روز چهارم شعبان بود. همه منتظر ولادت کسی بودند که از همان کودکی مادرش اورا

فدایی حسین (ع)می نامید. وقتی به دنیا آمد امام علی علیه السلام در گوش او اذان گفت.

گاهی لباسش را بالا می زدو بازوانش را بوسه می زد وگریه می کرد.وقتی مادر سبب را

پرسید.می فرمود: روزی دستانش قطع خواهد شد. 

با ولادتش، خانه غرق در شادی وغم بود. از همان کودکی مادر قنداقه اش را بر می داشت

ودور سر حسینش تاب می داد ومی گفت: پسرم، فدای پسر فاطمه.

آری او فدایی امام زمانش شد. ما برای امام زمانمان چه کرده ایم؟

آیا سعی در فراهم نمودن زمینه ظهورش کرده ایم؟ آیا خود را برای فدا کردن آماده نموده ایم؟

خدا نکند از کسانی باشیم که هر لحظه با هر گناه، ظهورش را به تأخیر انداخته ایم که خود در

نامه ای به شیخ مفیدفرمودند:«اگر شیعیان ما- که خداوند توفیقشان دهد- همگان در پیمانی

که با ما داشتند،متحد می شدند،هرگز برکت دیدار ما از آنها تأخیر نمی افتاد، وهرچه زودتر سعادت

دیدار ما را با معرفت کامل پیدا می کردند،ولی آنچه باعث این دوری وسلب این توفیق دیدار شده

خبرهایی است که از اعمال ناپسندآنان به مامی رسد.»(احتجاج طبرسی، ج2،ص325)

                            بار الها ما را نیز از فداییان امام عصر خویش قرار بده.

مطالب مرتبط