برای ورود به شهر رمضانت، کوله بار سفرم را بسته ام؛ به امید اینکه در دروازه این شهر خودت به استقبال می آیی! 

برای آنانی که شهرت را خوب می شناسند نمی گویم، برای همچون خودی می گویم که گرچه ۳۰ سال است

مهمانت بوده ام ولی نشناختمت!

آمده ام این بار مسئلت ها را با اشک تقدیم کنم تا جواب ها را ملائک با رشک بنگرند،

و با دستی پر از اطعام و تفضل و بخشش و کرمت بیرون آیم!

همان جایی که تلاوت، تواضع می آورد و کسی به مناجات مباهات نمی کند.

اشک شوق، شیرینی آهِ خوف را زایل نمی کند و درک عاقلانه، درد عاشقانه را درمان نمی نماید…!

واینک برای ورود چند مسئلت دارم:

صیامی حقیقی و قیامی صمیمی می خواهم، تا بیدار شوم از خواب غفلت

و مشمول عنایت و بخشش و عفو وگذشت تو شوم،

از من بگذر ای گذشت دار از مجرمین…! مرا بپذیر…!

مطالب مرتبط

آرزوی حضرت مریم پس از مرگ & روزه داری زنان آزاده در اسارت & داستان هایی از زنان روزه دار