوموبیلم بیاورم واگر بدنش خیس باشد

 دراثرتماس ایجادنجاست میکند که نباید آنرا لمس کنم واگر ظرفی را با زبان لیس بزند فقط با آب کشیدن پاک نمیشود ٬ باید برای طهارت آن وبرای از بین بردن میکربهای بزاق دهانش ٬ قبل از آب کشیدن هفت باربا خاک ضدعفونی کنم… 

 سلامتی رهبر عزیز و بزرگوارمان صلوات

 

 

5. ڪاش میدانست…

 

دفتر دستڪ دانشگاه را دست گرفت گویا امتحان داشت

ازخیابان عبور ڪرد

اصلا متوجه ماشینها نبو‌د! دنبالش ڪردم از قدمهایش فهمیدم ڪه چیزی در بیرون دانشگاه اورابه سوی خود میڪشد

قدمهایم را تندترڪردم تااز نگاهم گم نشود.

حدسم درست بود! داخل وضوخانه میشد. نگاهی به آسمان انداخت و با آه زیر لب چیزی زمزمه ڪرد. درحالی ڪه وضو میگرفت، یڪ خانمی وارد شد ویه راست رفت جلوی آینه….

صحنه اے دیدم ڪه برایم مهم تلقی شد!….

یڪطرف دختری ڪه به زیبایی ظاهرش میرسید و طرف دیگر دختری ڪه زیبایی دلش را صیقل میداد..

یڪی قصد رضایت خالق داشت و دیگری سعی در رضایت مخلوق…

نمیدانم آیا او نمیدانست چه باید بڪند؟! آیا او نمیدانست ڪه بااین ڪارش نه تنها حق خود بلڪه حق جامعه و حق خالقمان را ضایع می ڪند؟!

حجاب ، حق زن، همسر، جامعه وخالق است…

اگر زن وهمسر از حق خود بگذرند اما جامعه وخالق نمی گذرند. 

پس چرا اینجور خود را به چیزی ڪه نهایتش جز گناه نیست سرگرم میڪنند؟!…

 

6. گفتگو میان شیطان و پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و سلم

 

روزی گفتگویی میان شیطان و رسول خدا صلی الله علیه و آله اتفاق افتاد که پاسخ شیطان به سوالات ایشان شنیدنی است.

پیامبر اکرم(ص) در خانه اُمّ سلمه نشسته بودند. کسی از همسر ایشان اجازه ورود خواست. حضرت رسول(ص) فرمودند: ابلیس است، در را به روی او نبندید نمی خواهم راهش ندهید در را باز کنید و بگذارید بیاید.

وقتی ابلیس روبروی پیامبر (ص) نشست، گفت من به اختیار خودم به اینجا نیامده ام، دو فرشته از جانب خداوند من را مأمور کردند تا جلسه ای با تو داشته باشم.

حضرت فرمودند: من سؤالاتی دارم که تو باید به آنها جواب بدهی!

حضرت رسول(ص) از شیطان پرسیدند:در این دنیا با چه کسی دشمن هستی؟ 

با تو! نسبت به شما دشمنی بسیار دارم.چرا؟تو با این قدرت معنوی،مردم را هدایت می کنی و به آنها وعده قطعی می دهی که آنها را در قیامت نیز شفاعت خواهی کرد. تو مانع و مخل کار من هستی و زحمت مرا به باد می دهی.

آیا با کس دیگری هم دشمن هستی؟

من با یاران و دوستان تو هم دشمن هستم. آنها وقتی گناه می کنند عاشق توبه هستند و از عذاب الهی دلهره دارند و به پدر و مادرشان احترام می گذارند. همچنین دشمن عالمی هستم که به علمش عمل می کند و دشمن کسی هستم که از کار خیر روگردان نیست.

نظرت درباره علی بن ابیطالب (ع)، وصی من چیست؟

یا رسول الله امکان دستیابی به علی(ع) وجود ندارد. این آدم از نظر ما دست نیافتنی است؛چون به پروردگار عالمیان متصل است و ما نمی توانیم به او برسیم و من راضی هستم که او کاری با من نداشته باشد چرا که من طاقت یک لحظه دیدار او را ندارم چون نور الهی علی آنقدر قوی است که ما را دفع می کند.

شیطان! رفقای تو در این دنیا چه کسانی هستند؟کسانی که پشت سر مردم غیبت می کنند و پایبند به نماز نیستند.

همنشینان تو چه کسانی هستند؟شرابخواران و همچنین تمام زنا کاران در آغوش من هستند.

وکیلان تو چه کسانی هستند؟وکیلان من کم فروشان، و خزانه داران من کسانی هستند که خمس و زکات خود را پرداخت نمی کنند.

شیطان! سرور و شادی تو در چیست؟در این است که مردم قسم دروغ می خورند.

چشم تو را چه چیزی کور می کند؟کمکی که به مستمند در تنهایی می شود.

گوش تو را چه چیزی کر می کند؟وقتی امت تو دستانشان را به سوی پروردگار بلند کرده و یا الله و یا رب می گویند.

مسجد تو کجاست؟بازارهایی که پر از غش و تقلب در اموال باشد. 

با چه کسی هم غذا هستی؟ 

شیطان گفت:زنان و مردانی که بر سر سفره، نام خدا را نمی برند.

چه کسی پیش تو عزیز است؟ کسی که دائم غرق در معصیت است و معصیت را برای لحظه ای تعطیل و رها نمی کند.

آیا تو مؤذنی هم داری؟ کارگردانان و مطربان شبانه، مؤذن من هستند.

شکار تو چیست؟مردان چشم چران.

چه کسی را بیشتر از همه دوست داری؟

کسی که با اخلاق و زبانش آرامش یک جامعه و خانواده را برهم می ریزد.

شیطان از چه کسی رضایت کامل داری؟

از زنانی که با روی و موی باز با لباس و پوشش خود جلب توجه کرده، با آرایش بیرون آمده و دین مردم را غارت می کنند. (شیطان در حالی این سخنان را می گفت که آن زمان بدحجابی در شهر مدینه وجود نداشت)

منبع از کتاب انوار المجالس به نقل از کتاب سراج القلوب

 

 

7. حجاب و چشم برزخی

فرزند شیخ رجبعلی خیاط می گوید:"پدرم با چشم برزخی چیزهایی می دید که دیگران نمی دیدند

یکی از دوستان پدرم می گفت

یکروز با جناب شیخ به جایی می رفتیم

یکدفعه من دیدم جناب شیخ باتعجب و حیرت به زنی که موی بلند و لباس شیکی داشت نگاه میکند!

ازذهنم گذشت که ایشان به ما می گوید چشمتان را از نامحرم برگردانید و خودش اینطور نگاه میکند!

فهمید و گفت

توهم میخواے ببینی من چی میبینم؟ ببین!

من نگاه کردم دیدم همینطور از بدن آن زن مثل سُرب گداخته،آتش و سرب مذاب به زمین می ریزد و آتش او به کسانی که چشمهایشان به دنبال اوست سرایت میکند

جناب شیخ گفت

این زن راه میرود و روحش یقه مرا گرفته

اوراه میرود و مردم را همین طور با خودش به آتش جهنم می بَرَد.”

برگرفته از کتاب بوستان حجاب ، ص۱۰۹،تالیف محمدرحمتی شهرضا

 

8. تعبیر زندگی

 

از خياطي پرسيدند:

 زندگي يعني چه ؟گفت :

 دوختن پارگي هاي

 روح با نخ توبه !!!!

 از باغباني پرسيدند :

 زندگي يعني چه ؟گفت :

 کاشت بذر عشق در زمين

 دلها زير نور ايمان !!!!!

 از باستان شناسي پرسيدند :

 زندگي يعني چه ؟گفت :

 کاويدن جانها براي 

 استخراج گوهر درون !!!!!

 از آيينه فروشي پرسيدند :

 زندگي يعني چه ؟گفت :

 زدودن غبار آيينه دل 

 با شيشه پاک کن توکل !!!!!

از ميوه فروشي پرسيدند :

 زندگي يعني چه ؟گفت :

 دست چين خوبي ها 

 در صندوقچه دل !

 

10. پاداش خانه‌داری

 

خیلی اهل شنیدن سخنرانی و مطالعه نبودم ولی آن روز با اصرار نسرین به منزل معلم قرآن‌شان رفتم؛ خانمی بود جا افتاده و بسیار خوشرو که به او «بانو» می‌گفتند؛ خیلی زیبا و محبت‌آمیز با من احوالپرسی کرد و از من پرسید: « شما ازدواج کرده‌اید؟» گفتم: «بله» و او گفت: «پس خیلی خوب شد؛ بحث امروز به درد شما بیشتر از نسرین خانم می‌خورد که مجرد است.»

خیلی کنجکاو شدم که موضوع بحث چیست؟ تا این که همه‌ی شاگردان آمدند و ایشان شروع به صحبت کرد و اینچنین گفت: بحث ما در مورد برخی از وظایف خانم‌ها در قبال همسرانشان است.

امام صادق علیه‌السلام میفرماید:

ما مِنِ امرَاةٍ تَسقِی زَوجَها شَربَةً مِن ماءٍ اِلَّا کانَ خَیراً لَها مِن عِبادَةِ سَنَةٍ صِیامِ نَهارِها وَ قِیامِ لَیلِها وَ یَبنِی اللهُ لَها بِکُلِّ شَربَةٍ تَسقِی زَوجَها مَدینَةً فی الجَنَّةِ وَ غَفَرَ لَها سِتِّینَ خَطِیئَةً (وسائل الشیعه، ج ۲۰، ص ۱۷۲.

«هیچ زنی نیست که همسر خویش را با جرعه‌ای آب سیراب کند مگر آن که این عمل، برای او از یک سال که روزهایش را روزه بدارد و شبهایش را به نماز شب برخیزد بهتر است و خداوند متعال برای او در برابر هر نوشیدنی که به همسرش می‌دهد خانه‌ای در بهشت بنا می‌سازد و گناهان شصت سال او را می‌آمرزد.»

خانم‌های عزیز! این حدیث را برای آنهایی گفتم که گمان می‌کنند کارهای خانه مانع عبادت آنهاست؛ خیر، بلکه بر اساس آموزه‌های اسلام تمامی کارهای شما در منزل اگر به قصد رضای خدا باشد؛ عبادت است؛ عبادات و مقاماتی که هرگز نمی‌توانید حتی با نماز و روزه‌های معمولی خود به آن مقامات برسید.

پس با توجه به این عنایات رحمانی و الطاف الهی، قدر خود را بدانید و با خیال راحت بهشت را از آن خود کنید. 

بانو، الف – ف امیدوار، سال ۱۳۹۰، ص۱و۲.

 

 

11. عاقبت شوخی با نامحرم 

 

یکی از علمای مشهد می فرمود :

روزی در محضر مرحوم حجت الاسلام سید یونس اردبیلی بودیم ، جوانی آمد و مسئله ای پرسید .

گفت مادرم را دو روز پیش دفن کردم هنگامی که وارد قبر شدم و جنازه مادرم را گرفته خواستم صورت او را روی خاک بگذارم کیف کوچکی که اسناد و مدارک و مقداری پول و چک هایی در آن بوده از جیبم میان قبر افتاده آیا اجازه می دهید نبش قبر کنیم تا مدارک را برداریم

و تقاضا کرد که نامه ای به مسئولین قبرستان بنویسند که آنها اجازه نبش قبر بدهند ، ایشان فرمود همان قسمت قبر را که می دانید مدارک درآنجاست بشکافید و مدارک را بردارید و نامه ای برای او نوشت .

بعد از چند روز آن جوان را دوباره در منزل آقای اردبیلی دیدم ، آقا از او پرسیدند آیا شما کارتان را انجام دادید و به نتیجه رسیدید ، او غمگین و مضطرب بود و جواب نداد .

بعد از آنکه دوباره اصرار کردند گفت : وقتی قبر را نبش کردم دیدم مار سیاه باریکی دور گردن مادرم حلقه زده و دهانش را در دهان مادرم فرو برده و مرتب او را نیش می زند ، چنان منظره وحشتناکی بود که من ترسیدم دوباره قبر را پوشاندم .

از او پرسیدم آیا کار زشتی از مادرت سر می زد ؟

گفت من چیزی بخاطر ندارم ولی همیشه پدرم او را نفرین می کرد زیرا او در ارتباط با نـــامحرم بی پروا بود و با سر و روی باز با مرد نامحرم روبرو می شد و بی پروا با او سخن می گفت و در پوشش و حجاب رعایت قوانین اسلامی را نمی کرد . با نامحرمان شوخی می کرد و می خندید و از این جهت مورد عتاب و سرزنش پدرم بود.

حضرت رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) :

یکی از گروهی که وارد جهنم می شوند زنان بدحجابی هستند که

برای فتنه و فریب مردان خود را آرایش و زینت می کنند .

ڪتاب( کنزالعمال ، ج 16 ، ص 383 )

 

 

12. ماجرای روبـاه و مردم آخرالزمان

 

روزی دم روباهی لای سنگی گیر کرد و بر اثر تقلای زیاد دمش کنده شد  

روباه دیگری آن را دید و با تمسخر گفت پس دمت چه شد ؟؟ 

روباه بی دم گفت من الان سبکتر شده ام و انگار در هوا پرواز میکنم و تا میتوانست از لذت بی دم بودن گفت.

روباه دوم نیز فریب خورد دمش را با تلاشی زیاد و درد بسیار کند و لذتی هم نیافت ، با تعجب و عصبانیت پرسید : پس آن لذتی که میگفتی چه شد؟

روباه اول گفت : اگر به دیگر روباه ها از درد کنده شدن دم و مضرات آن بگوییم ما را مسخره میکنند ،

و همینطور این روند و تفکر انقدر در میان روباه ها رواج پیدا کرد تا کار به جایی رسید که اکثر روباه ها بی دم شدند و اگر روباه با دمی را میدیدند مسخره اش میکردند

هم اکنون نیز در آخرالزمان اگر کسی حیا و عفت و عبادت و خدا و انتظارفرج را داشته باشد مورد تمسخر و انکار شدید جامعه واقع میشود و اگر همرنگ گناهان و کثافات آنها باشد مورد تایید خواهد بود.

 کار به جایی رسیده که حرف خیر خواهان خریدار ندارد و جاهلان و فاسدان پرستش میشوند ، همچون زمان قوم لوط که گفتند:

لوط و پیروانش را از شهر بیرون کنید زیرا مردم پاکدامنی هستند و از ناپاکی ما بیزارند

 اگر همرنگ اکثرشان نباشید تمسخر میشوید 

اما خداوند در ایه 100 سوره مائده می فرماید: 

“قُلْ لَا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَالطَّيِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ فَاتَّقُوا اللَّهَ يَآ أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ" 

هرگز پاک و ناپاک برابر نیستند حتی اگر تعداد بی شمار ناپاکیها تو را به شگفت آورد.

پس نگران تمسخرها ونیشخندها و اُمل خواندنهایشان نباش چراڪه امیرالمومنین علی علیه السلام فرموده است

“أیُّهَا النَّاسُ لاَ تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ، فَإِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلَى مائِدَة شِبَعُهَا قَصِیرٌ، وَ جُوعُهَا طَوِیلٌ..”

اى مردم! در طریق هدایت از کمى پویندگانش وحشت نکنید، زیرا مردم گرد سفره اى اجتماع کرده اند که سیرى آن کوتاه و گرسنگى آن بس طولانى است(نهج البلاغه،خطبه ۲۰۱)

 

13. شیخ بهاءالدین عاملی دریکی از کتابهای خود مینویسد:

روزی زنی نزد قاضی شکایت کرد که پانصد مثقال طلا از شوهر طلب دارم واو به من نمیدهد

قاضی شوهر را احضارکرد ولی او طلب را فراموش کرده بود

قاضی از #زن پرسید:آیا برگفته خود شاهدداری؟

زن گفت:بله آن دو مرد شاهدن

قاضی از شاهدها پرسید: گواهی میدهید که این مرد طلب دارد واو نپرداخته؟

گواهان گفتند: اما بایداین زن نقاب بدارد تا ما اورا بشناسیم که همان زن است؟

زن وقتی این راشنید لرزید 

شوهرش فریادزدشما چه گفتید؟

هرگز، من پانصدمثقال خواهم داد ورضایت نمیدهم که چهره همسرم در حضور دومرد بیگانه نمایان شود

زن وقتی آن غیرت وجوانمردی را مشاهده کرد از شکایت خود چشم پوشید…

خوب بود اون مرد باغیرت، امروز جامه مارو هم میدید که زنان نه برای پانصدمثقال طلا ونه حتی یه مثقال نقره، چطور رخ وساق به همه نشون میدن و شوهران وپدران وبرادران نیز هم عقیده آنها… ومایه مباهاتشون…

 

14. دیدن فیلم مستهجن

 

توی اسارت، عراقی ها برا تضعیف روحیه ی ما فیلمای زننده پخش می کردند

ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺭﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ

ﻋﺮﺍﻗﯽ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﺯﺵ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ …

ﺑﺮﺍ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﺎ ﺭﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ،

ﻭﺍﺭﺩ ﺣﯿﺎﻁ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﻭﻥ ﺑﺴﯿﺠﯽ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ

ﯾﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺶ داخل چاله فقط سرش پیدابود،

ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﮐﺒﺮ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺑﺴﯿﺠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ

ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻩ،

ﺧﯿﻠﯽ دنبال بودیم ﻋﻠﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﯾﺸﺒﺶ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ.

ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻋﻠﺘﺶ ﺭﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻤﻮﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ

ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻮﺷﻬﺎﯼ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻩ 

ﻣﻮﺷﻬﺎ ﺣﺲ ﺑﻮﯾﺎﺋﯽ ﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭﻥ

ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻭﺳﺘﺘﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻮشت ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ.

ﻋﻠﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﺵ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩ

ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

اینطوری شهید دادیم و حالا بعضیامون راحت پای کانالهای ماهواره نشستیم وصحنه های زننده رو تماشا میکنیم وگاهی با خانواده هم همراهی می کنیم ونمی دانیم یه روز همان شهید رو می آرن تا توضیح بده به چه قیمتی چشم خود رو از گناه حفظ کرده وغصه ی دوستان هم اسارتی خود رو داشته وشهادت رو بجون خریده تا خود ودوستانش مبتلا به دیدن صحنه های زننده نشن

وصیتنامه شهیدمجیدمحمودی

   

15. توآنقدر باارزش وپاک هستی که …

دانشمند فاضل ونویسنده اندیشمند استاد سیدعباس نورالدین نقل کرد که روزی امام صدر دریک کلیسا(یادانشگاه) سخنرانی بسیارموثر و جذابی ایراد کرد وهمه را مجذوب نمود

اواخرسخنرانی یک خانم جوان که از این توفیق یک عالم مسلمان بسیار دلخوربود به دوستانش گفت: 

من میدانم چطور حاش رابگیرم وضایعش کنم! وبلافاصله پس ازپایان سخنرانی درحالی که همه رامتوجه خودکرده بود جلورفت ودستش رابه طرف ایشان دراز کرد

ایشان طبق عادت دستشان را روی سینه گذاشتند

اوهم منتظر همین بود پرسید: می خواهید نجس نشوید⁉️(وبه همان موضوعی اشاره کرد که مشکل سوء تفاهم خانم هاست وشبهه دون پایه بودن زنان دردیدگاه اسلام ونجس بودن غیر مسلمانان و…)

ایشان بازیرکی بلافاصله پاسخ دادند:بل لا خافظ علی طهارتک!

بلکه برعکس تو آنقدر باارزش وپاک هستی که چنین تماسهایی حریم قدسی وزنانه تو را می آلاید…

این جواب حکیمانه وعارفانه نه تنها توطئه او را خنثی کرد بلکه کار برعکس شد وجمعیت مسیحی حاضر بیشتر به وجدآمده وبه ایشان ارادت بیشتری پیدا کردند…

 

 

16. باچشمان کاملا باز انتخابش کردم

هنوز بعضی از همکارانش توی بیمارستان بی حجاب بودن

همین طور بعضی از زنهای فامیل

ولی مهین همیشه حجابش رو حفظ می کرد

براهمین بعضی ها بهش توهین می کردن

ومی گفتن:ازتو بعیده این همه ساده باشی!!

وتحت تاثیر جو انقلاب قراربگیری…

آخه این چیه سرت کردی⁉️

مهین هم می گفت: من به بقیه کارندارم وبرای حجابم هدف دارم…

چون مساله حجاب رو ازته دل درک کردم واصلا ازروی سادگی ونادونی با حجاب نشدم…

به خونوادش هم که به خاطر توهین ها ناراحت می شدن می گفت:

مطمئنم همین هایی که به حجاب اهمیت نمی دن بیشتراز من بهش مقید میشن…

شهیده مهین دانشیان 

شهادت:۱۳۵۹

علت شهادت :بعلت بمباران آبادان

برگرفته ازکتاب عروس خاک،ص۳۴

 

17. برگشت گفت:آخه این چیه سرت کردی مثل امل ها!! 

مثل اینکه باورت نشده قرن ۲۱ ومثل مردم عصرحجر می گردی⁉️

گفتم:واقعا⁉️عصرحجریعنی کی⁉️

گفت:چه میدونم۱۴ قرن پیش.

گفتم چه جالب۱۴بیشتره یا۱۶⁉️

گفت:چه سوالی میکنی معلومه۱۶

گفتم:پس۱۶قرن پیش عصرحجرتره تا۱۴قرن پیش..

پس بااین حساب باید دمده ترباشه که مثل مردم۱۶قرن پیش می گردید اونم چه زمانی⁉️ موقعی که بهش میگفتن عصر جاهلیت…

افحکم الجاهلیه یبغون ومن احسن من الله حکما لقوم یوقنون مائده/۵۰

آیاحکم جاهلیت رامیجویند وچه حکمی برای یقین آورندگان ازحکم خدابهتر است؟

ولاتبرجن تبرج الجاهلیه الاولی احزاب/۳۳

به همسرانت بگو خودرا چنان زنان جاهل نیارایند.

یادنوشته ای افتادم که درجایی نوشته بود 

اگرحجاب تورا به ۱۴۰۰سال قبل میبرد،برهنگی تورابه عصرحجر میبرد

جــمـــلـه زیـبـایـــی اســـت⁉️

بـــلـه!! واقـــعــیـت همیــن است…

 

18.خانمی که امام زمان(عج) به دیدن او آمد

مرحوم آقاسیدمحمدباقرسیستانی(رحمه الله) می گوید:

من تصمیم گرفتم به گونه ای خدمت آقا امام زمان(عج)برسم، لذا چهل هفته درمسجد محله مان مراسم زیارت عاشورا رفتم به نیت زیارت امان زمان

دریکی ازاین جمعه ها احساس کردم حال خوشی دارم

ازمسجدببرون آمدم

 دیدم بوی عطرخوشی ازخانه نزدیک مسجد می آید

  دیدم جنازه ای روی زمین است که روی آن پارچه ای کشیده

 دیدم آقای نورانی کنار جسد نشسته است،متوجه شدم امام زمان(عج)است…

فرمود:محمدباقر دنبال من می گردی؟ من اینجاهستم

گفتم آقا اینجا بالای سر این جنازه چه می کنبد؟

فرمودند:این خانم از دنیارفته آمده ام درمراسمش شرکت کنم

پرسیدم مگراین خانم کیست؟آیا از اولیاءاست؟

امام فرمودند:این خانم درکشف حجاب رضاخانی ودوران مبارزه باحجاب هفت سال ازخانه اش بیرون نرفت برای اینکه مجبور میشد حجابش را بردارد

لذاکنارپیکرش آمده ام…

پـــس بــدون اعـمــالـــت دنــبـــال امـام زمــانـت نــگــرد

خودم وخودت رو میگم            

اعـمـالـمون رودرسـت وخالص کنیم اوخود مـی آید.  ان شاءالله…

الــلـهـم عـجـل لویک الفرج 

 

19. 

روزی دختری به مادرگفت میخواهد با پسرپادشاه رابطه داشته باشد

هرچه مادر اورانهی کرد فایده ای نداشت

مادرگفت: پس سه روز کاری که میگویم انجام بده وبعد هرکاری خواستی بکن..

دختر قبول کرد

فردای آن روز رسید

مادر به اوگفت: امروز که به قصر رفتی خودرا به بیهوشی بزن…

دخترهمین کارراکرد ودید همه  ازجمله پسرپادشاه دور او جمع شدند 

روز بعدنیز مادر همین پیشنهاد راداد

این بار وقتی خودرابه حالت غش زد  پسرپادشاه کمترازروز پیش ابراز ناراحتی کرد…

اما روز سوم دیگرکسی به او اعتنایی نکرد…

وپسر پادشاه اورارهاکرد وگفت رهایش کنید خودش خوب میشه…

باناراحتی به خانه آمدوماجرارا برای مادرگفت…

مادرگفت: زنا هم همینطور است  وباعث تنفر فرد میشود ونمیتوانی باآن دردل دیگری جابازکنی…

دخترازمادر تشکرکرد ازاینکه اورا آگاه کرد…

آمارنشان میدهد که دراین روابط اکثر پسران حاضر نیستند که با چنین دختری که خودهم رابطه داشته اند زیر یک سقف زندگی کنند…

 

20. 

شهیده فاطمه جعفریان

  شهادت:۱۳۵۶

  علت شهادت:توسط ساواک رژیم   شاه

 زمان شاه بود

داشتیم درخیابان قدم میزدیم

خانمی بی حجاب داشت جلومان راه میرفت

فاطمه رفت جلو وبدون هیچ مقدمه ازش پرسید: ببخشیدخانم اسم شماچیه⁉️

خانم باتعجب جواب داد: زهرا، چطورمگه⁉️

فاطمه خندیدوگفت:هم اسمیم..

بعدگفت:

میدونی چراروی ماشینا چادرمیکشند⁉️

هاج وواج مانده بود، گفت: لابد صاحبشون میخوان سرماوگرما وگردو غبار به ماشینشون آسیب نزنه⁉️

فاطمه گفت:آفرین!

من وتوهم بنده های خداییم وخدا بخاطر علاقه اش به ما، پوششی بهمون داده تا بااون ازنگاههای نکبت باربعضیها حفظ شویم وآسیبی نبینیم

خصوصا هم نام فاطمه زهراعلیهاالسلام هم هستیم…

بعدها که اون خانم رودیدم محجبه شد.

 

21. کم شدن⁉️

استاد درحال صحبت بود ومیگفت: بچه ها چه موقع ازانسان چیزی کم میشه⁉️

یکی گفت وقتی مثلا رژیم بگیرد وزنش کم میشود

دیگری گفت  وقتی مثلا پولش رو گم کنه

ودیگری گفت  وقتی…

استادگفت آیافقط درمادیات است که ازانسان چیزی کم میشه⁉️

بچه هاساکت ماندند ودرفکرفررفتند…

استاد  مثلاآیااگه رفتارناشایست وخلاف اجتماعی ازماسربزنه آبرومون کم نمیشه⁉️

اگه یکی ازرازهای مهم خودروبانااهل مطرح کنیم چیزی ازماکم نمیشه⁉️

اگه دروغ بگیم⁉️

اگه حسادت وکبربورزیم⁉️

فخرفروشی کنیم⁉️

خودستایی کنیم⁉️

اگر…⁉️

زمزمه عمومی شکل گرفت

تقریبا همه بچه ها باکلام یاعلامت سر بااستادهمراه شدند…

اینجابودکه استاد گفت:

عزیزان! آن دخترخانمی که باظاهری بد وبا حجابی ناقص درخیابان ظاهرمیشود وخودرادرمعرض نگاههای مسموم وهوس آلودقرارمیدهد نیز درحال کم شدن است

کم شدن وقاروسنگینی❗️

کم شدن عفت وپاکدامنی❗️

وازهمه مهمترکم شدن اعتباردرنزد حضرت حق تعالی…

پس چراگاه میگوییم: مگه بانگاه مردم چه چیزی ازماکم میشه⁉️

یادمان باشد

کم شدن فقط کاسته شدن ازوزن یا ثروت انسان نیست 

 

22. فرجام کار پاسبانی که زمان شاه چادر ازسرزنی می کشد…

یکی ازعلمای بزرگ نقل می کند که پدرم شنیده که پاسبانی چادری ازسر زنی می کشد وپاره می کند.

زن به او میگوید:تورا به حضرت عباس قسم،چادررابده.

پاسبان میگوید:حضرت عباس بیابد وبگیرد.

زن گریه کنان میرود

لحظاتی بعد پاسبان که باتفنگ بازی میکرده،غفلتا تفنگ رامیگیرد زیرگلویش ناگهان پایش به ماشه میخورد وتیراززیر گلویش فرومیرود واز سرش درمی آید وبه درک واصل میشود…

هرپاسبانی که به زور چادرراازسر زنان کشید عاقبت بدی پیداکرد

بعضی ازآنها به مرضهای عجیبی گرفتار شدند وبافلاکت وبدبختی ازدنیارفتند

منبع: گلبرگ،دی۱۳۸۱،ش۳۷

 

23. حکایت ظاهروباطن 

 

استادی ازشاگردان خودپرسید:

به نظرشما چه چیز انسان رازیبا میکند⁉️

هریک جوابی دادند

یکی گفت چشمانی درشت

دومی گفت قدی بلند

…دیگری گفت پوست شفاف وسفید دراین هنگام استاد دو لیوان ازکیفش درآورد.

یکی ازلیوانها بسیارلوکس وزیبا و دیگری سفالی  وساده.

سپس درهریک از لیوانها چیزی ریخت وروبه شاگردان کرد وگفت:

درلیوان رنگین وزیبازهرریختم ودرلیوان سفالی آبی گوارا…

حال شما کدام راانتخاب میکنید⁉️

همگی به اتفاق گفتند: لیوان سفالی

استادگفت ببینید

زمانی که حقیقت درون لیوان ها را شناختید…

ظاهربرایتان بی اهمیت شد

و…حکایت ماانسانها نیز چنین است❗️

 

24.

اگردکارت ثابت کرد که من تعقل میکنم پس هستم… زنان امروزه بایدبگویند: من دیده میشوم پس هستم…

شاید داستان دوخیاطی را که پادشاهی رافریفتند که مادر خیاطی استادیم ولباسهایی برازنده قامت بزرگان میدوزیم…اماازهمه مهمتر هنر مااین است که لباسی میدوزیم که فقط حلال زاده ها قادربه دیدن آن باشند وهیچ حرام زاده ای آن رانبیند…

خیاطها پول وزروسیم گرفتند وکارگاه بزرگی دائر کرده ووانمودکردند که درحال دوختن پیراهن هستند…

هروقت که وزیر برای سرکشی می آمد چیزی نمیدید اماازترس اینکه اورا حرام زاده بخوانند به روی خود نمی آورد…

سرانجام قرارشد جشن بزرگی باحضور همه مردم برپاکنند وپادشاه لباس راتن کند وبین مردم برود کسی لباسی برتن پادشاه ندید اماجرات بازگو کردن نداشت تااینکه کودکی برروی درخت فریادزدچراپادشاه لخته⁉️ یکدفعه جمعیت صدازدند پادشاه لخته…

اکنون تمدن غرب وانمودمیکنه که میخوادبراانسان لباس بدوزه..

امابجای لباس برتن کردن،اورابرهنه کرده وکسی هم جرات نداره بگه که لباسی درکارنیست…

آیادراین جهان که همه اسیر وشیفته تبلیغات غرب شده اند مردمی پیدامیشود که دلی به پاکی آن کودک داشته باشند که این برهنگی است⁉️

چراآن مردم مانباشیم⁉️

برگرفته از داستان کریستین اندرسون

درکتاب فرهنگ برهنگی وبرهنگی فرهنگی غلامعلی حدادعادل

 

25. 

مادربااوتماس گرفت وازاوخواست مقداری میوه را پوست بکند وآنهاراآماده روی میز بگذارد.

هیچوقت دلیل کارهای مادرش را نمی فهمید

تاکید مادربرروی پوست کندن میوه ها بیشترگیجش کرده بود

به هرترفندی بود سعی کرد میوه های پوست گرفته راتا رسیدن مادرتازه نگه دارداما وقتی مادراز راه رسید میوه ها شادابی وطراوتشان راازدست داده بودند.

هنوزمنتظر بودتادلیل کارمادر رابداند

مادر هدیه کادوپیچ شده ای رابه اوداد وگفت:《دلیل کارم اینجاست من نمیخواهم تو مثل این میوه ها طراوت وتازگی ات راازدست بدی عزیزم》

درون بسته هدیه یک چادر مشکی بود

حجاب تلالو شبنم برچهره زیبای گل

 

26.اگرروسری رابرندارم…بخاط حجابم کشته شوم شهید محسوب می شوم⁉️

حجت الاسلام دکترمرتضی تهرانی که امامت جمعه ومسئول موسسه اسلامی درنیویورک بود خاطره دختری را میگوید که به این موسسه مراجعه کرد ومسلمان شد…

یکروز باپدر ومادرش که خیلی ناراحت بودند آمد..

آنها بازبان فرانسوی شروع کردند به سروصداکردن که چرا دخترمارو مسلمان کردید؟ بگید حجابشو برداره.

من دیدم که دختر خیلی ناراحته سریع زنگ زدم ایران واز دفترآیت الله مظاهری پرسیدم درچنین شرایطی که اصل دین شخص درخطرباشه میتونه روسری رودربیاره؟ فرمودند دراین مورد خاص اشکالی نداره…

وقتی به دختر گفتم. دختر به من گغت:این حکم ازاحکام ثابت واولیه است یاثانویه وبنابرضرورت⁉️ گفتم ثانویه..

گفت:اگرروسری خودرو برندارم وبخاطر حجابم کشته شوم آیاشهید محسوب میشم⁉️ گفتم:بله❗️

بلافاصله گفت: والله روسری خود رابرنمیدارم هرچند درراه حفظ حجابم جانم را ازدست بدهم…

بعدازاین ماجرا خانواده اوهم با مشاهده رفتار بسیار مودبانه دخترشان ازاین خواسته صرف نظر کردند..

 

27. نامه ای ازفرانسه

روزها می گذشت ومن به مدرسه میرفتم وهرروز مدیر برای پدرم نامه میفرستاد وازاودرخواست می کرد اجازه دهد تامن بی حجاب به مدرسه بروم چون فکرمی کردن من حجاب رابه اجبار پدرم، رعایت میکنم❗️

بله… راضیه نادران وخواهر۱۵ساله اش ازمدرسه فرانسه اخراج شدند

وی درنامه اش چنین مینویسد:

مدیرمدرسه درآخرین نامه نوشت: اگرراضیه روسری اش رادر نیاورد دیگر حق مدرسه آمدن ندارد

این نامه راصبح به من داده بود وبعداز ظهر وقتی برای آوردن کتابهاو دفترهایم به مدرسه رفتم دیدم مثل فرمانده پادگان باتنی چنداز معلمان جلوی درایستاده بودوبه خیال اینکه من می خواهم به کلاس بروم با عصبانیت وخشونتگفت: نه! نه! راضیه!

من درآن موقع ناراحت شدم وبغض گلویم را فشارمی داد ولی بااین حال به اوگفتم: من برای برداشتن کیف آمده ام!

من ازآن روز دیگربه مدرسه نمی روم ودرخانه درس های ایرانی ام راادامه می دهم.اما این برخورد بد وبی ادبانه مدیر راهرگز فراموش نمیکنم.

من بازی بابچه ها را دوست دارم ولی دینم وحجابم  رااز همه چیز بیشتر دوست دارم وحاضرم در خانه تنها باشم ولی خدا ازمن راضی باشد.

وبه دخترهای مسلمان می گویم: ازاین سروصداهای فرانسوی ها وسیاست های ضد اسلامیشان نترسند وبه مبارزه خود ادامه دهند که حتما پیروز خواهن شد 

 

28.دخترا همشون ملکه هستن 

دانشجو انگلیسی باطعنه به دوست ایرانی اش میگوید: چراخانوم هاتون نمیتونن به مردا دست بدن؟!

وباهرکسی رفت وآمدکنن؟!

یعنی مردای ایرانی اینقدر بدن؟!

میگه: ملکه انگلستان میتونه به هرمردی دست بده؟ وهرمردی میتونه باهاش رفت وآمد کنه؟

دانشجو انگلیسی با باعصبانیت میگه:نه!!

مگه ملکه فرد معمولیه؟!

ایرانی جواب داد:

 خانم های ایرانی،همشون ملکه اند 

بله،دخترایرانی باحجاب خود نشان می دهد که

 جزء بهترین زنان عالم است  

 

29.مراقب چشم های خود باشید

 

جوانی به حکیمی گفت: «وقتی همسرم را انتخاب کردم، در نظرم طوری بود که گویا خداوند مانندش را در دنیا نیافریده است. وقتی نامزد شدیم، بسیاری را دیدم که مثل او بودند. وقتی ازدواج کردیم، خیلی‌ها را از او زیباتر یافتم. چند سالی را که را با هم زندگی کردیم، دریافتم که همه زن‌ها از همسرم بهتراند.»

حکیم گفت: «آیا دوست داری بدانی از همه این‌ها تلخ‌تر و ناگوارتر چیست؟»

جوان گفت: «آری.»

حکیم گفت: «اگر با تمام زن‌های دنیا ازدواج کنی، احساس خواهی کرد که سگ‌های ولگرد محله شما از آن‌ها زیباترند.»

جوان با تعجب پرسید: «چرا چنین سخنی می‌گویی؟»

حکیم گفت: «چون مشکل در همسر تو نیست. مشکل اینجا است که وقتی انسان قلبی طمع‌کار و چشمانی هیز داشته باشد و از شرم خداوند خالی باشد، محال است که چشمانش را به جز خاک گور چیزی دیگر پر کند. آیا دوست داری دوباره همسرت زیباترین زن دنیا باشد؟»

جوان گفت: «آری.»

حکیم گفت: «مراقب چشمانت باش.»

 

30. یک داستان یک پند

 

 مردی برای پسر و عروسش خانه‌ای خرید. پسرش در شرکت پدر، مدیر فروش بود و رییس زنان و دختران زیادی بود که با آن‌ها تعامل داشت.

پدر بعد از خرید خانه، وقتی کلید خانه را به پسرش داد از او خواست، هرگز از روی این کلید‌، کلید دوم نسازد. و پسر پذیرفت.

‼️ روزی در شرکت، پدر کلید را از جیب پسرش برداشت. وقتی پسر متوجه نبود کلید شد، در شرکت سراسیمه به دنبال کلید می‌گشت.

پدر به پسر گفت: 

 قلب تو مانند جیب توست و چنان‌چه در جیب خود بیش از یک کلید از خانه‌ات نداری، باید در قلب خودت نیز بیش از محبت یک زن قرار ندهی.

 همسرت مانند کلید خانه‌‌ات، نباید بیشتر از یکی باشد. همان‌طور که وقتی نمونه دیگری از کلید خانه‌ات نداشتی، خیلی مواظب آن بودی تا گم نشود، بدان همسرت نیز نمونه دیگری ندارد، مواظب باش محبت او را گم نکنی.

 اگر عاشق زن دیگری شوی، انگار یدکی دومی از کلید خانه داری و زیاد مراقب کلید خانه‌ات نخواهی بود.

 

31. ســرمایه رو به رشـــد

ﺩﺧﺘﺮﺧﺎﻧﻤﯽ ﺯﻳﺒﺎ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ شرکت ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﯾﯽ مورگان ﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻮﺷﺖ

 ﻣﻦ 24ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﻡ. ﺟﻮﺍﻥ، ﺯﻳﺒﺎ، ﺧﻮﺵﺍﻧﺪﺍﻡ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮏ ﻫﺴﺘﻢ. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎﻣﺮﺩﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻮﺭﮔﺎﻥ: ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻳﮏ ﺗﺎﺟﺮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎﺷﻤﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ! 

ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺳﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺯﻳﺒﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ است. ﺯﻳﺒﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺤﻮ ﻣﻴﺸﻮﺩ

 ﺍﻣﺎ ﭘﻮﻝ ﻣﻦ ﺑﻌﻴﺪﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺩ

 ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﯿﻦ ﻭ ﭼﺮﻭﮎ ﻭ ﭘﯿﺮﯼ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ

ﻣﻦ ﻳﮏ “ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﺷﺪ” ﻫﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ “ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺭﻭﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ”

ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﻤﺎ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ

 ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻳﻢ .ﺍﻣﺎ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻫﺮﮔﺰ!!

 ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﮐﺎﻻﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ، ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻨﯽ، ﺷﻌﻮﺭ، ﺍﺧﻼﻕ، ﺗﻌﻬﺪ، ﺻﺪﺍﻗﺖ، ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ، ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺳﻮﺩ آﻭﺭ ﺍﺳﺖ‼️

 

32. دام زن رقاصه

روزی جمعی از اشرار اصفهان که مرتکب هرگونه خلافی شده بودند، تصمیم می گیرند کار جدیدی و سرگرمی تازه ای برای آن روز خود بسازند. پس از شور و مشورت با یکدیگر، به این فکر می افتند که یک نفر روحانی را پیدا کرده و سر به سر او گذاشته و به اصطلاح خودشان (تفریحی) بکنند!

به همین خاطر در خیابان و کوچه به دنبال یک روحانی می گردند که از قضا چشم آنان به عارف بالله و سالک الی الله مرحوم حضرت آیت الله حاج شیخ محمد بیدآبادی (رضوان الله علیه) می افتد که در حال گذر بودند.

گروه اراذل و اوباش به محض دیدن این عالم گرانقدر نزد ایشان رفته و دست آقا را می بوسند و از ایشان تقاضا می کنند که جهت ایراد خطبه عقد به منزلی در همان حوالی بروند و دو جوان را از تجرد درآورند.

ایشان نگاهی به قیافه شیطان زده آنان نمود و در هیچ کدام اثری از صلاح و سداد نمی بینند ولی با خود می اندیشند که شاید حکمتی در آن کار باشد، به همین دلیل دعوت را قبول نموده و به همراه آنان به یکی از محله های اصفهان می روند. سرانجام به خانه ای می رسند و آنان از ایشان دعوت می کنند که به آن مکان وارد شوند.

به محض ورود ایشان، زنی سربرهنه و با لباس نامناسب و صد قلم آرایش صورت، از اتاق بیرون آمده و خطاب به مرحوم حضرت آیت الله بیدآبادی (نور الله قبره) می گوید: به به!حاج آقا خوش آمدی، صفا آوردی!!

ایشان متوجه قضایا می شوند و قصد مراجعت می کنند که جمع اوباش جلوی ایشان را گرفته و می گویند:

چاره ای نداری جز این که امروز را با ما بگذرانی!!!

آن عالم سالک در همان زمان متوجه دسیسه آن گروه مزاحم می شوند و به ناچار داخل اتاق می شوند. آن جماعت گمراه به ایشان دستور می دهند که در بالای اتاق بنشینند، و سپس همان زن که در ابتدا به ایشان خوش آمد گفته بود، در حالی که دایره ای یا تنبکی به دست داشته، وارد اتاق می شود و شروع به زدن و رقصیدن نموده و به دور اتاق می چرخد!!

جماعت اوباش نیز حلقه وار دور تا دور اتاق نشسته و کف می زنند. زن مزبور، در حال رقص گه گاه به آن عالم ربانی نزدیک شده و در حالی که جسارتی به آن بزرگوار نیز می نماید، این شعر را خطاب به ایشان خوانده و مکرر می گوید:

در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند

گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را!!!!!

پس از دقایقی که آن گروه گمراه غرق شعف و شادی و سرگرمی خود بودند و ایشان سر به زیر افکنده بودند، ناگهان سر بلند کردند و خطاب به آنان می فرماید:

تغییر دادم………

به محض آن که این دو کلمه از دهان عالم سالک خارج می شود، آن جماعت به سجده می افتند و از رفتار و کردار خود عذرخواهی نموده و بر دست و پای آن ولی الهی بوسه می زنند و ایشان نیز حکم توبه بر آنان جاری می نماید.

در ارتباط با این حادثه خود آن بزرگوار فرمودند:

در یک لحظه قلب آنان را از تصرف شیطان به سوی خداوند بازگرداندم…..

 

33. بسم الله النور

پسری بااخلاق ونیک سیرت اما فقیر به خواستگاری دختری میرود

پدردخترگفت:

توفقیری ودخترم طاقت رنج وسختی ندارد,پس من به تودخترنمیدهم

پسری پولدار,امابدکردار به خواستگاری همان دختر میرود

پدردخترباازدواج موافقت میکندودر مورد اخلاق پسرمیگوید:

انشاءالله خدا اوراهدایت میکند

دخترگفت:

پدرجان

مگر خدایی که هدایت میکند

باخدایی که روزی میدهدفرق دارد؟

 

 

34  ازحاتم پرسیدند: بخشنده ترازخود دیده ای

گفت:آری مردی که دارایی اش تنها دوگوسفند بود

یکی را شب برایم ذبح کرد

ازطعم جگرش تعریف کردم

صبح فرداجگر گوسفند دوم را نیزبرایم

کباب کرد

گفتند:توچه کردی؟

گفت:

پانصدگوسفندبه اوهدیه دادم

گفتند پس توبخشنده تری

گفت:نه.چون او هرچه داشت به من داد،امامن اندکی ازآنچه داشتم به اودادم

 

35. حجاب در فطرت آدمی

دریڪی از شهرهای آمریڪا زنی مسلمان شده بود درحالی ڪه مسلمان دیگری غیراز او نبود تا به او درس اسلام بیاموز‌د وقتی خبرنگارها برای تهیه خبر به او مراجعه ڪردند.آن زن داستان ایمان آوردنش را چنین تعریف ڪرد"من تو یه خونواده مسیحی زندگی میڪردم ڪه هیچڪ‌وم از افراد خونوادم از اطلام چیزی نمیدونستن.وقتی بچه بودم از هوش سرشارم همه متعجب بودن،من اونموقع از ڪارهای زشت دوری میڪردم و بااینڪه توی اون ڪشور زن چادری و باحجای نبود یه تن پوشی برا خودم درست ڪر‌ه بودم ڪه سر ودست و پاهامو میپوشوند بالاخره شبی در خواب مردی ر حاند وعبابه دوش دیدم ڪه به گن فرمود من از سمت شرق میام، بعد ڪتاب مبارڪی ڪه در دست داشت به من نشون دادو فرمود:راه نجات وسعادت تو در این ڪتابه.از خواب بیدار شدم، سه سال دنبال اون ڪتاب،به تموم ڪتابخونه ها سرزدم تا یه روز یه مسلمان هندی رو دیدم  خوابمو براش تعریف ڪه ڪردم دیدم یه ڪتابی از جیبش در آورد ڪه شبیه به همون ڪتابی بود ڪه تو خواب دیدم گفتم این چیه؟ گفت:قرآن،ڪه خدا بر آخرین پیامبرش نازل نموده، اون ڪتاب رو هدیه به من داد.بعداز مدتی ترجمه انگلیسیشو پیدا ڪردم دیدم همون چیزایی ڪه فطرت وعقل به من حڪم میڪردن،در قرآن اومده”

این دختر با فطرت خود به سمت حجاب ڪشانده شد و تبلیغات دیگران و حیط مسموم دراو اثری نگذاشت

برگرفته از ڪتاب داستانهای شهید دستغیب،ص۱۲۷

 

 

۳۶.حرفی برای گفتن نداشتم

پسرخاله اے دارم ڪه تو فرنگ برا خودش ڪار و ڪاسبی داره. امسال ڪه ایران اومد باهم رفتیم خیابون گردی. خیلی نگذشته بود ڪه با تعجب رو به من گفت:بابا این چه وضعیه تو خیابون ها؟!چرا وضع پوشش خانم ها اینجوریه؟!

جواب دادم:یه جوری حرف میزنی ڪه هرڪس ندونه فڪر میڪنه از ماقبل تاریخ اومدی! مگه تو فرنگ وضع بهتر از اینجاست ڪه اینجوری حیرت زده شدی؟

-اگه نمیدونی بدون این پوتین ها و ڪفش های پاشنه بلندی ڪه اینا پوشیدن و آرایش غلیظی ڪه رو صورتشونه توی اروپا برا اونایی ڪه بی شخصیتن و…

صحبتش ڪه به اینجا رسید حرفشو قطع ڪردمو گفتم:دست بردار! خیلی از این دخترا با چنین نیتی این ڪارها رو نمیڪنن اڪثرشون یا بخاطر زیبایی یا بخاطر مد این طوری می گردن.

-آرایش برا زیبایی؟! اونم دختری ڪه نهایتا بیست تا بیست وپنج سال بیشتر نداره؟! توی اروپا آرایش البته رقیق نه غلیظ، برا خانمایی هست ڪه سنی ازشون گذشته واین نوع پو شش بخاطر ساختاری ڪه داره منجر به نوعی طرز راه رفتن و حرف زدن و برخورد میشن ڪه چنیپ تلقی رو در فرد بیننده ایجاد میڪنه ڪه این دختر واین زن چنین و چنانند…

بعدش اون مردی ڪه ظاهر این دخترو میبینه ڪاری به باطنش نداره ونیت ودل پاڪ اون دختر براش هیچ اهمیتی نداره.قبل از اینڪه صحبتی بین اونا رد وبدل بشه تیپ وظاهر اون دختر پیام خودشو رسونده!…

خلاصه رگباری حرفهاشو میزد و من حرفی برا گفتن نداشتم

اما دلم از این همه بی فڪری و نا آگاهی و البته پاڪی دخترای شهر سوخت…. یه ڪم فڪر ڪنید!

 

۳۷.  از خاطرات یڪ سرباز

سربازیم رو دریڪ منطقه عملیاتی بودم،پادگان نبود،یه اتاقڪ بود بالای تپه و دور تادور ڪوه، گویا ڪوههابامن سخن داشتند ولی من همچون خلیفه خدا برروی زمین،خم به ابرو نمی آوردم،درحالی ڪه فقط یه سربا ساده با درجه سرجوخه بودم… شرایط سختی بود بعداز دوماه دوری، اولین بار ڪه اومدم برا مرخصی به مردم ڪه نگاه میڪر دم به قیافه ها، تودلم میگفتم

“من تو منطقه عملیاتی در سختترین شرایط در حال دفاع از مرزها بودم، دفاع از خاڪ وناموس این ڪشور! اونوقت شما اینجا وظایف اولیه خودتون ڪه رعایت حجاب و پوشش اسلامیه رعایت نمیڪنید و تو سر و ڪله هم میزدید وبه همدیگه میگفتید ڪه هنوز برامون اثبات نشده حجاب وظیفه ماست!!

اگه قرار بود اینطور باشه منم پست نگهبانیمو ترڪ میڪردم و می گفتم برا من هم باید اول اثبات بشه ڪه نگهبانی دادن بر من واجبه!…"      حرف حساب….

 

 

۳۹. عالمی مشغول نوشتن با مداد بود.

کودکی پرسید: چه می نویسی؟

عالم لبخندی زد و گفت: مهم تر از نوشته هایم، مدادی است که با آن می نویسم. می خواهم وقتی بزرگ شدی مثل این مداد بشوی!

پسرک تعجب کرد! چون چیز خاصی در مداد ندید.

عالم گفت پنج خصلت در این مداد هست. سعی کن آن ها را به دست آوری.

اول: می توانی کارهای بزرگی کنی، اما فراموش نکن دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت می کند و آن دست خداست!

دوم: گاهی باید از مداد تراش استفاده کنی، این باعث رنجش می شود، ولی نوک آن را تیز می کند. پس بدان رنجی که می برى از تو انسان بهتری می سازد!

سوم: مداد همیشه اجازه می‌دهد برای پاک کردن اشتباه از پاک کن استفاده کنی؛ پس بدان تصحیح یک کار خطا، اشتباه نیست!

چهارم: چوب مداد در نوشتن مهم نیست؛ مهم مغز مداد است که درون چوب است؛ پس همیشه مراقب درونت باش که چه از آن بیرون می آید!

پنجم: مداد همیشه از خود اثری باقی می گذارد؛ پس بدان هر کاری در زندگی ات مى کنى، ردی از آن به جا مى ماند؛ 

پس در انتخاب اعمالت دقت کن❗️

 

۴۰.داستان کمک امام زمان (عج) به فردی تازه مسلمان را بخوانید.

 

یکی از هم‌وطنان ایرانی یک سال در ایام محرم به انگلستان سفر کرده بود. یک روز که به منزل یکی از دوستان دعوت شده بود وقتی وارد حیاط منزل شد، با تعجب دید که آنجا نیز بساط دیگ و آتش و نذری امام حسین (علیه‌السلام) برپاست، همه پیراهن مشکی بر تن کرده و شال عزا به گردن آویخته و عزادار حضرت سید الشهداء اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) هستند. در این میان متوجه یک زوج جوان که خیلی عاشقانه در مجلس امام حسین (علیه‌السلام) فعالیت می‌کردند، شد و وقتی از حال آن‌ها جویا شد، متوجه شد که آن دو مسیحی بوده‌اند و مسلمان شده‌اند و هر دو پزشک هستند. مرد متخصص قلب و عروق و زن هم فوق تخصص زنان.

برایش جالب بود که در انگلستان، برخی از مردم این طور عاشق اهل بیت (علیه‌السلام) باشند و مخصوصاً دو پزشک مسیحی، مسلمان شوند و با این شور و حال و با کمال تواضع در مجلس امام حسین (علیه‌السلام) نوکری کنند. کمی نزدیک‌تر رفت، با آن زن تازه مسلمان شروع به صحبت کردن نمود و از او پرسید که به چه علت مسلمان شده و علت این همه شور و هیجان و عشق و محبت چیست؟، او گفت: «درست است، شاید عادی نباشد، اما من دلم ربوده شده، عاشق شدم و این شور و حال هم که می‌بینی به خاطر محبت قلبی من است.» از او پرسید: «دلربای تو کیست؟ چه عشقی و چه محبتی!؟»

پاسخ داد: «من وقتی مسلمان شدم، همه چیز این دین را پذیرفتم، به خصوص این که به شوهرم خیلی اطمینان داشتم و می‌دانستم بی‌جهت به دین دیگری رو نمی‌آورد. نماز و روزه و تمام برنامه‌ها و اعمال اسلام را پذیرفتم و دیگر هیچ شکی نداشتم. فقط در یک چیز شک داشتم و هر چه می‌کردم دلم آرام نمی‌گرفت و آن مسئله آخرین امام و منجی این دین مقدس بود که هرچه فکر می‌کردم برایم قابل هضم نبود که شخصی بیش از هزار سال عمر کرده باشد و باز در همان طراوت و جوانی ظهور کند و اصلاً پیر نشود. در همین سرگردانی به سر می‌بردم تا اینکه ایام حج رسید و ما هم رهسپار خانه خدا شدیم. شاید شما حج را به اندازه ما قدر ندانید. چون ما تازه مسلمانیم و برای یک تازه مسلمان خیلی جالب و دیدنی است که باشکوه‌ترین مظاهر دین جدیدش را از نزدیک ببیند.

وقتی اولین بار خانه کعبه را دیدم، به طوری متحول شدم که تا به آن موقع این طور منقلب نشده بودم. تمام وجودم می‌لرزید و بی‌اختیار اشک می‌ریختم و گریه می‌کردم. روز عرفه که به صحرای عرفات رفتیم، تراکم جمعیت آن چنان بود که گویا قیامت برپا شده و مردم در صحرای محشر جمع شده بودند. ناگهان در آن شلوغی جمعیت متوجه شدم که کاروانم را گم کرده‌ام، هوا خیلی گرم بود و من طاقت آن همه گرما را نداشتم، سیل جمعیت مرا به این سو و آن سو می‌برد، حیران و سرگردان، کسی هم زبانم را نمی‌فهمید، از دور چادرهایی را شبیه به چادرهای کاروان لندن می‌دیدم، با سرعت به طرف آن‌ها می‌رفتم، ولی وقتی نزدیک می‌شدم متوجه می‌شدم که اشتباه کرده‌ام. خیلی خسته شدم، واقعاً نمی‌دانستم چه کنم. دیگر نزدیک غروب بود که گوشه ای نشستم و شروع کردم به گریه کردن، گفتم خدایا خودت به فریادم برس! در همین لحظه دیدم جوانی خوش سیما به طرف من می‌آید. جمعیت را کنار زد و به من رسید. چهره‌اش چنان جذاب و دلربا بود که تمام غم و ناراحتی خود را فراموش کردم. وقتی به من رسید با جملاتی شمرده و با لهجه انگلیسی فصیح به من گفت: «راه را گم کرده ای؟ بیا تا من قافله‌ات را به تو نشان دهم.» او مرا راهنمایی کرد و چند قدمی بر نداشته بودیم که با چشم خود «کاروان لندن» را دیدم! خیلی تعجب کردم که به این زودی مرا به کاروانم رسانده است. از او حسابی تشکر کردم و موقع خداحافظی به من گفت : «به شوهرت سلام مرا برسان». من بی اختیار پرسیدم: «بگویم چه کسی سلام رسانده؟» او گفت : «بگو آن آخرین امام و آن منجی آخرالزمان که تو در رمز و راز عمر بلندش سرگردانی! من همانم که تو سرگشته او شده ای!» تا به خودم آمدم دیگر آن آقا را ندیدم و هر چه جستجو کردم، پیدایش نکردم. آنجا بود که متوجه شدم امام زمان عزیزم را ملاقات کرده‌ام و به این وسیله طول عمر حضرت نیز برایم یقینی شد.

از آن سال به بعد ایام محرم، روز عرفه، نیمه شعبان و یا هر مناسبت دیگری که می‌رسید من و شوهرم عاشقانه و به عشق آن حضرت خدمتش را می‌کنیم و آرزوی ما دیدن دوباره اوست.»

 

منبع: کتاب ملاقات با امام زمان در عصر حاضر، ابوالفضل سبزی

مطالب مرتبط

تو جواهری بانو ، چادر نورانی حضرت زهراسلام الله علیها ، الاغ پیر فرصت طلب

به چه زبانی حجاب را برای کودکان بیان ڪنیم؟

اشتباهی ڪه برخی مادران برای دلیل پوشش و حجاب می آورند

واینڪ چرایی حجاب از زبان ڪسی که خود مسیحی بوده

بااستفاده از کتاب لینا لونا

به چه زبانی حجاب را برای کودکان بیان کنیم؟

لینالونا داستان دختری است که از جنگل آدمک‌های موقرمزی آمده و با صبا دوست می‌شود.

لینالونای داستان ما با موهای آبی و قشنگش مورد ستایش دیگر آدمک‌ها قرار می‌گیرد

و از این موضوع خوشحال است اما …

جهت دریافت فایل pdf نمونه کتاب و خرید آن به این آدرس مراجعه نمایید?

http://fidibo.com/book/65668-لینالونا-(نسخه-PDF)

 

مطالب مرتبط

ڪتاب آرام بی سر(زندگینامه شهید حججی) ، ڪتاب نامه ای به خواهرم

دختر باید خانوم باشد ، چرا باحجاب شدم ، گلبرگ عفاف  ، زیور عفاف

پاسخهای استاد به نقد مسأله حجاب ، چرا زن شدم ، شاخه نبات ، ترگل

 

 

معصومه (مسیح) علینژاد قمیکلا

معصومه علی نژاد قمی معروف به مسیح علی نژاد در سال 1355 در «قمی‌کلا»

از توابع شهرستان بابل به دنیا آمد.

او خبرنگاری را از سال 1378 با کار در روزنامه همبستگی آغاز کرد

و بعد از آن کار خبرنگاری را در خبرگزاری ایلنا ادامه داد.

 

مسیح علینژاد در طول فعالیت خود با دیگر نشریات زنجیره ای

که توسط بازوی رسانه ای حلقه کیان و با پشتیبانی کسانی مانند عطاء الله مهاجرانی

و شماری از تندروهای جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی منتشر می شدند،

همکاری نزدیکی داشت و بارها مطالب از او در روزنامه شرق، بهار،

وقایع اتفاقیه و هم میهن درج شد.

وی که در سال 1383 به عنوان خبرنگار پارلمانی ایلنا و روزنامه همبستگی فعالیت می کرد

از سوی کارپردازی مجلس اخراج گردید.

دلیل اخراج او، دسترسی غیر قانونی به اسناد خانه ملت عنوان شده است

خبرنگار ساده ای که پدرش بسیجی و برادرش جانباز بود. 

خبرنگار پارلمانی که برای دسترسی به اخبار مجلس به عقد یک نماینده در آمد

و زن دوّمش شد و وقتی همسر اولِ نماینده فهمید از کشور فرار کرد…

...

فردی ڪه در تصویر به آن اشاره ڪرده است از عوامل قاتلین شهیدان بهشتی وباهنر است

خبرنگار ساده ای که با طمع پول و شهرت بر علیه مملکتش کمپین راه انداخت

و شد مثلاً مدافع حقوق زنان

اسمش را عوض کرد و باطنش را نمایان ساخت، رقصید،بی حجاب شد،

کوکائین و مشروبات مصرف کرد،در خیابان جلوی چشم فرزندش بهش تجاوز شد،

سال‌ها با مردی که هیچ نسبت خانوادگی با او نداشت زیر یک سقف زندگی کرد.

 

کارشناس و مجری شبکه های ضد کشورش شد.

در کشور دشمنِ وطنش، در آمریکا (که بارها برعلیه ایران کودتا کرده،

سنگین ترین تحریم ها بر علیه ایران وضع کرده،

در جنگ تحمیلی ضمن حمایت تسلیحاتی از صدام خود نیز مستقیماً وارد جنگ شد

و یک هواپیما مسافربری،سکّوهای نفتی،ناوشکن و… را منهدم و صدها ایرانی را مستقیماً شهید کرده)

ساکن شد و با پول آنها برای زنان مملکتش کمپین راه انداخت.

همان پولی که به او ، منافقین و خیلی های دیگر از مخالفین ایران داده شد.

 

 و امّا خانم علینژاد!

برقص تا برقصیم و ببینیم آیندگان نخواهند گفت چگونه به اسم آزادی دنبال پول و شهرت بودی؟

نخواهند گفت چطور تو از همان‌هایی پول گرفتی و همان جایی زندگی کردی که به منافقین،

قاتل ۱۷۰۰۰ هزار ایرانی پول داده و پناهگاهشان شدند؟!

 

خانم معصومه علینژاد!

به خود بیا

ماه همیشه پشت ابر باقی نمی ماند و زمان حقیقت را برای آیندگان روشن خواهد کرد

و خائنین و وطن فروشان مُشتشان برای آیندگان باز خواهد بود

و آنها قطعاً تو را مورد شماتت قرا خواهند داد.

خانم علینژاد!

 پدر پیرت از خجالت کارهای تو دیگر بیرون از خانه دیده نشده و مادرت نیز دیگر خیاطی نمیکند.

 به آنها فکر کن که تو شدی مایه آبرو ریزیشان.

وباز هم خانم علینژاد! برقص تا دنیا برایت برقصد،

با هر آهنگی که بیگانه‌ها میزنند برقص!

ولی بدان: “دنیا به رقاصه‌ها هم وفا نخواهد کرد”

وآیندگان در مورد شما قضاوت خواهند کرد…

 

داستان واقعی از ماجرای زندگی یڪ تازه مسلمان لهستانی نمونه بارز استقامت و انتخاب آگاهانه و صبر در برابر سختیهای پیش رو در ۴۸قسمت تقدیم شما عزیزان می گردد

مقدمه نویسنده:

این داستان و رخدادهای آن براساس حقیقت و واقعیت می باشند …

و بنده هیچ گونه مسئولیت و تاثیری در این وقایع نداشته …

و نقشی جز روایتگری آنها ندارم …با تشکر و احترام

سید طاها ایمانی

 

#قسمت اول داستان دنباله دار تمام زندگی من: زمانی برای زندگی

 

حتی وقتی مشروب نمی خوردم بیدار شدن با سردرد و سرگیجه برام عادی شده بود …

کم کم حس می کردم درس ها رو هم درست متوجه نمیشم … و …

هر دفعه یه بهانه برای این علائم پیدا می کردم …

ولی فکرش رو نمی کردم بدترین خبر زندگیم منتظرم باشه …

بالاخره رفتم دکتر … بعد از کلی آزمایش و جلسات پزشکی… توی چشمم نگاه کرد و گفت …

- متاسفیم خانم کوتزینگه … شما زمان زیادی زنده نمی مونید …

با توجه به شرایط و موقعیت این تومور …

در صد موفقیت عمل خیلی پایینه و شما از عمل زنده برنمی گردید … همین که سرتون رو …

مغزم هنگ کرده بود … دیگه کار نمی کرد … دنیا مثل چرخ و فلک دور سرم می چرخید …

- خدایا! من فقط 21 سالمه … چطور چنین چیزی ممکنه؟…

فقط چند ماه؟ … فقط چند ماه دیگه زنده ام!! …

حالم خیلی خراب بود … برگشتم خونه … بدون اینکه چیزی بگم دویدم توی اتاق و در رو قفل کردم …

خودم رو پرت کردم توی تخت … فقط گریه می کردم …

دلم نمی خواست احدی رو ببینم … هیچ کسی رو …

یکشنبه رفتم کلیسا … حتی فکر مرگ و تابوت هم من رو تا سر حد مرگ پیش می برد …

هفته ها به خدا التماس کردم … نذر کردم … اما نذرها و التماس های من هیچ فایده ای نداشت …

نا امید و سرگشته، اونقدر بهم ریخته بودم که دیگه کنترل هیچ کدوم از رفتارهام دست خودم نبود …

و پدر و مادرم آشفته و گرفته … چون علت این همه درد و ناراحتی رو نمی دونستن …

خدا صدای من رو نمی شنید …

 

 

...

 

#قسمت دوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مسیحی یا یهودی

 

یه هفته دیگه هم به همین منوال گذشت … به خودم گفتم…

- تو یه احمقی آنیتا … مگه چقدر از عمرت باقی مونده که اون رو هم داری با ناله و گریه هدر میدی؟ … به جای اینکه دائم به مرگ فکر می کنی، این روزهای باقی مونده رو خوش باش …

همین کار رو هم کردم … درس و دانشگاه رو کنار گذاشتم … یه لیست درست کردم از تمام کارهایی که دوست داشتم انجام شون بدم … و شروع کردم به انجام دادن شون … دائم توی پارتی و مهمونی بودم … بدون توجه به حرف دکترها، هر چیزی رو که ازش منع شده بودم؛ می خوردم … انگار می خواستم از خودم و خدا انتقام بگیرم … از دنیا و همه چیز متنفر بودم … دیگه به هیچی ایمان نداشتم …

اون شب توی پارتی حالم خیلی بد شد … سرگیجه و سردردم وحشتناک شده بود … دیگه حتی نمی تونستم روی یه خط راست راه برم … سر و صدا و موسیقی مثل یه همهمه گنگ و مبهم توی سرم می پیچید … دیگه نفهمیدم چی شد …

چشم باز کردم دیدم توی اورژانس بیمارستانم … سرم درد می کرد و هنوز گیج بودم … دکتر اومد بالای سرم و شروع به سوال پرسیدن کرد … حوصله هیچ کس رو نداشتم … بالاخره تموم شد و پرستار پرده رو کنار زد …

تخت کنار من، یه زن جوان محجبه بود … اول فکر کردم یه راهبه است اما حامله بود … تعجب کردم … با خودم گفتم شاید یهودیه … اما روبند نداشت و لباس و مقنعه اش هم مشکی نبود … من هرگز، قبل از این، یه مسلمان رو از نزدیک ندیده بودم …

 

 

#قسمت سوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: خدایی که می شنود

مسلمانان کشور من زیاد نیستند یعنی در واقع اونقدر کم هستند که میشه حتی اونها رو حساب نکرد … جمعیت اونها به 30 هزار نفر هم نمیرسه و بیشترشون در شمال لهستان زندگی می کنن …

همون طور که به بالشت های پشت سرش تکیه داده بود … داشت دونه های تسبیحش رو می چرخوند … که متوجه من شد … بهم نگاه کرد و یه لبخند زد … دوباره سرش چرخوند و مشغول ذکر گفتن شد … نمی دونم چرا اینقدر برام جلب توجه کرده بود …

- دعا می کنی؟ …

- نذر کرده بودم … دارم نذرم رو ادا می کنم …

- چرا؟ …

- توی آشپزخونه سر خوردم … ضربان قلبش قطع شده بود…

چشم های پر از اشکش لرزید … لبخند شیرینی صورتش رو پر کرد …

- اما گفتن حالش خوبه …

- لهجه نداری …

- لهستانیم ولی چند سالی هست آلمان زندگی می کنم…

- یهودی هستی؟ …

- نه … تقریبا 3 ساله که مسلمان شدم … شوهرم یه مسلمان ترک، ساکن آلمانه … اومده بودیم دیدن خانواده ام…

و این آغاز دوستی ما بود … قرار بود هر دومون شب، توی بیمارستان بمونیم … هیچ کدوم خواب مون نمی برد …

اون از زندگیش و مسلمان شدنش برام می گفت … منم از بلایی که سرم اومده بود براش گفتم … از شنیدن حرف ها و درد دل های من خیلی ناراحت شد …

- من برات دعا می کنم … از صمیم قلب دعا می کنم که خوب بشی …

خیلی دل مرده و دلگیر بودم …

- خدای من، جواب دعاهای من رو نداد … شاید کلیسا دروغ میگه و خدا واقعا مرده باشه …

چرخیدم و به پشت دراز کشیدم … و زل زدم به سقف …

- خدای تو جوابت رو داد … اگر خدای تو، جواب من رو هم بده؛ بهش ایمان میارم …

خیلی ناامید بودم … فقط می خواستم زنده بمونم … به بهشت و جهنم اعتقاد داشتم اما بهشت من، همین زندگی بود … بهشتی که برای نگهداشتنش حاضر بودم هر کاری بکنم … هر کاری …

 

 

 

#قسمت چهارم داستان دنباله دار تمام زندگی من: عهدی که شکست

 

 

چند ماه گذشت … زمان مرگم رسیده بود اما هنوز زنده بودم… درد و سرگیجه هم از بین رفته بود …

رفتم بیمارستان تا از وضعیت سرم با خبر بشم … آزمایش های جدید واقعا خیره کننده بود … دیگه توی سرم هیچ توموری نبود … من خوب شده بودم … من سالم بودم …

اونقدر خوشحال شده بودم که همه چیز رو فراموش کردم … علی الخصوص قولی رو که داده بودم … برگشتم دانشگاه … و زندگی روزمره ام رو شروع کردم … چندین هفته گذشت تا قولم رو به یاد آوردم …

با به یاد آوردن قولم، افکار مختلف هم سراغم اومد …

- چه دلیلی وجود داشت که دعای اون زن مسلمان مستجاب شده باشه؟ … شاید دعای من در کلیسا بود و همون زمان تومور داشت ذره ذره ناپدید می شد و من فقط عجله کرده بودم … شاید … شاید …

چند روز درگیر این افکار بودم … و در نهایت … چه نیازی به عوض کردن دینم بود؟ … من که به هر حال به خدا ایمان داشتم …

تا اینکه اون روز از راه رسید … روی پلکان برقی، درد شدیدی توی سرم پیچید … سرم به شدت تیر کشید … از شدت درد، از خود بی خود شدم … سرم رو توی دست هام گرفتم و گوله شدم … چشم هام سیاهی می رفت … تعادلم رو از دست دادم … دیگه پاهام نگهم نمی داشت … نزدیک بود از بالای پله ها به پایین پرت بشم که یه نفر از پشت من رو گرفت و محکم کشید سمت خودش … و زیر بغلم رو گرفت… به بالای پله ها که رسیدیم افتادم روی زمین …

صدای همهمه مردم توی سرم می پیچید … از شدت درد نمی تونستم نفس بکشم … همین طور که مچاله شده بودم یه لحظه به یاد قولی که داده بودم؛ افتادم …

- خدایا! غلط کردم … من رو ببخش … یه فرصت دیگه بهم بده … خواهش می کنم … خواهش می کنم … خواهش می کنم …

 

 

 

#قسمت پنجم داستان دنباله دار تمام زندگی من: پاسخ من به خدا

 

 

برای اسلام آوردن، تا شمال لهستان رفتم … من هیچ چیز در مورد اسلام نمی دونستم …

قرآن و مطالب زیادی رو از اونها گرفتم و خوندم … هر چیز که درباره اسلام می دیدم رو مطالعه می کردم؛ هر چند مطالب به زبان ما زیاد نبود … و بیش از اون که در تایید اسلام باشه در مذمت اسلام بود …

دوگانگی عجیبی بود … تفکیک حق و باطل واقعا برام سخت شد … گاهی هم شک توی دلم می افتاد …

– آنیتا … نکنه داری از حق جدا میشی …

فقط می دونستم که من عهد کرده بودم … و خدای مسلمان ها جان من رو نجات داده بود … بین تمام تحقیقاتم یاد حرف های دوست تازه مسلمانم افتادم …

خودش بود … مسجد امام علی هامبورگ … بزرگ ترین مرکز اسلامی آلمان و یکی از بزرگ ترین های اروپا … اگر جایی می تونستم جواب سوال هام رو پیدا کنم؛ اونجا بود …

تعطیلات بین ترم از راه رسید و من راهی آلمان شدم … بر خلاف ذهنیت اولیه ام … بسیار خونگرم، با محبت و مهمان نواز بودند … و بهم اجازه دادند از تمام منابع اونجا استفاده کنم …

هر چه بیشتر پیش می رفتم با چیزهای جدیدتری مواجه می شدم … جواب سوال هام رو پیدا می کردم یا از اونها می پرسیدم … دید من به اسلام، مسلمانان و ایران به شدت عوض شده بود …

کم کم حس خوشایندی در من شکل گرفت … با مفهومی به نام حکمت خدا آشنا شدم … من واقعا نسبت به تمام اون اتفاقات و اون تومور خوشحال بودم … اونها با ظاهر دردناک و ناخوشایند شون، واسطه خیر و رحمت برای من بودند … واسطه اسلام آوردن من … و این پاسخ من، به لطف و رحمت خدا بود …

زمانی که من، آلمان رو ترک می کردم … با افتخار و شادی مسلمان شده بودم …

 

 

#قسمت ششم داستان دنباله دار تمام زندگی من: راهبه شدی؟

 

 

من به لهستان برگشتم … به کشوری که 96 درصد مردمش کاتولیک و متعصب هستند … و تنها اقلیت یهودی … در اون به آرامش زندگی می کنن … اون هم به خاطر ریشه دار بودن حضور یهودیان در لهستانه … کشوری که یک زمان، دومین پایگاه بزرگ یهودی های جهان محسوب می شد …

هیجان و استرس شدیدی داشتم … و بدترین لحظه، لحظه ورود به خونه بود …

در رو باز کردم و وارد شدم … نزدیک زمان شام بود … مادرم داشت میز رو می چید … وارد حال که شدم با دیدن من، سینی از دستش افتاد … پدرم با عجله دوید تا ببینه صدا از کجا بود … چشمش که به من افتاد، خشک شد … باورشون نمی شد … من با حجاب و مانتو وسط حال ایستاده بودم …

با لبخند و درحالی که از شدت دلهره قلبم وسط دهنم می زد … بهشون سلام کردم …

هنوز توی شوک بودن … یه قدم رفتم سمت پدرم، بغلش کنم که داد زد … به من نزدیک نشو …

به سختی نفسش در می اومد … شدید دل دل می زد …

– تو … دینت رو عوض کردی؟ … یا راهبه شدی؟ …

لبخندی صورتم رو پر کرد … سعی کردم مثل مسلمان ها برخورد کنم شاید واکنش و پذیرش براشون راحت تر بشه …

– کدوم راهبه ای رنگی لباس می پوشه؟ … با حجاب اینطوری … شبیه مسلمان ها …

و دوباره لبخند زدم …

رنگ صورتش عوض شد … دل دل زدن ها به خشم تبدیل شد …

– یعنی تو، بدون اجازه دینت رو عوض کردی؟ … تو باید برای عوض کردن دینت از کلیسا اجازه می گرفتی …

و با تمام زورش سیلی محکمی به صورت من زد … یقه ام رو گرفت و من رو از خونه پرت کرد بیرون …

 

 

#قسمت هفتمداستان دنباله دار تمام زندگی من: دنیای بزرگ

 

رفتم هتل … اما زمان زیادی نمی تونستم اونجا بمونم … و مهمتر از همه … دیگه نمی تونستم روی کمک مالی خانواده ام حساب کنم … برای همین خیلی زود یه کار پاره وقت پیدا کردم …

پیدا کردن کار توی یه شهر 300 هزارنفری صنعتی-دانشگاهی کار سختی نبود … یه اتاق کوچیک هم کرایه کردم … و یه روز که پدرم نبود، رفتم وسایلم رو بیارم …

مادرم با اشک بهم نگاه می کرد … رفتم جلو و صورتش رو بوسیدم …

– شاید من دینم رو عوض کردم اما خدای محمد و مسیح یکیه … من هم هنوز دختر کوچیک شمام … و تا ابد هم دخترتون می مونم …

مادرم محکم بغلم کرد …

– تو دختر نازپرورده چطور می خوای از پس زندگیت بربیای و تنها زندگی کنی؟ …

محکم مادرم رو توی بغلم فشردم …

– مادر، چقدر به خدا ایمان داری؟ …

– چی میگی آنیتا؟ …

– چقدر خدا رو باور داری؟ … آیا قدرت خدا از شما و پدرم کمتره؟ …

خودش رو از بغلم بیرون کشید … با چشم های متحیر و مبهوت بهم نگاه می کرد …

– مطمئن باش مادر … خدای محمد، خدای مسیح و خدایی که مرده ها رو زنده می کرد … همون خدا از من مراقبت می کنه و من به تقدیر و خواست اون راضیم …

از اونجا که رفتم بغض خودم هم ترکید … مادرم راست می گفت … من، دختر نازپرورده ای بودم که هرگز سختی نکشیده بودم … اما حالا، دنیای بزرگی مقابل من بود … دنیایی با همه خطرات و ناشناخته هاش …

 

 

#قسمت هشتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: جوان ایرانی

 

 

روزهای اول، همه با تعجب با من برخورد می کردن … اما خیلی زود جا افتادم … از یه طرف سعی می کردم با همه طبق اخلاق اسلامی برخورد کنم تا بت های فکری مردم نسبت به اسلام رو بشکنم … از طرف دیگه، از احترام دیگران لذت می بردم …

وقتی وارد جمعی می شدم … آقایون راه رو برام باز می کردن … مراقب می شدن تا به برخورد نکنن … نگاه هاشون متعجب بود اما کسی به من کثیف نگاه نمی کرد … تبعیض جالبی بود … تبعیضی که من رو از بقیه جدا می کرد و در کانون احترام قرار می داد …

هر چند من هم برای برطرف کردن ذهنیت زشت و متعصبانه عده ای، واقعا تلاش می کردم و راه سختی بود … راه سختی که به من … صبر کردن و تلاش برای هدف و عقیده رو یاد می داد …

یه برنامه علمی از طرف دانشگاه ورشو برگزار شد … من و یه گروه دیگه از دانشجوها برای شرکت توی اون برنامه به ورشو رفتیم … برنامه چند روزه بود … برنامه بزرگی بود و خیلی از دانشجوهای دانشگاه ورشو در اجرای اون شرکت داشتند …

روز اول، بعد از اقامت … به همه ما یه کاتولوگ و یه شاخه گل می دادن … توی بخش پیشواز ایستاده بود … من رو که دید با تعجب گفت …

– شما مسلمان هستید؟ …

اسمم رو توی دفتر ثبت کرد …

– آنیتا کوتزینگه … از کاتوویچ … و با لخند گفت … خیلی خوش آمدید خانم کوتزینگه …

از روی لهجه اش مشخص بود لهستانی نیست … چهره اش به عرب ها یا ترک ها نمی خورد … بعدا متوجه شدم ایرانیه… و این آغاز آشنایی من با متین ایرانی بود …

پ.ن: دوستان به جهت موضوعاتی که در داستان مطرح میشه … از پردازش و بازنگری چشم پوشی کردم و مطالب رو به صورت خام و خالص گذاشتم … ببخشید اگر مثل داستان های قبل، چندان حس داستانی نداره و جنبه خاطره گویی در اون قوی تره

 

 

 

#قسمت نهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: هرگز اجازه نمی دهم

 

من حس خاصی نسبت به ایران داشتم … مادر بزرگم جزء چند هزار پناهنده لهستانی بود که در زمان جنگ جهانی دوم به ایران پناه برده بود …

اون همیشه از خاطراتش در ایران برای من تعریف می کرد … اینکه چطور مردم ایران علی رغم فقر شدید و قحطی سختی که با اون دست و پنجه نرم می کردند … با سخاوت از اونها پذیرایی می کردن …

از ظلم سلطنت و اینکه تمام جیره مردم عادی رو به سربازهای روس و انگلیس می داد … و اینکه چطور تقریبا نیمی از مردم ایران به خاطر گرسنگی مردن …

شاید این خاطراتی بود که در سینه تاریخ دفن شده بود … اما مادربزرگم تا لحظه ای که نفس می کشید خاطرات جنگ رو تعریف می کرد …

متین برای من، یک مسلمان ایرانی بود … خوش خنده، شوخ، شاد و بذله گو … جوانی که از دید من، ریشه و باقی مانده مردم مهمان نواز، سرسخت و محکم ایران بود …

و همین خصوصیات بود که باعث شد چند ماه بعد … بدون مکث و تردید به خواستگاری اون جواب مثبت بدم و قبول کنم باهاش به ایران بیام … همه چیز، زندگی و کشورم رو کنار بگذارم تا به سرزمینی بیام که از دید من، مهد و قلمرو اسلام، اخلاق و محبت بود …

رابطه من، تازه با خانواده ام بهتر شده بود … اما وقتی چشم پدرم به متین افتاد به شدت با ازدواج ما مخالفت کرد … فکر می کردم به خاطر مسلمان بودن متینه … ولی محکم توی چشمم نگاه کرد و گفت …

– اگر می خوای با یه مسلمان ازدواج کنی، ازدواج کن … اما این پسر، نه … من هرگز موافقت نمی کنم … و این اجازه رو نمیدم …

 

 

#قسمت دهمداستان دنباله دار تمام زندگی من: غیرقابل اعتماد

 

 

پدرم خیلی مصمم بود … علی رغم اینکه می گفت به خاطر مسلمان بودن متین نیست اما حس من چیز دیگه ای می گفت …

به هر حال، من به اذن و رضایت پدرم نیاز داشتم … هم مسلمان شده بودم و هم اینکه، رابطه ما تازه داشت بهتر می شد …

با هزار زحمت و کمک مادرم، بالاخره، رضایت پدرم رو گرفتیم… اما روز آخر، من رو کنار کشید …

– ببین آنیتا … من شاید تاجر بزرگی نیستم اما تاجر موفقی هستم … و یه تاجر موفق باید قدرت شناخت آدم ها رو داشته باشه … چشم های این پسر داره فریاد میزنه … به من اعتماد نکنید … من قابل اعتماد نیستم …

من، اون روز، فقط حرف های پدرم رو گوش کردم اما هیچ کدوم رو نشنیدم … فکر می کردم به خاطر دین متین باشه… فکر می کردم به خاطر حرف رسانه ها در مورد ایرانه … اما حقیقت چیز دیگه ای بود …

عشق چشمان من رو کور کرده بود … عشقی که من نسبت به اسلام و ایران مسلمان داشتم رو … با زبان بازی ها و نقش بازی کردن های متین اشتباه گرفته بودم … و اشتباه من، هر دوی اینها رو کنار هم قرار داد …

ما با هم ازدواج کردیم … و من با اشتیاق غیر قابل وصفی چشمم رو روی همه چیز بستم و به ایران اومدم …

 

 

#قسمت یازدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: تقصیر کسی نیست

 

 

پدر و مادر متین و عده دیگه ای از خانواده شون برای استقبال ما به فرودگاه اومدن …

مادرش واقعا زن مهربانی بود … هر چند من، زبان هیچ کس رو متوجه نمی شدم ولی محبت و رسیدگی اونها رو کاملا درک می کردم …

اون حتی چند بار متین رو به خاطر من دعوا کرده بود که چرا من رو تنها می گذاشت و ساعت ها بیرون می رفت … من درک می کردم که متین کار داشت و باید می رفت اما حقیقتا تنهایی و بی هم زبونی سخت بود …

اوایل، مرتب براشون مهمون می اومد … افرادی که با ذوق برای دیدن متین می اومدن … هر چند من گاهی حس عجیبی بهم دست می داد …

اونها دور همدیگه می نشستن … حرف می زدن و می خندیدن … به من نگاه می کردن و لبخند می زدن … و من ساکت یه گوشه می نشستم … بدون اینکه چیزی بفهمم و فقط در جواب لبخندها، لبخند می زدم … هر از گاهی متین جملاتی رو ترجمه می کرد … اما حس می کردم وارد یه سیرک بزرگ شدم و همه برای تماشای یه دختر بور لهستانی اومدن …

کمی که می نشستم، بلند می شدم می رفتم توی اتاق … یه گوشه می نشستم … توی اینترنت چرخی می زدم … یا به هر طریقی سر خودم رو گرم می کردم … اما هر طور بود به خاطر متین تحمل می کردم … من با تمام وجود دوستش داشتم …

اون رو که می دیدم لبخند می زدم و شکایتی نمی کردم … با خودم می گفتم بهش فشار نیار آنیتا … سعی کن همسر خوبی باشی … طبیعیه … تو به یه کشور دیگه اومدی … تقصیر کسی نیست که زبان بلد نیستی …

 

 

#قسمت دوازدهمداستان دنباله دار تمام زندگی من: گرمای تهران

 

 

ما چند ماه توی خونه پدر و مادر متین بودیم … متین از صبح تا بعد از ظهر نبود … بعد از ظهرها هم خسته برمی گشت و حوصله زبان یاد دادن به من رو نداشت … با این وجود من دست و پا شکسته یه سری جملات رو یاد گرفته بودم …

آخر یه روز پدر متین عصبانی شد و با هم دعواشون شد … نمی دونم چی به هم می گفتن اما حس می کردم دعوا به خاطر منه … حدسم هم درست بود … پدرش برای من معلم گرفت … مادرش هم در طول روز … با صبر زیاد با من صحبت می کرد … تمام روزهای خوش من در ایران، همون روزهایی بود که توی خونه پدر و مادرش زندگی می کردیم …

ما خونه گرفتیم و رفتیم توی خونه خودمون … پدرش من رو می برد و تمام وسایل رو با سلیقه من می گرفت … و اونها رو با مادرشوهرم و چند نفر از خانم های خانواده شون چیدیم… خیلی خوشحال بودم …

اون روزها تنها چیزی که اذیتم می کرد هوای گرم و خشک تهران بود … اوایل دیدن اون آفتاب گرم جالب بود … اما کم کم بیرون رفتن با چادر، وحشتناک شد … وقتی خانم های چادری رو می دیدم با خودم می گفتم …

– اوه خدای من … اینها حقیقتا ایمان قوی ای دارن … چطور توی این هوا با چادر حرکت می کنن؟ …

و بعد به خودم می گفتم … تو هم می تونی … و استقامت می کردم …

تمام روزهای من یه شکل بود … کارهای خونه، یادگیری زبان و مطالعه به زبان فارسی … بیشتر از همه داستان زندگی شهدا برام جذاب بود … اخلاق و منش اسلامی شون … برام تبدیل به یه الگو شده بودن …

 

 

#قسمت سیزدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: اولین رمضان مشترک

 

 

تمام روزهای من به یه شکل بود … کم کم متوجه شدم متین نماز نمی خونه … نمی دونم چطور تا اون موقع متوجه نشده بودم … با هر شیرین کاری، حیله و ترفندی که بلد بودم سعی می کردم به خوندن نماز ترغیبش کنم … توی هر شرایطی فکر می کردم اگر الان فلان شهید بود؛ چه کار می کرد؟ …

اما تمام تلاش چند ماهه من بی نتیجه بود …

اولین رمضان زندگی مشترک ما از راه رسید … من با خوشحالی تمام سحری درست کردم و یه ساعت و نیم قبل از اذان، متین رو صدا کردم … اما بیدار نشد …

یه ساعت قبل از اذان، دوباره با محبت صداش کردم …

– متین جان، عزیزم … پا نمیشی سحری بخوری؟ … غذا نخوری حالت توی روز بد نمیشه؟ …

با بی حوصلگی هلم داد کنار …

– برو بزار بخوابم … برو خودت بخور حالت بد نشه …

برگشتم توی آشپزخونه … با خودم گفتم …

– اشکال نداره خسته و خواب آلود بود … روزها کوتاهه … حتما بدون سحری مشکلی پیش نمیاد …

و خودم به تنهایی سحری خوردم …

بعد از نماز صبح، منم خوابیدم که با صداهای ضعیفی از آشپزخونه بیدار شدم … چیزی رو که می دیدم باور نمی کردم … نشسته بود صبحانه می خورد … شوکه و مبهوت نگاهش می کردم … قدرت تکان خوردن یا پلک زدن رو هم نداشتم …

چشمش که بهم افتاد با خنده گفت …

– سلام … چه عجب پاشدی؟ …

می خواستم اسمش رو ببرم اما زبانم حرکت نمی کرد … فقط میم اول اسمش توی دهنم می چرخید …

– م … م` …

همون طور که داشت با عجله بلند می شد گفت …

– جان متین؟ …

رفت سمت وسایلش …

– شرمنده باید سریع برم سر کار … جمع کردن و شستنش عین همیشه … دست خودت رو می بوسه …

همیشه موقع رفتن بدرقه اش می کردم و کیفش رو می دادم دستش … اما اون روز خشک شده بودم … پاهام حرکت نمی کرد …

در رو که بست، افتادم زمین …

 

 

#قسمت چهاردهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: پایه های اعتماد

 

 

تلخ ترین ماه عمرم گذشت … من بهش اعتماد کرده بودم … فکر می کردم مسلمانه … چون مسلمان بود بهش اعتماد کرده بودم … اما حالا …

بدون اینکه بفهمه زیر نظر گرفتمش … تازه مفهوم حرف پدرم رو درک می کردم … پدرم حق داشت …

متین پله پله و کم کم شروع کرد به نشان دادن خود حقیقیش … من به سختی توی صورتش لبخند می زدم … سعی می کردم همسر خوبی باشم … و دستش رو بگیرم… ولی فایده نداشت …

کار ما به جایی رسیده بود که من توی اتاق نماز می خوندم… و اون بی توجه به گناه بودن کارش، توی تلوزیون، فیلم های مستهجن نگاه می کرد … و من رو هم به این کار دعوت می کرد …

حالا دیگه زبان فارسی رو هم کاملا یاد گرفته بودم … اون روز، زودتر از همیشه اومد خونه … هر چند از درون می سوختم اما با لبخند رفتم دم در استقبالش …

– سلام متین جان … خوش اومدی … چی شده امروز زودتر اومدی خونه؟ …

– امروز مهمونی خونه یکی از دوست هام دعوتیم … قبلا زبان بلد نبودی می گفتم اذیت میشی نمی بردمت … اما حالا که کاملا بلدی …

رفت توی اتاق … منم پشت سرش … در کمد لباس های من رو باز کرد …

– هر جایی رو هم که نفهمیدی از من بپرس … هر چند همه شون انگلیسی فول بلدن …

سرش رو از کمد آورد بیرون …

– امشب این لباست رو بپوش …

و کت و شلوار بنفش سلطنتی من رو گذاشت جلوم …

 

 

#قسمت پانزدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مهمانی شیطان

 

چند لحظه طول کشید تا به خودم بیام …

– متین جان … مگه مهمونی زنانه است؟ …

– نه … چطور؟ …

– این کت و شلواری بود که عروسی خواهرت پوشیدم … کتش تنگ و کوتاهه …

با حالت بی حوصله ای اومد سمتم …

– یعنی چی تنگ و کوتاهه؟ … زن خارجی نگرفتم که این حرف های مسخره رو بشنوم … و بیاد با چادر بشینه یه گوشه مجلس … اونجا آدم هاش با کلاسن … امل بازی در نیاری ها …

– امل بازی؟ … امل چی هست؟ …

خندید و رفت توی اتاق کارش … با صدای بلند گفت …

– یعنی همین اداهای تو … راستی رفتیم اونجا، باز وقت اذان شد پا نشی بری وایسی به نماز …

سرش رو آورد بیرون …

– محض رضای خدا … یه امشب، ما رو مسخره و مضحکه مردم نکن …

تکیه دادم به دیوار … نفسم در نمی اومد … نمی تونستم چیزهایی رو که می شنیدیم درک کنم … مغزم از کار افتاده بود … اومد سمتم …

– چت شد تو؟ …

– از روز اول دیدی من چطور آدمی هستم … اگر من اینقدر مسخره ام؛ چرا باهام ازدواج کردی؟ …

با خنده اومد طرفم …

– زن بور اروپایی نگرفتم که بره لای چادر … زن گرفتم به همه پز بدم تا چشم هاشون در بیاد که زن های خودشون به زور هزار قلم آرایش، شبیه تو هم نمیشن …

دوباره رفت توی اتاق … این بار قدرت حرکت کردن نداشتم که دنبالش برم …

– راستی یه دستم توی صورتت ببر … اینطوری بی هیچی هم زیاد جالب نیست … همچین که چشم هاشون بزنه بیرون …

 

 

#قسمت شانزدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: معنای امل

 

دیگه نمی تونستم جلوی خودم رو بگیرم … یه سال تموم خون دل خورده بودم اما حالا کارش به جایی رسیده بود که می خواست من رو جلوی بقیه، نما نما کنه …

همون طور که به دیوار تکیه داده بودم، چند لحظه چشم هام رو بستم … پشت سر هم حرف می زد اما دیگه گوش نمی کردم …

– خدایا! خودت گفتی اطاعت از همسر تا جایی درسته که گناه نباشه … اما از اینجا دیگه گناهه … دیگه قدرت صبر کردن و لبخند زدن ندارم … من قدرت اصلاح شوهرم رو ندارم…

چشم هام رو باز کردم و رفتم توی اتاق … بدون اینکه حرفی بزنم و خیلی جدی … کت و شلوار رو برداشتم و زدم به چوب لباسی و روش کاور کشیدم … برگشت سمتم …

– چکار می کنی آنیتا؟ … مگه بهت نگفتم این رو بپوش؟ …

– چرا گفتی … منم شنیدم … تو همون روز اول دیدی من چطور آدمی بودم … من همینم … نمی دونم امل یعنی چی … خوبه یا بد … اما می دونم، هرگز حاضر نمیشم این طوری لباس بپوشم … آرایش کنم و بیام بین دوست های تو … و با اون زن ها که مثل … فاحشه های اروپایی آرایش می کنن؛ رفت و آمد کنم …

حسابی جا خورده بود … باورش نمی شد … داشتم برای اولین بار باهاش مخالفت می کردم …

گریه ام گرفته بود …

– همه چیز رو تحمل کردم … همه چیز رو … اما دیگه این یکی رو نمی تونم …

دیگه نتونستم جلوی اشک هام رو بگیرم …

 

#قسمت هفدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: از منبر بیا پایین

چند لحظه با تعجب بهم نگاه کرد … هنوز توی شوک بود …

– اوه اوه … خانم رو نگاه کن … خوبه عکس های کنار دریات رو خودم دیدم … یه تازه مسلمون از پاپ کاتولیک تر شده … بزار یه چند سال از ایمان آوردنت بگذره بعد ادای مرجع تقلید از خودت در بیار … چند بدم از بالای منبر بیای پایین؟ …

– می فهمی چی داری میگی؟ … شاید من تازه مسلمونم اما حداقل به همون چیزی که بلدم عمل می کنم …

با عصبانیت اومد سمتم …

– پیاده شو با هم بریم … فکر کردی دو بار نماز خوندی آدم شدی؟ … دهنت رو باز می کنی به هر کسی هر چی بخوای میگی؟ … خودت قبل از من با چند نفر بودی؟ …

– من قبل از آشنایی با تو مسلمان شدم … همون موقع هم…

محکم خوابوند توی گوشم …

– همون موقع چی مریم مقدس؟ …

صورتم گر گرفته بود … نفسم به شماره افتاده بود … صدام بریده بریده در می اومد …

– به من اهانت می کنی، بکن … فحش میدی، میزنی … اشکالی نداره … اما این اسم مقدس تر از اونه که بهش اهانت کنی …

هنوز نفسم بالا نیومده بود و دل دل می زدم …

– من به همسر دوست هات اهانت نکردم … تو خودت اروپا بودی … من فقط گفتم آرایش اونها …

این بار محکم تر زد توی گوشم … پرت شدم روی زمین …

– این زر زر ها مال توی اروپایی نیست … من اگه می خواستم این چرت ها رو بشنوم می رفتم از قم زن می گرفتم …

این رو گفت از خونه زد بیرون …

 

#قسمت هجدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: دل شکسته

 

 

دلم سوخته بود و از درون له شده بودم … عشق و صبر تمام این سال های من، ریز ریز شده بود … تازه فهمیده بودم علت ازدواجش با من، علاقه نبود … می خواست به همه فخر بفروشه … همون طور که فخر مدرکش رو که از کشور من گرفته بود به همه می فروخت … می خواست پز بده که یه زن خارجی داره …

 

 

باورم نمی شد … تازه تمام اون کارها، حرف ها و رفتارهاش برام مفهوم پیدا کرده بود … تازه قسمت های گمشده این پازل رو پیدا کرده بودم …

 

 

و بدتر از همه … به گذشته من هم اهانت کرد … شاید جامعه ما، از هر حیث آزاد بود … اما در بین ما هم هنجارهای اخلاقی وجود داشت … هنجارهایی که من به تک تکش پایبند بودم …

 

 

با صدای بلند وسط خونه گریه می کردم … به حدی دلم سوخته بود و شخصیتم شکسته شده بود که خارج از تحمل من بود …

 

 

گریه می کردم و با خدا حرف می زدم …

 

 

– خدایا! من غریبم … تنها توی کشوری که هیچ جایی برای رفتن ندارم … اسیر دست آدمی که بویی از محبت و انسانیت نبرده …

 

 

خدایا! تو رو به عزیزترین و پاک ترین بندگانت قسم میدم؛ کمکم کن …

 

 

کمی آروم تر شدم … اومدم از جا بلند بشم که درد شدیدی توی شکمم پیچید … اونقدر که قدرت تکان خوردن رو ازم گرفت …

 

 

به زحمت خودم رو به تلفن رسوندم … هر چقدر به متین زنگ زدم جواب نداد … چاره ای نبود … به پدرش زنگ زدم …

 

 

#قسمت نوزدهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: دختر من

 

پدر و مادرش سراسیمه اومدن … با زحمت لباس کمکم کردن، پوشیدم و رفتیم بیمارستان …

بعد از معانیه … دکتر با لبخند گفت …

– ماه های اول بارداری واقعا مهمه … باید خیلی مراقبش باشید … استرس و ناراحتی اصلا خوب نیست … البته همین شوک و فشار باعث شده زودتر متوجه بارداری بشیم… پس از این فرصت استفاده کنید و …

پدر و مادر متین خیلی خوشحال شدن … اما من، نه … بهتره بگم بیشتر گیج بودم … من عاشق بچه بودم ولی اضافه شدن یه بچه به زندگی ما فقط شرایط رو بدتر می کرد …

حدود ساعت 1 بود که رسیدیم خونه … در رو که باز کردم، متین با صدای بلند گفت …

– وقتی مودبانه میگم فاحشه ای بهت برمی خوره …

جمله اش تمام نشده بود که چشمش به پدر و مادرش افتاد… مثل فنر از جاش پرید … تمام خوشحالی اون شب پدر و مادرش کور شد … پدرش چند لحظه مکث کرد و محکم زد توی گوشش …

– چند لحظه صبر کردم که عذرخواهی کنی یا حداقل تاسف رو توی صورتت ببینم … تو کی اینقدر وقیح شدی که من نفهمیدم؟ … نون حروم خوردی که به زن پاکدامنت چنین حرفی میزنی؟ …

بعد هم رو کرد به مادر متین …

– خانم برو وسایل آنیتا رو جمع کن … این بی غیرت عرضه نگهداری از این دختر و بچه رو نداره …

مادرش چنان بهت زده شده بود که حتی پلک نمی زد …

– بچه؟ … کدوم بچه؟ …

و با چشم های مبهوتش به من نگاه کرد …

– نوه ی من بدبخت که پسری مثل تو رو بزرگ کردم … به خداوندی خدا … زنت تا امروز عروسم بود … از امروز دخترمه… صورتش سرخ و ورم کرده بود ولی به روی ما نیاورد … و لام تا کام حرف نزد … فکر نکن غریب گیر آوردی … سر به سرش بزاری نفست رو می برم … الان هم می برمش … آدم شدی برگرد دنبالش …

 

 

#قسمت بیستم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مرگ خاموش یک زندگی

 

 

یک ماه و نیم طول کشید تا اومد دنبالم … در ظاهر کلی به پدرش قول داد اما در حیطه عمل، آدم دیگه ای بود …

دیگه رسما به روی من می آورد که ازدواجش با من اشتباه بوده و چقدر ضرر کرده … حق رو به خودش می داد و حتی یه بار هم به این فکر نکرد که چطور من رو بازی داده … چطور با رفتار متظاهرانه اش، من رو فریب داده …

اون تظاهر می کرد که یه مسلمان با اخلاقه … و من، مثل یه احمق، عاشقش شدم و تمام این مدت دوستش داشتم… و همه چیز رو به خاطرش تحمل کردم …

اون روزها، تمام حرف های پدرم جلوی چشمم می اومد … روزی که به من گفت …

– اگر با این پسر ازدواج کردی، دیگه هرگز پیش من برنگرد …

هر لحظه که می گذشت، همه چیز بدتر می شد … دیگه تلاش من هم فایده ای نداشت …

قبلا روابط مشکوکش رو حس کرده بودم ولی هر بار خودم رو سرزنش می کردم که چرا به شوهرم بدگمانم … اما حالا دیگه رسما جلوی من با اونها حرف می زد … می گفت و می خندید و صدای قهقهه اون دخترها از پای تلفن شنیده می شد …

اون شب سر شام، بعد از مدت ها برگشت بهم گفت …

– یه چیزی رو می دونی آنیتا … تو از همه اونها برام عزیزتری… واقعا نمی تونی مثل اونها باشی؟ …

خنده ام گرفت … از شدت غم و اندوه، بلند می خندیدم …

– عزیزترم؟ … خوبه پس من هنوز ملکه این حرم سرام … چیه؟ … دوباره کجا می خوای پز همسر اروپاییت رو بدی؟ …

به کی می خوای زن خوشگل بورت رو پز بدی؟ …

منتظر جوابش نشدم و از سر میز بلند شدم … کمتر از 48 ساعت بعد، پسرم توی هفت ماهگی به دنیا اومد …

 

#قسمت بیست و یکم داستان دنباله دار تمام زندگی من: قدم نو رسیده

 

اسمش رو گذاشت آرتا … وقتی فهمیدم آرتا، یه اسم زرتشتیه خیلی ناراحت شدم …

- چطور تونستی روی پسر مسلمان من، یه اسم زرتشتی بزاری؟ … یعنی اینقدر بی هویت شدی که برای ابراز وجود، دنبال یه هویت باستانی می گردی؟ … یا اینکه تا این حد از اسلام و خدا جدا شدی که به جای خدا … که به جای افتخار به چیزهایی که داری … یه مشت سنگ باستانی، هویت تو شده؟ …

دلم می خواست تک تک این حرف ها رو بهش بزنم و اعتراض کنم اما فایده ای داشت؟ … عشقی که در قلبم نسبت بهش داشتم، به خشم و نفرت تبدیل می شد … و فقط آرتا بود که من رو توی زندگی نگه می داشت …

غریب و تنها … در کشوری که هیچ آشنا و مونسی نداشتم … هر روز، تنها توی خونه … همدم من، کتاب هام و یه بچه یه ساله بود … کم کم داشتم با همه چیز غریبه می شدم… و حسی که بهم می گفت … ایران دیگه کشور من نیست …

و انتخابات 88، تیر خلاص رو توی زندگی ما زد … اون به شدت از موسوی حمایت می کرد … رویاهایی رو در سر داشت که به چشم من کابوس بود …

اوایل سعی می کردم سکوت کنم … تحمل می کردم اما فایده نداشت … آخر، یه روز بهش گفتم …

- متین تو واقعا متوجه نمیشی یا این چیزهایی که میگی انتخاب توئه؟ …

 

 

#قسمت بیست و دوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: قتلگاهی به نام ایران

 

دیگه هیچ چیز برام مهم نبود … با صراحت تمام بهش گفتم…

- اونها با حزب سبز آلمان ارتباط دارن … واقعا می خوای به افرادی رای بدی که با دشمن کشورشون هم پیمان شدن؟… کسی که به خاکش خیانت می کنه … قدمی برای مردمش برنمی داره … مگه خون ایران توی رگ های تو نیست؟ …

من با تمام وجود نگران بودم … ایران، خاک من نبود که حس وطن پرستی داشته باشم … اما ایران، و مرزهای ایران برای من حکم مرزها و آخرین دژهای اسلام رو داشت …

حسی که با مشت محکم متین، توی دهن من، جواب گرفت … دهنم پر از خون شده بود … این مشت، نتیجه حرف حق من بود … پاسخ صبر و سکوت من در این سه سال … به تمام رفتارهای زشت و بی توجهی ها …

پاسخ تلخی که با حوادث بعد از انتخابات، من رو به یه نتیجه رسوند … باید هر چه سریع تر از ایران می رفتم …

وقتی آلمان ها به لهستان مسلط شدن، نزدیک به دو سوم از جمعیت لهستان رو قتل عام کردند … یکی از بزرگ ترین فجایع بشر … در کشور من رقم خورد … فاجعه ای که مادربزرگم با اشک و درد ازش تعریف می کرد …

و حالا مردم ایران، داشتند با دست های خودشون درها رو برای دشمن قسم خورده شون باز می کردن … مطمئن بودم با عمق دشمنی و کینه اونها … این روزها … آغاز روزهای سیاه و سقوط ایرانه … و این آخرین چیزی بود که منتظرش بودم …

باید به هر قیمتی جون خودم و پسرم رو از این قتلگاه نجات می دادم …

 

 

#قسمت بیست و سوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: رویای طوفانی

 

برای فرار زمان بندی کردم و در یه زمان عالی نقشه ام رو عملی کردم … وسائل و پاسپورتم رو برداشتم و مستقیم رفتم سفارت … تمام شرایط و اتفاقات اون چند سال رو شرح دادم … من متاهل بودم و نمی تونستم بدون اجازه متین به همراه پسرم، ایران رو ترک کنم …

شرایط خیلی پیچیده شده بود … مسائل دیپلماتیک، اغتشاش های ایران، عدم ثبات موقعیت دولت در ایران که منجر به تزلزل موقت جهانی اعتبار دولت شده بود و … دست به دست هم داده بود …

هر چند من دخالتی در این مسائل نداشتم اما احساس گناه می کردم … که در چنین شرایطی دارم ایران رو ترک می کنم … هر چند، چاره دیگه ای هم نداشتم … هیچ چاره ای …

متین خبردار شده بود … اومد سفارت اما اجازه ملاقات بهش ندادن …

دولت و وزارت خارجه هم درگیرتر از این بود که بخواد به خروج بی اجازه یه تبعه عادی رسیدگی کنه … و من با کمک سفارت، با آرتا به لهستان برگشتم …

پام که به خاک لهستان رسید از شدت خوشحالی گریه ام گرفته بود …

برام هتل گرفته بودن و اعلام کردن تا هر زمان که بخوام می تونم اونجا بمونم … باورم نمی شد …

همه چیز مثل یه رویا بود … اما حقیقت اینجا بود … یه رویا فقط تا پایان خواب ادامه داشت … جایی که بالاخره یه نفر صدات کنه و تو از خواب بیدار بشی … مثل رویای کوتاه من، رویایی که کمتر از یک ماه، طوفانی شد …

کم کم سر و کله افراد عجیبی پیدا شد … افرادی که ازم می خواستن علیه اسلام، حقوق زنان، حقوق بشر و … در ایران صحبت کنم … هنوز ایران درگیر امواج شدیدی بود اما اونها می خواستن با استفاده از من … طوفان دیگه ای راه بندازن …

افرادی که می خواستن من رو به اسطوره آزادی خواهی در تقابل و مبارزه با جامعه ایرانی تبدیل کنن …

 

 

#قسمت بیست و چهارم داستان دنباله دار تمام زندگی من: دوربین های زنده

 

روز اول یه زن مسلمان اومد سراغم … لهجه اش شبیه مردم خاورمیانه بود … خودش رو معرفی کرد … نشست و شروع کرد به صحبت کردن …

راست یا دروغ، از زندگی و سرگذشتش تعریف می کرد … بعد از چند ساعت حرف زدن، بخش اصلی حرف هاش شروع شد …

- ما باید به عنوان زنان شجاع و مبارز ، حرف مون رو به گوش دنیا برسونیم … ما باید به دنیا بگیم توی کشورهای مسلمان داره چه بلایی بر سر زن ها میاد … چطور مردها، زن ها رو به بند می کشن و استثمار می کنن … ما باید …

با هیجان تمام و پشت سر هم حرف می زد … و ازم می خواست بیام جلوی دوربین های تلوزیون و ماهواره بشینم و حرف بزنم … و از حق خودم و زن هایی مثل خودم دفاع کنم… نمی دونستم از این کار چه نیتی داره و چه افرادی پشت این حرکت هستن … برای همین خودم رو زدم به اون راه …

- شما از کدوم کشور مسلمانی؟

- چه فرقی می کنه … مهم سرنوشت های یکسان ماست … سرنوشتی که گریبان گیر تمام دختران و زنان مسلمانه …

- ولی شوهر من، مسلمان نبود …

- مگه شوهر شما ایرانی نبود؟ …

- چرا … ایرانی بود …

- مگه شوهر شما مسلمان نبود؟ …

- نه، پدرشوهرم مسلمان بود ..

گیج می خورد نمی فهمید چی دارم بهش میگم …

- من اصلا متوجه منظور شما نمیشم … میشه واضح حرف بزنید …

- فکر می کنم این شما هستی که باید واضح صحبت کنی… من به خاطر سرنوشت تلخ شما واقعا متاسفم … اما واقعا ما تلخ ترین سرنوشت زنان دنیا رو داشتیم؟ … چیزی که من متوجه نمیشم اینه … چرا ازم می خوای برم جلوی دوربین تلوزیون و حرف بزنم؟ … زنان زیادی توی دنیا، سرنوشتی مشابه یا بدتر از من دارن … چرا با اونها حرف نمی زنید؟ …

 

 

#قسمت بیست و پنجم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مرزهای آزادی

 

کلافه شده بود … از هر طرف که جلو می رفت، من دوباره برمی گشتم سر نقطه اول … اون از من می خواست حقیقت رو بگم … ولی مهم این بود که چه کسی و برای چه اهدافی قصد داشت از این حقیقت استفاده کنه … 

چیزی که اون روز، من موفق نشدم از توی حرف های اون به دست بیارم …

چند روز بعد، دوباره چند نفر خانم دیگه اومدن … بین تمام حرف های اونها یه چیز مشخص بود … اونها اسلام رو هدف گرفته بودن … موضوع، خشونت و ظلم علیه جامعه زنان نبود…

اونها می خواستن من بیام جلوی دوربین ها و تمام اتفاقاتی رو که برای من افتاده بود رو به اسلام نسبت بدم …

همین طور که داشتن حرف می زدن … با آرامش به پشتی صندلی تکیه دادم …

- متاسفم … من نمی تونم با شما همکاری کنم …

با تعجب بهم نگاه کردن …

- چرا خانم کوتیزنگه؟ …

- چون کسی که مسلمان بود … من بودم، نه همسرم … من، پدرشوهر و مادرشوهرم مسلمان بودیم ولی اون نبود …

- اما در ایران، زنان زیادی مثل شما هستن … زنانی که از حق مسلم آزادی برخوردار نیستن …

خنده ام گرفت … 

- و اتفاقا زنانی هم هستن که اونقدر آزادن که به خودشون اجازه میدن … خارج از چارچوب دین و اخلاق ، با یه مرد متاهل، ارتباط داشته باشن … مهم آزادی نیست … مهم مرزهای آزادیه … مرزهای آزادی شما کجا تعریف میشه؟ …

 

#قسمت بیست و ششم داستان دنباله دار تمام زندگی من: خدا هم ایرانی است

 

تیر گروه دوم هم به سنگ خورده بود … 

من مهره پیاده نظام بازی شطرنج اونها نبودم … شطرنجی که نمی دونستم شاه و وزیرش چه افرادی هستن …

من توی این سه سال، به اندازه کل عمرم سختی کشیدم … تلخی تک تک لحظه هاش رو فراموش نکرده بودم … اما برای من مفاهیم عمیقی زنده بود …

خودم وضعیت درستی نداشتم اما به شدت نگران اخبار ایران بودم … اخباری که از شبکه های خارجی پخش می شد وحشتناک بود … از طرفی هم شبکه های خبری ایران رو نمی تونستم ببینم …

پرس تیوی هم ممنوع بود و اجازه پخش نداشت … اخباری که از طرف خود ایران مخابره می شد، سانسور یا قطع می شد … ما نمی تونستیم اون رو از روی ماهواره ببینیم … و من مجبور می شدم اخبار ایران رو جداگانه از روی اینترنت دنبال کنم …

برای من، تک تک اون روزها … روزهای ترس و وحشت بود … روزهایی که هر لحظه با خودم فکر می کردم؛ آخرین روزهای حکومت ایرانه …

تا اینکه سخنرانی اون روز آقای خامنه ای پخش شد … وقتی پای تریبون گریه کرد … با هر قطره اشکش، من هم گریه می کردم …

نمی تونستم باور کنم … حکومت و انقلابی که روزهای آخرش رو می گذروند … دوباره جان گرفت و زنده شد …

به خصوص زمانی که دیوید میلیبند ، نخست وزیر وقت انگلستان گفت …

- ما همه چیز را پیش بینی کردیم … جز اینکه خدا هم یک ایرانی است …

اون روز … من از شدت خوشحالی … فقط گریه می کردم …

 

 

#قسمت بیست و هفتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: جلوه تمام عیار دنیا

 

چند روز بعد دوباره اومدن سراغم … این بار واضح برای معامله کردن بود …

بهم گفتن که من یه زخم خورده ام … و اگر باهاشون همکاری کنم یه تیر و دو نشانه … هم انتقامم رو می گیرم و هم هر چی بخوام برام مهیا می کنن …

کار، موقعیت اجتماعی، ثروت، جایگاه … حتی اگر بخوام از لهستان برم و هر جای دنیا که بخوام زندگی کنم … زندگی خودم و پسرم رو تضمین می کنن … و دیگه نیاز نیست نگران هیچ چیزی باشم …

در خواست هاشون رده بندی داشت …

درجه اول، اگر فقط زندگیم رو تعریف کنم و اجازه بدم اونها روش مانور کنن و هر چی می خوان بگن …

درجه دوم، همکاری کنم و خودم هم توی این سناریو، نقش بازی کنم …

درجه سوم، خودم کارگردان این سناریو بشم و تبدیل به پرچم دار این حرکت علیه ایران بشم …

و آخرین درجه، برائت از اسلام بود … 

اگر نسبت به اسلام اعلام برائت کنم و بگم پشیمون شدم… تبدیل به یه قهرمان بین المللی میشم … بهم مدال شجاعت و افتخار میدن … زندگیم رو چاپ می کنن … ازش فیلم یا سریال می سازن …

حتی توی سازمان ملل و مدافعان حقوق بشر بهم پیشنهاد جایگاه کاری کردن …

به خاطر استقامتی که به خرج داده بودم … و رد کردن تمام اون فرستاده ها … حالا به یک باره … قدرت، ثروت، شهرت … با هم به سمت من اومده بود … هر چقدر من، بیشتر سکوت می کردم و فکر می کردم … اون ها برگ های بیشتری رو برای وسوسه و فریفتن من، رو می کردن …

- من برای همکاری، یه دلیل می خوام … شما کی هستید؟ و از این کار من چه سودی می برید که تا این حد براش خرج می کنید؟ …

 

 

#قسمت بیست و هشتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: دیوارهای دژ

 

- پیشنهاد خوبی نبود؟ … اگر خوب نیستن، خودتون بهش اضافه کنید …

- چرا … واقعا وسوسه انگیزه … اما می خوام بدونم کی هستید و چقدر می تونم بهتون اعتماد کنم؟ …

- چه اهمیتی داره … تازه زمانی که ما منافع مشترک داشته باشیم می تونیم همکاران خوبی باشیم …

- و اگر این منافع به هم بخوره؟ …

- تا زمانی که شما با ما همکاری کنید … توی هر کدوم از اون بخش ها … ما قطعا منافع مشترک زیادی خواهیم داشت …

- منافع شما چیه؟ … در ازای این شوی بزرگ، چه سودی می برید؟

اینو گفتم و به صندلی تکیه دادم …

- من برای اینکه سود خودم رو بسنجم و ببینم به اندازه حقم برداشتم یا نه … باید ببینم میزان سود شما چقدره …

خنده رضایت بخشی بهم نگاه کرد … 

- لرزه های کوچکی که به ظاهر شاید حس نشن … وقتی زیاد و پشت سر هم بیان … بالاخره یه روز محکم ترین ساختمان ها رو هم در هم می کوبن …

- و ارزش نابودی این ساختمان …؟ …

- منافع ماست … چیزی که این دیوارها ازش مراقب می کنه … شما هم بخشی از این لرزه ها هستید … برای حفظ منافع ما، این دیوارها باید فرو بریزه …

از حالت لم داده، اومدم جلو …

- فکر نمی کنم اونقدر قوی باشم که بتونم این دیوار رو به لرزه در بیارم …

- وقتی دیوارهای باغ بریزه … نوبت به اصل عمارت هم میرسه … و شما این قدرت رو دارید … این دیوار رو به لرزه در بیارید خانم کوتزینگه …

 

 

#قسمت بیست و نهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: قیمت خدا

 

- اگر جلوی این دیوارها گرفته نشه … روز به روز جلوتر میاد… امروز تا وسط اسرائیل کشیده شده … فردا، دیگه مرزی برای کشور شما و بقیه کشورها نمی مونه … و انسان های زیادی به سرنوشت های بدتری از شما دچار میشن … شما به عنوان یه انسان در قبال مردم خودتون و جهان مسئول هستید …

جواب تمام سوال هام رو گرفته بودم … با عصبانیت توی چشم هاش زل زدم … 

- اگر قرار به بدگویی کردن باشه … این چیزیه که من میگم… من با یک عوضی ازدواج کردم … کسی که نه شرافت یک ایرانی رو داشت … که آرزوش غربی بودن؛ بود … نه شرافت و منش یک مسلمان …

اون، انسان بی هویتی بود که فقط در مرزهای ایران به دنیا اومده بود … مثل سرباز خودفروخته ای که در زمان جنگ، به خاطر منفعت خودش، کشور و مردمش رو می فروشه …

با عصبانیت از جا بلند شدم … رفتم سمت در و در رو باز کردم … 

- برید و دیگه هرگز برنگردید … من، خدای خودم رو به این قیمت های ناچیز نمی فروشم …

هر سه شون با خشم از جا بلند شدند … نفر آخر، هنوز نشسته بود … اون تمام مدت بحث ساکت بود …

با آرامش از جا بلند شد و اومد طرفم … 

- در ازای چه قیمتی، خداتون رو می فروشید؟ …

محکم توی چشم هاش زل زدم … 

- شک نکنید … شما فقیرتر از اون هستید که قدرت پرداخت این رقم رو داشته باشید …

- مطمئنید پشیمون نمی شید؟ …

- بله … حتی اگر روزی پشیمون بشم، شک نکنید دستم رو برای گدایی جای دیگه ای بلند می کنم …

کارتش رو گذاشت روی میز … 

- من روی استقامت شما شرط می بندم …

هنوز شب به نیمه نرسیده بود و من از التهاب بحث خارج نشده بودم که صدای زنگ تلفن بلند شد … از پذیرش هتل بود …

- خانم کوتزینگه، لطفا تا فردا صبح ساعت 8، اتاق رو تحویل بدید … و قبل از رفتن، تمام هزینه های هتل رو پرداخت کنید…

 

 

#قسمت سی ام داستان دنباله دار تمام زندگی من: من و چمران

 

وسایلم رو جمع کردم … آرتا رو بغل کردم … موقع خروج از اتاق، چشمم به کارت روی میز افتاد … برای چند لحظه بهش نگاه کردم … رفتم سمتش و برش داشتم …

- خدایا! اون پیشنهاد برای من، بزرگ بود … و در برابر کرم و بخشش تو، ناچیز … کارت رو مچاله کردم و انداختم توی سطل زباله …

پول هتل رو که حساب کردم … تقریبا دیگه پولی برام نمونده بود … هیچ جایی برای رفتن نداشتم … شب های سرد لهستان … با بچه ای که هنوز دو سالش نشده بود … همین طور که روی صندلی پارک نشده بودم و به آرتا نگاه می کردم … یاد شهید چمران افتادم … این حس که هر دوی ما، به خاطر خدا به دنیا پشت کرده بودیم بهم قدرت داد …

به خدا توکل کردم و از جا بلند شدم … وارد زمین بازی شدم… آرتا رو بغل کردم و راهی کاتوویچ شدیم …جز خونه پدرم جایی برای رفتن نداشتم … اگر از اونجا هم بیرونم می کردن …

تمام مسیر به شدت نگران بودم و استرس داشتم … 

- خدایا! کمکم کن … 

یا مریم مقدس؛ به فریادم برس … پدر من از کاتلویک های متعصبه … اون با تمام وجود به شما ایمان داره … کمکم کنید … خواهش می کنم …

رسیدم در خونه و زنگ در رو زدم … مادرم در رو باز کرد … چشمش که بهم افتاد خورد … قلبم اومده بود توی دهنم … شقیقه هام می سوخت …

چند دقیقه بهم خیره شد … پرید بغلم کرد … گریه اش گرفته بود …

- اوه؛ خدایای من، متشکرم … متشکرم که دخترم رو زنده بهم برگردوندی …

 

#قسمت سی و یکم داستان دنباله دار تمام زندگی من: سلام پدر

 

بعد از چند لحظه، متوجه آرتا شد … اون رو از من گرفت … با حس خاصی بغلش کرد …

- آنیتا … فقط خدا می دونه … توی چند ماه گذشته به ما چی گذشت … می گفتن توی جنگ های خیابانی تهران، خیلی ها کشته شدن … تو هم که جواب تماس های من رو نمی دادی … من و پدرت داشتیم دیوونه می شدیم …

- تهران، جنگ نشده بود … 

یهو حواسم جمع شد …

- پدر؟ … نگران من بود …

- چون قسم خورده بود به روی خودش نمی آورد اما مدام اخبار ایران رو دنبال می کرد … تظاهر می کرد فقط اخباره اما هر روز صبح تا از خبرها مطلع نمی شد غذا نمی خورد …

همین طور که دست آرتا توی دستش بود و اون رو می بوسید … نفس عمیقی کشید … 

- به خصوص بعد از دیدن اون خواب، خیلی گریه کرد … به من چیزی نمی گفت و تظاهر می کرد یه خواب بی خود و معناست اما واقعا پریشان بود …

خیالم تقریبا راحت شده بود … یه حسی بهم می گفت شاید بتونم یه مدت اونجا بمونم … هر چند هنوز واکنش پدرم رو نمی دونستم اما توی قلبم امیدوار بودم …

مادرم با پدر تماس نگرفت … گفت شاید با سورپرایز شدن و شادی دیدن من، قسمش رو فراموش کنه و بزاره اونجا بمونم …

صدای در که اومد، از جا پریدم … با ترس و امید، جلو رفتم … پاهام می لرزید ولی سعی می کردم محکم جلوه کنم … با لبخند به پدرم سلام کردم …

چشمش که به من افتاد خشک شد … چند لحظه پلک هم نمی زد … چشم هاش لرزید اما سریع خودش رو کنترل کرد … 

- چه عجب، بعد از سه سال یادت اومد پدر و مادری هم داری…

 

 

#قسمت سی و دوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: حلال

 

در رو بست و اومد تو … وارد حال که شد چشمش به آرتا افتاد … جلوی شومینه، نشسته بود بازی می کرد … 

- خوبه شبیه تو شده، نه اون شوهر عوضیت …

مادرم با دلخوری اومد سمت ما … 

- این تمام احساستت بعد از سه سال ندیدن دخترته؟ … خوبه هر بار که زنگ می زد خودت باهاش حرف نمی زدی … اون وقت شکایت هم می کنی …

تا زمان شام، نشسته بود روی مبل و مثلا داشت روزنامه می خوند … اما تمام حواسم بهش بود … چشمش دنبال آرتا می دوید … هر طرف که اون می رفت، حواسش همون جا بود …

میز رو چیدیم … پرده ها رو کشیدم و حجابم رو برداشتم … 

- کی برمی گردی؟ …

مادرم بدجور عصبانی شد … 

- واقعا که … هنوز دو ساعت نیست دیدیش …

- هیچ وقت …

مادرم با تعجب چرخید سمت من … همین طور که می نشستم،گفتم …

- نیومدم که برگردم …

پاهاش سست شد … نشست روی صندلی … 

- منظورت چیه آنیتا؟ … چه اتفاقی افتاده؟ …

نمی دونستم چی باید بگم … اون هم موقع شام و سر میز … بی توجه به سوال، خندیدم و گفتم … 

- راستی توی غذای من، گوشت نزنید … گوشت باید ذبح اسلامی باشه … بعید می دونم اینجا گوشت حلال گیر بیاد…

پدرم همین طور که داشت غذا می کشید … سرش رو آورد و بالا و توی چشم هام خیره شد … 

- همین که روش آرم مسلمون ها باشه می تونی بخوری؟…

از سوالش جا خوردم … با سر تایید کردم …

- هفته دیگه دارم میرم هامبورگ … اونجا مسلمون زیاد داره …

و مادرم با چشم های متعجب، فقط به ما نگاه می کرد …

 

 

#قسمت سی و سوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: روزهای خوش من

 

راحت تر از چیزی بود که فکر می کردم … اون شب، دو رکعت نماز شکر خوندم … خیلی خوشحال بودم … اصلا فکر نمی کردم پدرم حاضر به پذیرش من بشه … هیچی ازم نپرسید… تنها چیزی که بهم گفت این بود …

- چشم هات دیگه چشم های یه دختربچه نازپرورده نیست… چشم های یه آدم بالغه …

شاید جمله خاصی نبود اما به نظر من، فوق العاده بود …

پدرم کم کم سمت آرتا رفت … اولین بار، یواشکی بغلش کرد… فکر می کرد نمی بینمش … اما واقعا صحنه قشنگی بود … روزهای خوشی بود … روزهایی که زیاد طول نکشید …

طرف قرارداد پدرم، قرارداد رو فسخ کرد و با شرکت دیگه ای وارد معامله شد … اگر چه به ظاهر، غرامت فسخ قرارداد رو پرداخت کرد اما شرکت تا ورشکستگی پیش رفت … 

پدرم سکته کرد … و مجبور شدیم همه چیز رو به خاطر پرداخت بدهی بانک، زیر قیمت بفروشیم …

فقط خونه ای که توش زندگی می کردیم با مقداری پول برامون باقی موند … پدرم زمین گیر شده بود … تنها شانس ما این بود … بیمه و خدمات اجتماعی، مخارج درمان و زندگی پدر و مادرم رو می دادن …

نمی دونم چرا … اما یه حسی بهم می گفت … من مسبب تمام این اتفاقات هستم … و همون حس بهم گفت … باید هر چه سریع تر از اونجا برم … قبل از اینکه اتفاق دیگه ای برای کسی بیوفته …

و من … رفتم …

 

 

#قسمت سی و چهارم داستان دنباله دار تمام زندگی من: با هر بسم الله

 

پدرم به سختی حرکت می کرد … روزی که داشتم خونه رو ترک می کردم … روی مبل، کنار شومینه نشسته بود … اولین بار بود که اشک رو توی چشم هاش می دیدم …

- آنیتا … چند روز قبل از اینکه برگردی خونه … اون روزها که هنوز تهران شلوغ بود … خواب دیدم موجودات سیاهی … جلوی کلیسای بزرگ شهر … تو رو به صلیب کشیدن …

به زحمت، بغضش رو کنترل کرد …

- مراقب خودت باش دخترم …

خودم رو پرت کردم توی بغلش … 

- مطمئن باش پدر … اگر روزی چنین اتفاقی بیوفته … من، اون روز جانم رو با خدا معامله کردم … و شک نکن پیش حضرت مریم، در بهشت خواهم بود …

خواب پدرم برای من مفهوم داشت … روزی که اون مرد گفت… روی استقامت من شرط می بنده … اینکه تا کی دوام میارم …

آرتا رو برداشتم و به آپارتمان کوچک اجاره ایم رفتم … 

توی کشوری که به خاطر کمبود نیروی تحصیل کرده و نیروی کار … جوان تحصیل کرده وارد می کنه … من بعد از مدت ها دنبال کار گشتن … با مدرک دانشگاهی … توی یه شهر صنعتی … برای گذران زندگی … داشتم … زمین، پنجره و توالت های یه شرکت دولتی رو می شستم …

با هر بسم الله، وارد شرکت می شدم … و با هر الحمدلله از شرکت بیرون می اومدم … اما تمام اون یک سال و نیم … لحظه ای از انتخابم پشیمون نشدم …

 

 

#قسمت سی و پنجم داستان دنباله دار تمام زندگی من: جاسوس ایران

 

کم کم ارتقا گرفتم … دیگه یه نیروی خدماتی ساده نبودم … جا به جا کردن و تحویل پرونده ها و نامه هم توی لیست کارهای من قرار گرفته بود …

اون روز که برای تحویل رفته بودم … متوجه خطای محاسباتی کوچکی توی داده ها شدم … بدجور ذهنم رو به خودش مشغول کرده بود … گاهی انجام یه اشتباه کوچیک هم در مقیاس بزرگ، سبب خطاهای زیاد میشه … از طرفی به عنوان یه نیروی خدماتی چی می تونستم بگم …

تمام روز ذهنم درگیر بود … وقتی ساعت کاری تموم شد و نیروهای کشیک شب توی اتاق نبودن … رفتم اونجا … کارت خدماتی من به بیشتر درها می خورد …

نشستم پشت سیستم و داده ها و محاسبات رو درست کردم …

فردا صبح، جو طور دیگه ای بود … کسی که محاسبات رو انجام داده بود توی چک نهایی، متوجه تغییر اونها شده بود … اما نفهمیده بود محاسبات صحیحه …

یه ساعت نگذشته بود که از حفاظت اومدن سراغم … به جرم اختلال و نفوذ در سیستم های دولتی دستگیر شدم … ترس عمیقی وجودم رو پر کرده بود … من مسلمان بودم … اگر کاری که کردم پای یه عمل تروریستی حساب بشه چی؟ …

بعد از چند ساعت توی بازداشت بودن … بالاخره رئیس حفاظت اومد … نشست جلوی من …

- خانم کوتزینگه … شما با توجه به تحصیلات تون چرا توی بخش خدمات مشغول به کار شدید؟ … هدف تون از این کار چی بود؟ …

خیلی ترسیده بودم …

- چون جای دیگه ای بهم کار نمی دادن …

- شما حدود سه سال و نیم در ایران زندگی کردید … و بعد تحت عنوان فرار از ایران به اینجا برگشتید … یعنی می خواید بگید بدون هیچ هدفی به اینجا اومدید؟ …

نفسم بند اومده بود … فکر می کرد من جاسوس یا نیروی نفوذی ایرانم … یهو داد زد … 

- شما پای اون سیستم ها چه کار می کردید خانم کوتزینگه؟ …

 

 

#قسمت سی و ششم داستان دنباله دار تمام زندگی من: کمکم کن

 

چند لحظه طول کشید تا به خودم اومدم … 

- من هیچ کار اشتباهی نکردم … فقط محاسبات غلط رو درست کردم …

- اگر هدف تون، تصحیح اشتباه بود می تونستید به مسئول مربوطه یا سرپرست تیم بگید …

خودم رو کنترل کردم و خیلی محکم گفتم … 

- اگر یه نیروی خدماتی به شما بگه داده های دستگاه ها رو غلط محاسبه کردید … چه واکنشی نشون می دید؟ … می خندید، مسخره اش می کنید یا باورش می کنید؟ …

چند لحظه مکث کردم … 

- می تونید کل سیستم و اون داده ها رو بررسی کنید …

- قطعا همین کار رو می کنیم … و اگر سر سوزنی اخلال یا مشکل پیش اومده باشه … تمام عواقبش متوجه شماست… و شک نکنید جرم شما جاسوسی و خیانت به کشور محسوب میشه … که مطمئنم از عواقبش مطلع هستید …

توی چشمم زل زد و تک تک این جملات رو گفت … اونقدر محکم و سرد که حس کردم تمام وجودم یخ زده بود … از اتاق رفت بیرون … منم بی حس و حال، سرم رو روی میز گذاشتم…

- خدایا! من چه کار کردم؟ … به من بگو که اشتباه نکردم … کمکم کن … خدایا! کمکم کن …

نمی تونستم جلوی اشک هام رو بگیرم … توی یه اتاق زندانی شده بودم که پنجره ای به بیرون نداشت … ساعتی به دیوار نبود … ثانیه ها به اندازه یک عمر می گذشت … و اصلا نمی دونستم چقدر گذشته …

به زحمت، زمان تقریبی نماز رو حدس زدم … و ایستادم به نماز … اللهم فک کل اسیر …

 

 

#قسمت سی و هفتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: نور خورشید

 

سه روز توی بازداشت بودم … بدون اینکه اجازه تماس با بیرون یا حرف زدن با کسی رو داشته باشم … مرتب افرادی برای بازجویی سراغ من می اومدن … واقعا لحظات سختی بود …

روز چهارم دوباره رئیس حفاظت شرکت برگشت … وسایلم رو توی یه پاکت بهم تحویل داد … 

- شما آزادید خانم کوتزینگه … ولی واقعا شانس آوردید … حتی هر اختلال قبلی ای می تونست به پای شما حساب بشه …

- و اگر اون محاسبات و برنامه ها وارد سیستم می شد ممکن بود عواقب جبران ناپذیری داشته باشه …

وسایلم رو برداشتم و اومدم بیرون … زیاد دور نشده بودم که حس کردم پاهام دیگه حرکت نمی کنه … باورم نمی شد دوباره داشتم نور خورشید رو می دیدم … این سه روز به اندازه سه قرن، وحشت و ترس رو تحمل کرده بودم … تازه می فهمیدم وقتی می گفتن … در جهنم هر ثانیه اش به اندازه یه قرن عذاب آوره …

همون جا کنار خیابون نشستم … پاهام حرکت نمی کرد … نمی دونم چه مدت گذشت … هنوز تمام بدنم می لرزید …

برگشتم خونه … مادرم تا در رو باز کرد خودم رو پرت کردم توی بغلش … اشک امانم نمی داد … اون هم من رو بغل کرده بود و دلداری می داد …

شب نشده بود که دوباره سر و کله همون مرد پیدا شد … اومد داخل و روی مبل نشست … پدرم با عصبانیت بهش نگاه می کرد … 

- این بار دیگه از جون دخترم چی می خواید؟ …

هنوز نمی تونست درست بایسته … حتی به کمک عصا پاهاش می لرزید … همون طور که ایستاده بود و سعی داشت محکم جلوه کنه، بلند گفت … 

- از خونه من برید بیرون آقا …

 

 

#قسمت سی و هشتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: پیشنهاد

 

مادرم با ترس داشت به این صحنه نگاه می کرد …

- آقای کوتزینگه … چیزی نیست که شما به خاطرش نگران باشید … بهتره برید و ما رو تنها بگذارید …

- تا شما اینجا هستید چطور می تونم آروم باشم؟ … دختر من از آب پاک تر و زلال تره … هر حرفی دارید جلوی من بزنید…

خنده اش گرفت …

- شما پدر فوق العاده ای دارید خانم کوتزینگه …

و به مبل تکیه داد … 

- من پرونده شما رو کامل بررسی کردم … از نظر من، گذشته و اینکه چرا به شما اجازه کار داده نمی شد مال گذشته است … شما انسان درستی هستید … و یک نابغه اید … محاسباتی رو که شما توی چند ساعت تصحیح کردید… بررسیش برای اون گروه، سه روز طول کشید …

کمی خودش رو جلو کشید … این چیزی بود که من به مافوق هام گفتم …

- ارزش شما خیلی بیشتر از اینه که به خاطر اون مسائل … کشور از وجود شخصی مثل شما محروم بشه …

خنده ام گرفت … 

- یه پیشنهاد دو طرفه است؟ … یا باید باشم یا کلا …؟ … دارید چنین حرفی رو به من می زنید؟ …

- شما حقیقتا زیرک هستید … از این زندگی خسته نشدید؟…

- اگر منظورتون شستن توالت هاست … نه … من کشورم و مردمش رو دوست دارم … اما پیش از اون که یه لهستانی باشم یه مسلمانم …

و توی قلبم گفتم …

” قبل از اینکه رئیس جمهور لهستان، رهبر من باشه … رهبر من جای دیگه است … “

در اون لحظات … تازه علت ترس اون مردها رو از دژهای اسلام و ایران درک می کردم … یک لهستانی در سرزمین خودش … اما تبدیل به مرز و دیوارهای اون دژ شده بود ….

 

 

#قسمت سی و نهم داستان دنباله دار تمام زندگی من: نجات یوسف

 

سکوت عمیقی بین ما حاکم شد … می تونستم صدای ضربان قلب مادرم رو بشنوم ..

- آیا این دو با هم منافات داره؟ …

- دولتی که بیشترین آزادی و ارتباط رو دو قرن گذشته با یهودی ها داشته … و محدودیت زیادی رو برای مسلمان ها… جایی برای یه مسلمان توی سیستم اون هست؟ …

- پیشنهاد من، بیش از اون که سیاسی باشه؛ کاری بود …

محکم توی چشم هاش نگاه کردم …

- یعنی من اشتباه می کنم؟ …

لبخند کوتاهی زد … 

- برعکس خانم کوتزینگه … اشتباه نمی کنید … اما من یه وطن پرست کاتولیکم … و فقط لهستان، عظمتش، پیشرفت و مردمش برام مهمن … و اگر این پیشنهاد رو نپذیرید؛ شما رو سرزنش نمی کنم …

از جاش بلند شد … رفت سمت پدرم و باهاش دست داد … 

- از دیدار شما خیلی خوشحال شدم قربان … شما دختر فوق العاده ای رو تربیت کردید …

مادرم تا در خروجی بدرقه اش کرد … از جا بلند شدم و دنبالش رفتم توی حیاط …

- من به کار کردن توی رشته خودم علاقه دارم … اما مثل یه آدم عادی … نه جایی که هر لحظه، در معرض تهمت و سوء ظن باشم … و نتونم شب با آرامش بخوابم … و هر روز با خودم بگم، می تونه آخرین روز من باشه …

چند روز بعد، داشتم روی پیشنهادهای کاری فکر می کردم… بعضی هاش واقعا جالب بود … ولی از طرفی دلهره زیادی هم داشتم …

زنگ زدم قم … ازشون خواستم برام استخاره کنن … بین اونها، گزینه ای خوب بود که از همه کمتر بهش توجه داشتم…

آیات نجات حضرت یوسف از زندان بود … 

” گفت: از امروز به بعد تو در نزد ما مقام و منزلت ارجمندی داری و تو فردی امین و درستکار می‌باشی … “

 

 

#قسمت چهلم داستان دنباله دار تمام زندگی من: من واقعا پشیمانم

 

یا تلاش و سخت کوشی کارم رو شروع کردم … مورد توجه و احترام همه قرار گرفته بودم … با تمام وجود زحمت می کشیدم …

حال پدرم هم بهتر می شد … دیگه بدون عصا و کمک حرکت می کرد و راه می رفت …

همه چیز خوب بود تا اینکه از طریق سفارت اعلام کردن … متین می خواد آرتا رو ازم بگیره … دوباره ازدواج کرده بود … تمام این مدت از ترس اینکه روی بچه دست بزاره هیچی نگفته بودم … 

تازه داشت زندگیم سر و سامان می گرفت … اما حالا … اشک چشمم بند نمی اومد …

هر شب، تا صبح بالای سرش می نشستم و بهش نگاه می کردم … صبح ها با چشم پف کرده و سرخ می رفتم سر کار…

سرپرست تیم، چند مرتبه اومد سراغم … تعجب کرده بود چرا اون آدم پرانرژی اینقدر گرفته و افسرده شده …

اون روز حالم خیلی خراب بود … رفتم مرخصی بگیرم … علت درخواستم رو پرسید … 

منم خلاصه ای از دردی رو که تحمل می کردم براش گفتم… نمی دونم، شاید منتظر بودم با کسی حرف بزنم …

ازم پرسید پشیمون نیستی؟ … 

عمیق، توی فکر فرو رفتم … تمام زندگی، از مقابل چشمم عبور کرد … اسلام آوردنم … ازدواجم … فرارم … وعده های رنگارنگ اون غریبه ها … کارگری کردنم و … نمی دونم چقدر طول کشید تا جوابش رو دادم …

- چرا پشیمونم … اما نه به خاطر اسلام … نه به خاطر رد کردن تمام چیزها و وعده هایی که بهم داده شد … من انتخاب اشتباه و عجولانه ای کردم … فراموش کردم انسان ها می تونن خوب یا بد باشن … من اشتباه کردم و انسان بی هویتی رو انتخاب کردم که مسلمان نبود … انسان ضعیف، بی ارزش و بی هویتی که برای کسب عزت و افتخار اینجا اومده بود … اونقدر مظاهر و جلوه دنیا چشمش رو پر کرده بود که ارزش های زندگیش رو نمی دید … کسی که حتی به مردم خودش با دید تحقیر نگاه می کرد … به اون که فکر می کنم از انتخابم پشیمون میشم … به پسرم که فکر می کنم شاکر خدا هستم …

 

 

#قسمت چهل و یکم داستان دنباله دار تمام زندگی من: درخواست عجیب

 

جرات نمی کردم برگردم ایران … من بدون اجازه و خلاف قانون، آرتا رو از کشور خارج کرده بودم … رفتم سفارت و موضوع رو در میان گذاشتم … خیلی ناراحت شدن و به نیابت من، وکیل گرفتن …

چند جلسه دادگاه برگزار شد … نمی دونم چطور راضیش کردن اما زودتر از چیزی که فکر می کردم حکم طلاق صادر شد … به خصوص که پدرش توی دادگاه به نفع من شهادت داده بود … 

وقتی نماینده سفارت بهم خبر داد از خوشحالی گریه ام گرفت … اصلا توی خواب هم نمی دیدم همه چیز این طوری پیش بره …

به شکرانه این اتفاق، سه روز روزه گرفتم … 

چند روز بعد، با انرژی برگشتم سر کار … مسئول گروه تا چشمش بهم افتاد، اومد طرفم … 

- به نظر حالتون خیلی خوب میاد خانم کوتیزنگه … همه چیز موفقیت آمیز بود؟ …

منم با خوشحالی گفتم …

- بله، خدا رو شکر … قانونا آرتا به من تعلق داره … 

و لبخند عمیقی صورتم رو پر کرد …

- خوشحالم که اینقدر شما رو پرانرژی و راضی می بینم …

از زمانی که باهاش صحبت کرده بودم … هر روز رفتارش عجیب تر می شد … مدام برای سرکشی به قسمت ما می اومد … یا به هر بهانه ای سعی می کرد با من صحبت کنه … تا اینکه اون روز، به بهانه ای دوباره من رو صدا کرد … حرف هاش که تموم شد، بلند شدم برم که …

- خانم کوتزینگه … شاید درخواست عجیبی باشه … اما … خیلی دلم می خواد پسرتون رو ببینم … به نظرتون ممکنه؟

 

 

#قسمت چهل و دوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مهمانی شام

 

حسابی تعجب کردم … 

- پسر من رو؟ …

- بله. البته اگر عجیب نباشه …

- چرا؟ …

چند لحظه مکث کرد …

- هر چند، جای چندان رومانتیکی نیست … اما من به شما علاقه مند شدم …

بدجور شوکه شدم … اصلا فکرش رو هم نمی کردم … همون طور توی در خشکم زده بود …

یه دستی به سرش کشید و بلند شد …

- از اون روز که باهاتون صحبت کردم و اون حرف ها رو شنیدم… واقعا شما در نظرم آدم خیلی خاصی شدید … و از اون روز تمام توجهم به شما جلب شد …

- آقای هیتروش … علی رغم احترامی که برای شما قائلم اما نمی تونم هیچ جوابی بهتون بدم … بهتره بگم در حال حاضر اصلا نمی تونم به ازدواج کردن فکر کنم … زندگی من تازه داره روال عادی خودش رو پیدا می کنه … و گذشته از همه این مسائل، من مسلمان و شما مسیحی هستید … ما نمی تونیم با هم ازدواج کنیم …

این رو گفتم و از دفترش خارج شدم … چند ماه گذشت اما اون اصلا مایوس نشد … انگار نه انگار که جواب منفی شنیده بود … به خصوص روز تولدم … وقتی اومدم سر کار، دیدم روی میزم یه دسته گل با یه جعبه کادویی بود … و یه برگه …

- اگر اجازه بدید، می خواستم امشب، شما و خانواده تون رو به صرف شام دعوت کنم …

با عصبانیت رفتم توی اتاقش … در نزده، در رو باز کردم و رفتم تو … صحنه ای رو دیدم که باورش برام سخت بود …

داشت نماز می خوند …

 

 

#قسمت چهل و سوم داستان دنباله دار تمام زندگی من: متاسفم

بی صدا ایستادم یه گوشه … نمازش که تموم شد، بلند شد و رو به من گفت …

- برای قبول دعوتم، اینقدر هم عجله لازم نبود …

و خندید …

با شنیدن این جمله، تازه به خودم اومدم … زبانم درست نمی چرخید …

- شما مسلمان هستید آقای هیتروش؟ … پس چرا اون روز که گفتم مسیحی هستید، چیزی نگفتید …

همون طور که سجاده اش رو جمع می کرد و توی کاور میذاشت با خنده گفت …

- خوب اون زمان هنوز مسلمان نشده بودم … هر چند الان هم نمیشه گفت خیلی مسلمانم … هنوز به خوندن نماز عادت نکردم … علی الخصوص نماز صبح … مدام خواب می مونم … تازه اگر چیزی از قلم نیوفته و غلط نخونم …

اون با خنده از نماز خوندن های غلط و عجیبش می گفت … و من هنوز توی شوک بودم … چنان یخ کرده بودم که کف دستم مور مور و سوزن سوزن می شد …

- خدایا! حالا باید چه کار کنم؟ …

- خانم کوتزینگه … مهمانی تولدی که براتون گرفتم رو قبول می کنید؟ … من واقعا علاقه مندم با پسر شما و خانواده تون آشنا بشم …

توی افکار خودم غرق شده بودم که صدام کرد … مبهوت برگشتم سمتش و نگاهش کردم … 

- حال شما خوبه؟ …

به خودم اومدم … 

- بابت این جواب متاسفم اما فکر نمی کنم دیگه بتونم برای کسی همسر خوبی باشم …

 

 

#قسمت چهل و چهارم داستان دنباله دار تمام زندگی من: مرد کوچک

 

- اشکالی نداره … من چیز زیادی از اسلام و شیوه زندگی یه مسلمان بلد نیستم … شما می تونید استاد من باشید … هنوز نواقص زیادی دارم ولی آدم صبوری هستم … حتی اگر پاسخ شما برای همیشه منفی باشه … لازم نیست نگران من باشید … من به انتخاب شما احترام می گذارم …

دستم روی دستگیره خشک شده بود … سکوت عمیقی بین ما حاکم شد … و بعد از چند لحظه، از اونجا اومدم بیرون…

تمام روز فکرم رو به خودش مشغول کرده بود … ناخواسته تصاویر و حرف ها از جلوی چشمم عبور می کرد … سرم رو گذاشتم روی میز … 

- خدایا! من با این بنده تو چه کار کنم؟ …

شب، پدر و مادرم برام جشن کوچکی گرفته بودن … می خواستیم جشن رو شروع کنیم که پدرم مخالفت کرد … منتظر کسی بود …

زنگ در به صدا در اومد … در رو که باز کردم یه شوک دیگه بهم وارد شد … 

- آقای هیتروش، شما اینجا چه کار می کنید؟ …

خندید …

- برای عرض تبریک و احترام با پدرتون تماس گرفتم … ایشون هم برای امشب، دعوتم کرد …

و بدون اینکه منتظر بشه تا برای ورود بفرمایید بگم، اومد تو… 

با لبخند به پدر و مادرم سلام کرد … و خیلی محترمانه با پدرم دست داد … چشمش که به آرتا افتاد با اشتیاق رفت سمتش و دستش رو برای دست دادن بلند کرد …

- سلام مرد کوچک … من لروی هستم …

اون شب به شدت پدر و مادرم و آرتا رو تحت تاثیر قرار داده بود …

 

 

#قسمت چهل و پنجم داستان دنباله دار تمام زندگی من: جشن تولد

 

 

بعد از بریدن کیک، پدرم بهش رو کرد و گفت …

- ما رو ببخشید آقای هیتروش … درستش این بود که در مراسم امشب با شراب از شما پذیرایی می کردیم اما همون طور که می دونید دختر ما مسلمانه و این چیزها اینجا ممنوعه …

با دلخوری به پدرم نگاه کردم … اون هم یه طوری جواب نگاهم رو داد که چشم هاش داد می زد … مگه اشتباه می کنم؟ …

لروی به هر دوی ما نگاه کرد و با خنده گفت …

- منم همین طور … هر چند هنوز نتونستم کاملا شراب رو ترک کنم … اما اگر بخورم، حتی یه جرعه … نماز صبحم قضا میشه …

هر دوی ما با تعجب برگرشتیم سمتش … من از اینکه هنوز شراب می خورد … و پدرم از اینکه فهمید اونم مسلمانه … و بعد با حالتی بهم زل زد که ترجیح دادم از پنجره بیرون رو نگاه کنم …

موقع بدرقه تا دم در دنبالش رفتم … خیلی سعی کردم چیزی نگم اما داشتم منفجر می شدم …

- شما هنوز شراب می خورید؟ …

با چنان حالتی گفت، من عاشق شرابم که ناخودآگاه یه قدم رفتم عقب …

- البته همون موقع هم زیاد نمی خوردم … ولی دیگه …

یه مکث کرد و دوباره با هیجان گفت … 

- یه ماهه که مسلمان شدم … دارم ترک می کنم … سخت هست اما باید انجامش بدم …

تا با سر تاییدش کردم … دوباره هیجان زده شد …

- روحانی مرکز اسلامی بهم گفت ذره ذره کمش کنم … ولی سعی کنم نمازم قطع نشه و اول وقت بخونم … گفت اگه این کار رو بکنم مشکل شراب خوردنم درست میشه …

راست می گفت … لروی هیتروش، کمتر دو ماه بعد، کاملا شراب رو ترک کرده بود …

 

 

#قسمت چهل و ششم داستان دنباله دار تمام زندگی من: خواستگاری

 

پدرم هر چند از مسلمان بودن لروی اصلا راضی نبود … اما ازش خوشش می اومد … و این رو با همون سبک همیشگی و به جالب ترین شیوه ممکن گفت …

به اسم دیدن آرتا، ما رو برای شام دعوت کرد … هنوز اولین لقمه از گلوم پایین نرفته بود که یهو گفت …

- تو بالاخره کی می خوای ازدواج کنی؟ …

چنان لقمه توی گلوم پرید که نزدیک بود خفه بشم … پشت سر هم سرفه می کردم …

- حالا اینقدر هم خوشحالی شدن نداره که داری خفه میشی …

چشم هام داشت از حدقه می زد بیرون …

- ازدواج؟ … با کی؟ … 

- لروی … هر چند با دیدن شما دو تا دلم برای خودم می سوزه اما حاضرم براتون مجلس عروسی بگیرم …

هنوز نفسم کامل بالا نیومده بود … با ایما و اشاره به پدرم گفتم آرتا سر میز نشسته … اما بدتر شد … پدرم رو کرد به آرتا …

- تو موافقی مادرت ازدواج کنه؟ …

با ناراحتی گفتم … 

- پدر …

مکث کردم و ادامه دادم …

- حالا چرا در مورد ازدواج من صحبت می کنید؟ … من قصد ازدواج ندارم … خبری هم نیست …

- لروی اومد با من صحبت کرد … و تو رو ازم خواستگاری کرد… گفت یه سال پیش هم خودش بهت پیشنهاد داده و در جریانی … و تو هم یه احمقی …

 

 

#قسمت چهل و هفتم داستان دنباله دار تمام زندگی من: تو یه احمقی

 

 

همون طور که سعی می کردم خودم رو کنترل کنم و زیر چشمی به آرتا نگاه می کردم … با شنیدن کلمه احمق، جا خوردم …

- آقای هیتروش گفت من یه احمقم؟ …

- نه … اون نجیب تر از این بود بگه … من دارم میگم تو یه احمقی … فقط یه احمق به چنین جوان با شخصیتی جواب منفی میده …

و بعد رو کرد به آرتا و گفت …

- مگه نه پسرم؟ …

تا اومدم چیزی بگم … آرتا با خوشحالی گفت … 

- من خیلی لروی رو دوست دارم … اون خیلی دوست خوبیه… روز پدر هم به جای پدربزرگ اومد مدرسه …

دیگه نمی فهمیدم باید از چی تعجب کنم … اونقدر جملات عجیب پشت سر هم می شنیدم که …

- آرتا!! … آقای هیتروش، روز پدر اومد … ولی قرار بود که …

- من پدربزرگشم … نه پدرش … اون روز روزیه که بچه ها پدر و شغل اونها رو معرفی می کنن … روز پیرمردهای بازنشسته که نبود …

دیگه هیچ حرفی برای گفتن نداشتم … مادرم می خندید … پدرم غذاش رو می خورد … و آرتا با هیجان از اون روز و کارهایی که لروی براش کرده بود تعریف می کرد … اینکه چطور با حرف زدن های جالبش، کاری کرده بود که بچه های کلاس برای اون و آرتا دست بزنن … و من، فقط نگاه می کردم …

حرف زدن های آرتا که تموم شد … پدرم همون طور که سرش پایین بود گفت … 

- خوب، جوابت چیه؟ …

 

 

#قسمت آخر داستان دنباله دار تمام زندگی من: نام های مبارک

 

من بیشتر از هر چیز نگران آرتا بودم … ولی لروی چنان محبت اون رو به دست آورده بود و باهاش برخورد کرده بود که در مدت این دو سال … آرتا کاملا اون رو به عنوان یه دوست و یه پدر پذیرفته بود … هر چند، احساس خودم هم نسبت به لروی همین طور بود …

مهریه من، یه سفر کربلا شد … و ما به همراه خانواده هامون برای عقد به آلمان رفتیم … مرکز اسلامی امام علی “علیه السلام” …

مراسم کوچک و ساده ای بود … عکاس مون دختر نوجوان مسلمانی بود که با ذوق برای ما لوکیشین های عکاسی درست می کرد … هر چند باز هم اخم های پدرم، حتی در برابر دوربین و توی تمام عکس های یادگاری هم باز نشد …

ما پای عقدنامه رو با اسم های اسلامی مون امضا کردیم … هر چند به حرمت نام هایی که خانواده روی ما گذاشته بود… اونها رو عوض نکردیم … اما زندگی مشترک ما، با نام علی و فاطیما امضا شد … با نام اونها و توسل به نام های مبارک اونها …

 مطالب مرتبط

رمان بدون تو هرگز

در عصر کنونی که جامعه غربی در اوج بهره کشی از زنان و دختران تلاش می کند

تا با قانونمند کردن ضدّ ارزش های خود برای دیگر جوامع و فرهنگ ها،

فشارهای فراوان را به خصوص بر مسلمانان وارد سازد

توجّه به جایگاه دختران در سخن و سیره معصومان (ع) داروی شفابخش روزگار ماست

من از تو گلبنی بهتر ندیدم / ز تو باغ گلی خوشتر ندیدم

 

میان این همه گل‌های عالم / گلی خوشبوتر از دختر ندیدم

 

روز دختـــر مبــارڪ

باکمی دقت نظر شاید ببینیم که 

برخی در این روزگار نیز ڪه به نوعی جاهلیت مدرن نام گرفته

هنوز پسران را بر دختران ترجیح می دهند وبنا به فرمایش قرآن چهره در هم میبرند…

اما در اندیشه اسلامی دختر از انچنان جایگاهی برخوردار است

که پیامبر اسلام در مهمترین مسائل اجتماعی آنان را وارد می سازد

...

در قضیه مباهله دختر خویش را همراه خورد برد

در حالی که در ان زمان اعراب دختران را زنده به گور می کردند.

هم چنانکه خدای سبحان در چندین ایه از قران کریم بر عدم تفاوت بین دختر و پسر اشاره می کند.

آیات 84 و 85 سوره انعام بر این عدم تفاوت  تصریح دارد:

وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ كُلاًّ هَدَيْنَا وَنُوحاً هَدَيْنَا مِن قَبْلُ

وَمِن ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَى وَهَارُونَ

وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (84) وَزَكَرِيَّا وَيَحْيَى وَعِيسَى وَإِلْيَاسَ كُلٌّ مِّنَ الصَّالِحِينَ85.

 

دراین ایات خدای سبحان حضرت عيسي(ع) فرزند حضرت مريم(س) را

از فرزندان حضرت ابراهيم(ع) مي شمارد

كه خود اشاره به آن است كه در اندیشه اسلامی هيچ تفاوتي ميان فرزندان دختر و پسر نيست.

اين در حالي است كه در  ان زمان  تنها فرزندان پسري را از نوادگان و فرزندان خويش بر مي شمردند

و فرزندان دختري خويش را فرزندان ديگران و پدران ديگر مي شمردند.

خدای سبحان  در آيات 35 و 36 سوره آل عمران مستقیما خودش نام دختر را انتخاب می کند

و تنها نامی است که خدای سبحان انتخاب کرده برای یک دختر.

( اذ قالت امرات عمران رب انى نذرت لك ما فى بطنى محررا فتقبل منى انك انت السميع العليم (35)

فلما وضعتها قالت رب انى وضعتها انثى و اللّه اعلم بما وضعت و ليس الذكر كالانثى

و انى سميتها مريم و انى اعيذها بك و ذريتها من الشيطان الرجيم(36))

 

در تعبیر بسیار جالب دیگری خداوند در ایه 49 سوره شوری از دختر به عنوان هدیه استفاده می کند

وانسانها باید از این هدیه خداوند خوشحال شوند.

بدیهی است این تعبیر بهترین تعبیر ممکن برای دختر است،

همچنانکه برای پسر چنین تعبیری بکار نرفته است.

در ادبیات معصومین (ع)هم چنین ادبیاتی متداول است.

هم چنانکه پیامبر اسلام (ص) در تعبیری از دختران به باقیات صالحات تعبیر می شود.

 

با این حال نقش تعیین کننده زن در بقاء و رشد جامعه بشری همیشه مورد توجّه مثبت و منفی اندیشمندان، سیاستمداران، مدیران و رهبران جوامع بوده است.

تاریخ، گویای این واقعیت است که زن در کنار مرد در تمدّن بشری ـ مستقیم و غیر مستقیم ـ

نقش آفرین بوده است،

ولی از دیرزمان و با انگیزه های مختلف از حقوق الهی و انسانی خود محروم گردیده است.

تاریخ، این حقیقت را در سینه خود ثبت کرده است

که پیامبران و اولیای الهی در احقاق حقوق و هم در ایفای نقش سالم و سازنده زنان،

برترین جریان سازی و هدایت را داشته اند.

 

در سخنان معصومان علیهم السلام از دختران با واژه هایی چون:

ریحانه (گل)، قواریر (بلورها)، و حسنه (نیکی) یاد شده است؛

که هر یک، نشان از امتیاز و ویژگی خاصّ طبیعی و روحی دختران دارد. 

امام ششم (عليه السلام) مى فرمايد : مَنْ عالَ ثَلاثَ بَنات اَوْ ثَلاثَ اَخَوات وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ.

رسول حق (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود :

اِنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلَى الاِْناثِ اَرَقُّ مِنْهُ عَلَى الذُّكُورِ، وَ ما مِنْ رَجُل

يُدْخِلُ فَرْحَةً عَلى اِمْرَأَة بَيْنَهُ وَ بَيْنَها حُرْمَةٌ اِلاّ فَرَّحَهُ اللّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ.

خداوند به دختر مهربانتر از پسر است، كسى كه باعث خوشحالى دخترش شود،

خداوند روز قيامت او را خوشحال مى كند.

رسول حق (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود :

هر كس سه دختر يا سه خواهر را سرپرستى كند بهشت بر او واجب است،

عرضه داشتند دو نفر را اگر سرپرستى كند ؟

فرمود : باز هم، گفتند اگر يك دختر يا يك خواهر را فرمود : باز هم.

 

 

...

?بخشی از مصاحبه با نویسنده کتاب:
چرا از این عکس شهیدحججی برای طرح جلد کتابتان انتخاب کرده اید؟ 
به جرات میتوانم بگوییم که نظر خود شهید بود و حکایت طرح جلد این کتاب را در صفحه26 کتاب نوشته ام.

شخصیت شهیدحججی را چگونه می بینید و چرا حججی به قول «مقام معظم رهبری» به عنوان سخنگوی شهدا انتخاب شد؟
البته بنده در حدی نیستم که در مورد شخصیت شهیدحججی بتوانم اظهار نظر کنم اما به قول حضرت آقا و پدر شهیدحججی؛ ایشان[محسن حججی] دوست داشت که شخصیتی متفاوت و جریان ساز داشته باشد و خدای متعال هم حمایتش کرد و واقعا جریان ساز شد و ایشان به قول رهبرمعظم انقلاب به عنوان سخنگوی شهدا انتخاب شد.

✒ به نوشتن کتاب ادامه خواهید داد؟
انشاالله.

حامی مالی چاپ کتاب شخصیت خاصی بوده؟
خیر، کلیه هزینه های چاپ کتاب شخصاً پرداخته ام.

اگه با خانواده شهیدحججی دیدار کنید چه موضوعی دوست دارید عنوان کنید؟
در یادمان شهید برای همه جوانان دعا کنید.
شهدا
شهدای مدافع حرم

برای خرید کتاب «آرام بی سر، شهید حججی» به لینک زیر مراجعه کنید و ابتدا گزینه «مشاهده صورتحساب و پرداخت» را بزنید و‌پس از وارد کردن آدرس و مشخصات خودتون، هزینه اش را پرداخت کنید تا کتاب برای شما ارسال شود.
https://bookroom.ir/fb/899673857

? با پست سفارشی #رایگان به سراسر کشور

tyle="max-width: 100% !important;" src="http://rihane.kowsarblog.ir/media/blogs/rihane/image/153147114447076_175_250.jpg?mtime=1531471280" alt="153147114447076_175_250.jpg" />

همچنین میتونید زندگینامه این شهید بزرگوار را تحت عنوان شهید حججی چگونه تربیت شد

در سایت همراه مربی بخوانید و ببینید

https://www.hamrahmorabi.ir/حجت-خدا/

واقعیت ۲۱تیرماه مسجد گوهرشاد هویت ما است

گوهرنشانی بودن علامت استاندارد ما ایرانی هااست

بیانگر دلاوری و دینمداری مردم این سرزمین است

از وقایع مهم دوران حکومت رضاشاه پهلوی و نخست وزیری محمدعلی فروغی

خیزش مردم در جریان این واقعه در اعتراض به اجبار شدن

برسر نهادن ڪلاه شاپو و ڪشف حجاب توسط حڪومت مرڪزی بود

یڪ اعتراضی آرام و مدنی

اما حکومت وقت چه ڪرد؟!

همه را در مسجد گوهر شاد به گلوله بست

پاسبان بازنشسته حسینعلی ذوالفقاری گلمڪانی در اظهارات خود در مورد

آمار مقتولان گفته است:

«آن شب حدود دو سه هزار نفر را کشتند بردند بیرون دروازه پایین خیابان در قبرستان که الان درخت کاشته‌اند خندق کندند هرکس که کشته می‌شد مثل جوال گندم همه را می‌ریختند توی ماشین می‌بردند و می‌ریختند توی آن خندق و خاک روی آنها می‌ریختند البته از پاسبانها و نظامی‌ها هم کشته شده بود که بروز داده نمی‌شد!»

وحتی برخی را زنده بگور ڪردند

خودم از یکی ازمشهدی ها شنیدم که می گفت … رفتم به عنوان حمال، مرا استخدام کردند … از زیر منبر افرادی که هنوز داشتند نفس می کشیدند آوردم بیرون که ببرند برای دفن.» (خاطرات دکتر مهدی حائری یزدی، ص ۷۱)

...

پیش درآمد واقعه

به گزارش گروه “رسانه‌ها” خبرگزاری تسنیم، دکتر حسین نصر در یک تحقیق جالب در مورد پوشش اسلامی می‌گوید:” امتیاز خوب این پوشش در مردان و زنان به گونه ای است که شما جزئیات بدن مرد یا زن را نمی توانید ملاحظه کنید بلکه تنها یک کلیت در دورنما و نمای نزدیک به چشم می آید و این پوشش عامل حفظ و حفاظت و حضور و آرامش و حفظ عفت در جامعه است.” این نظر منصفانه، دیدگاه شخصی است که زمانی در دفتر فرح پهلوی، همسر محمد رضا پهلوی، به مطالعات فلسفی و اجتماعی مشغول بوده و آثار متفاوتی در سال های پس از انقلاب ارائه نموده است.

 

بعد از ذکر این مقدمه باید گفت جدال غرب گرایان با فرهنگ اسلامی و نمادهای آن در ابتدای حکومت پهلوی اول، دو پیشینه داشت؛ در بخش دغدغه حفظ حجاب و عفت در جامعه، داستان قتل “گریبایدف” و حمله مردم مسلمان به سفارت روسیه و دادن کشته های زیاد برای حفظ ناموس چند زن مسلمان گرجی که به ایران آمده بودند و با مردان مسلمان ازدواج کرده بودند، یک اتفاق تاثیرگذار بود. “گریبایدف"، وزیر مختار زورگوی روسی خواهان بیرون کشیدن این زنان مسلمان، که قبلا ارمنی بودند، از خانه شوهرانشان و فرستادن آنها به گرجستان بودکه به فتوای مجتهد بزرگ تهران، مردم مسلمان به سفارت و محل اقامت گریبایدف حمله کرده که تنها گریبایدف از حاضران آن محل زنده ماند و بعدها خاطرات خود را از آن شب هولناک به رشته تحریر درآورد.

 

این ماجرا به دشمنان نشان داد با عفت و ناموس جامعه مسلمان نمی توان به سادگی رو به رو شد و اگر هربه‌ی زور حکومت و قدرت مطلقه نباشد، ماجرا و نقشه‌های آن ها قابل پیگیری و اجرا نیست.

 

در وجه دیگر این ماجراها درگیری با حوزه علمیه و مرجعیت با فتوای میرزای بزرگ شیرازی درباره کمپانی رژی قدرت دین و فرهنگ دینی را به خوبی به دشمنان نشان داد. اما غرب زده ها، سکولارها و فراماسونرها و آن هایی که شیفته غرب بودند با اعدام شیخ فضل الله نوری به عنوان مخالف مشروطه، راه ضربه زدن به روحانیت و رخنه در حوزه را به زعم خود پیدا کردند.

 

با تشکیل مجلس موسسان و انتقال سلطنت از سلسله قاجار به سلسله پهلوی در سال 1304 رسما دست اسلام ستیزان در حکومت ایران باز شد! یعنی همان رضاخانی که در چند سال اول حکومت در عزاداری ها به سر خود گل می زد و در مراسم محرم و صفر حضور می یافت، بر اثر مشاوره فراماسونرها و بهائی‌هایی که طرفدار انگلیس بودند، دیانت را کنار گذاشت و اصلاحات و دستورات انگلیسی را در کشور دنبال کرد؛ تا آنجا که وقتی به ترکیه مسافرت کرد و “آتاتورک” و اقدامات او را در تغییر فرهنگ و خط و زبان آنجا مشاهده کرد، پس از بازگشت از سفر، قانون کشف حجاب را رسما اعلام کرد.

پس از آن، واقعه کشتار مسجد گوهرشاد در مشهد، که مردم در مخالفت با همین قانون قیام کردند، همچنین ایستادگی حکومت با تمام قدرت در مقابل مردم مسلمان و استفاده از زور توسط قزاق های قلدر، از دیگر اقدامات رضاخان در مبارزه با چادر و حجاب و پوشش زنان مسلمان بود. او حتی در قدم اول ناموس خود را بدون حجاب و پوشش مناسب در منظر عام به نگاه مردم گذاشت. در آن دوران سیاه، زنان به خاطر حفظ حجاب و عفت خود از خانه بیرون نیامدند و بسیاری از زنانِ با فرهنگ و محجبه در مدارس از کار بیکار شدند. این شدت وحدت مبارزه با حجاب زنان مسلمان از سال 1314 تا 1320 که رضاخان توسط انگلیسی ها از کشور تبعید شد ادامه داشت.

 

البته در کنار این اقدامات، درگیری با حوزه‌های علمیه،علما و ممنوعیت پوشش لباس طلبگی دیگر محور اصلی و هدف حکومت پهلوی اول در محدودیت نشر معارف اسلامی و ترویج مظاهر و فرهنگ دینی بود. در این زمینه از امام راحل (ره) خاطرات جالب و قابل تاملی نقل شده است که در سخنرانی ها و مجلد های صحیفه نور مفصل آمده است. از جمله اینکه امام می فرمود: برای دروس طلبگی صبح ها باید از قم به بیرون شهر می رفتیم تا بتوانیم جلسه ی درسی داشته باشیم و غروب معمولا به شهر باز می گشتیم و این روند تا چند سال ادامه داشت.

شرح واقعه

وسرانجام در سال ۱۳۱۳ رضاشاه بعداز سفر چهل روزه اش به ترڪیه

ازآنجا که آنجا را مظهر تمدن غرب می دانست

دستر داد اقدامات زیر انجام شود

ازجمله:تغییر ڪلاه شاپو،ڪشف حجاب،جشن هزاره فردوسی،پیمان سعدآباد و…

هنگامی که در سال ۱۳۱۴، جایگزینی کلاه‌هایی که مردم ایران تا آن لحظه بر سر می‌نهادند (که کلاه پهلوی را نیز در برمی گرفت) با کلاه شاپو، به فرمان حکومت، در سراسر کشور اجباری شد، در شهر مذهبی مشهد، اجرای آن به آسانی انجام نگرفت

به دنبال انتشار خبر بازداشت آیت‌الله قمی در مشهد و همچنین در اعتراض به اقدام‌های شهربانی، شب نوزدهم تیرماه مردم در مسجد گوهرشاد گرد آمدند و شیخ محمدتقی بهلول معروف به شیخ بهلول واعظ که در آن جلسه بر منبر سخن می‌راند، مردم را به ایستادگی در برابر حکومت فراخواند. موعظه شیخ بهلول دو سه روزی ادامه یافت؛ او در منبر سخنان تندی ایراد کرد که شنوندگان را کاملاً تحت تاثیر قرار داد(مجله «مطالعات تاریخی»، قیام گوهرشاد، نوشته حسن شمس‌آبادی، تابستان ۱۳۸۹، شماره ۲۹، صفحهٔ ۱۱۴)

ودرمسجد همه زائران و متحصنین را به گلوله بستند.

وتو ای بانو بدان براے این پوشش و چادر خونهای زیادی ریخته شده است

قدر چادرت را بدان و ارزشش را با عفت و حیا حفظ نما

مطالب مرتبط

ازخودت شروع ڪن(ڪشف حجاب رضاخانی)

معرفی ڪتاب زیبا و خواندنی ویژه زنان ودختران

ڪتاب:نامه ای به خواهرم

مؤلف:مهدی عدالتیان

ناشر:مشهد شاملو

نمونه را ببینید?

کتاب  نامه ای به خواهرم را با هم ورق می زنیم

به نام خدای مهربان و آگاهی بخش

خواهرم سلام، نامه ات را خواندم

نوشته بودی؛

من نمی خواهم مثل مادرانم نا آگاهانه #حجاب داشته باشم،

نمی خواهم کهنه پرست باشم، نمی خواهم تحقیر شوم،

نمی خواهم از دیگران کمتر باشم،

نمی خواهم بدون انگیزه و هدف کاری که پدر و مادرم می گویند را انجام دهم…

اصلا کجای قرآن نوشته است زن باید حجاب داشته باشد؟

چرا مردان هر کاری دلشان میخواهد میکنند و همه محدودیت ها برای زنان در نظر گرفته شده؟

چرا نمی گذارند همه آزاد باشند تا مسأله طبیعی و عادی شود

و دیگر هیچ حساسیتی وجود نداشته باشد؟

شما آنقدر سخت گرفته اید که حتی اگر زنی در خانه اش تنها باشد

و بخواهد نماز بخواند، میگویید باید حجاب داشته باشد.

مگر خدا مرد است که باید از او هم رو گرفت؟

اصلا میخواهم بدانم بی حجاب بودن من چه ضرری برای دیگران دارد؟

هر طور دلم بخواهد لباس می پوشم و آرایش میکنم این چه ربطی به دیگران دارد؟

من که به قصد ایجاد انحراف و فساد آرایش نمی کنم.

از این گذشته، چرا به مردها نمی گویید نگاه نکنند، و زن ها باید خود را بپوشانند.

البته تصور نکن من بی دین و کافر هستم،

باور کن من هم مثل تو خدا را قبول دارم،

قرآن را قبول دارم، خیلی هم مؤمن هستم

و اصلا نمی خواهم که خدا از من ناراضی باشد،

قدر ناشناس هم نیستم، می دانم خدا چقدر به من نعمت داده،

غرق در نعمت های او هستم و دوست دارم هر روز به او نزدیکتر شوم

و او را از خود راضی تر کنم، در مسائل دقت کنم،

آنها را بفهمم آن طور که درست است زندگی کنم نه آن طور که به من تحمیل میکنند. 

من می گویم وقتی این همه خانم بی حجاب هست حجاب داشتن من چه فایده ای دارد؟

اگر قرار است کسی از بی حجابی من منحرف شود و به گناه بیفتند،

به فرض به گناه بیفتد، پس چه فرقی می کند که من باحجاب باشم یا بی حجاب؟

از همه ی اینها گذشته چرا اینقدر سخت گیری؟

چرا حتی یک تار موی زن هم نباید بیرون باشد؟

می خواهم بدانم این یک تار مو چه ضرری دارد؟ چه فسادی ایجاد می کند؟

تو باید به من حق بدهی.

آخر من با چه انگیزه ای میتوانم حجاب داشته باشم و چگونه خودم را قانع کنم!؟

صفحات۵و۶ڪتاب

عزیزان میتونید برای رسیدن به پاسخ این سؤالات و دانلود این ڪتاب زیبا 

از  اینجا  اقدام ڪنید

دانلود لینڪ دوم

ما سعی ڪردیم صفحات این ڪتاب رو در ڪانالمون در پیامرسان ایرانی ایتا قرار بدیم

https://eitaa.com/fereshtehayezaminiam

مطالب مرتبط