در قبرستان خرمشهر زن ۶۵ ساله ای را دیدم که تفنگِ (ام یک) بر دوش داشت. گفتم: مادر چه می کنی؟

گفت: پسر و دخترم آنقدر جنگیدند تا شهید شدند و اینجا خفته اند. می‌روم راهشان را ادامه دهم، هر چه او را منع کردم، نپذیرفت و گفت: باید از دینم دفاع کنم.

این تنها وظیفه شما پسرانم نیست، بلکه وظیفه من هم هست، جنگید و سرانجام با ترکش خمپاره شهید شد.