زمینیانی همچون فرشته

امام باقر علیه السلام بالاترین شخصیت تاریخ:

امام خمینی(ره): ما مفتخریم که «باقر العلوم» بالاترین شخصیت تاریخ است

و کسی جز خدای تعالی و رسول  صلی اللَّه علیه و آله و ائمه معصومین علیهم السلام مقام او را درک نکرده

و نتوانند درک کرد، از ماست.[1]

الگوی کامل تلاش و مبارزه:

 مقام معظم رهبری: شایسته است که به مناسبت امروز و برای درس گرفتن، اشاره ی کوتاهی به زندگی امام  باقر علیه السّلام بشود.

این بزرگوار که حدود هیجده سال دوران امامتشان طول کشید، 

الگوی کامل تلاش و مبارزه و مجاهدت خستگی ناپذیر و پُر از مشکلات برای اشاعه ی دین و کلمه ی حق

و راه انداختن جریان فکری درست در دنیای آن روز بودند. هدفی که امروز ملت ایران برای آن تلاش می کند

- یعنی زنده کردن سخن حق در دنیای مادّی و منحط و گمراه کننده و غرق در فساد -

کاری است که امام  باقر علیه السّلام یک تنه به کمک  معدودی از اصحاب خود، در دنیای بزرگ آن روز اسلام انجام می داد.[2]

پیشوای پنجم شیعیان، روز جمعه اول ما رجب، سال 57 هجری در مدینه دیده به جهان گشود.

دهها سال پیش از تولد وی، نیای بزرگوارش پیامبر اکرم(ص) نام خود «محمد» را برای وی برگزیده و او را به لقب «باقر» ملقب فرمود.

امام باقر(ع)، در میان خاندان پیامبر(ص) نخستین کسی بود که هم پدر و هم مادر وی فاطمی و علوی بودند؛

زیرا پدر او امام زین العابدین (ع) فرزند امام حسین(ع) و مادرش فاطمه (مکنی به ام عبدالله) دختر امام حسن مجتبی(ع) بود

که از زنان با فضیلت و دانشمند بنی هاشم به حساب می آمد و امام صادق(ع) او را «صدیقه» لقب داده بود و می فرمود:

در خاندان حضرت مجتبی(ع) هیچ زنی به پایه ی فضیلت او نمی رسید.

بسم الله النور بسم الله النور النور بسم الله نورٍ علی نور

براستی فاطمه کیست؟ که حتی قلمها از نوشتن اوصاف او عاجزند.

فاطمه گلواژۀ عشق است. اودخت پیامبری است که نه تنها تاریخ جزیره العرب بلکه تمام دغدغه های

فکر انسان را نیز به جنبش در آورده وآن را تا ستیغ قرن ها پرواز داد.

فاطمه همسر مردی است که قطب دیگری از اقطاب اندیشه وخطی از خطوط اصالت

ورکنی از ارکان حقیقت است وامتدادی است به درازنای ابدیت که علوم افکارش جهان را خیره ساخته

که اگر علی نبود همسری هم کفو فاطمه زهرا نبود.

وبه حکم:” لولاک لما خلقتُ الأفلاک ولولا علی لما خلقتک ولولا فاطمه لما خلقتکما”

حتی پیغمبری نبود.

به گزارش فاطمی دز فقیه عالیقدر مرحوم آیت‌الله میرزا جواد تبریزی

در ایام سوگواری حضرت فاطمه زهرا علیها السلام

در سال 1427 ه.ق سخت بی تابی می کردند و چون کسالت داشتند،

از طرف دیگر اطرافیان برای حال ایشان بسیار نگران بودند و می گفتند

«کمی تحمل کنید، برای حالتان خوب نیست، کمتر بی تابی کنید»

ولی ایشان در پاسخ به گفتن این جمله اکتفا می کردند:

«نمی توانم، مصائب حضرت زهرا علیها السلام به قدری است که انسان

نمی تواند خود را کنترل کند…»

ایشان آن قدر بی تابی می کردند که سرانجام چشم چپ ایشان از شدت

فشار حالت غیر طبیعی پیدا کرده بود و اطرافیانشان به وضوح مشاهده

می کردند که ایشان اختیار یکی از چشمان خود را از دست داده است.

همان گونه كه عظمت شب قدر براي انسان ها پنهان است، قدر و منزلت فاطمه(س)نيز براي مردم ناشناخته مانده است.

امام صادق عليه السلام مي فرمايد: ليله، فاطمه است و قدر الله.

از اين روي هر آن كه به شناخت حقيقي فاطمه سلام الله عليها توفيق يابد، بي گمان، شب قدر را درك كرده است.

به مناسبت ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها گروه نشریات حزب الله سایبر،

ویژه نامه ای را با موضوعات مختلفی در قالب چهار صفحه منتشر کرده است.

در این ویژه نامه به بخشی ابعاد شخصیت حضرت فاطمه (س) پرداخته شده است و نکاتی در مورد زندگی آن

حضرت در اختیار مخاطبان قرار گرفته است. 

ساعت سخت فراق آغاز شد
مخفی و آهسته درها باز شد

شد برون آرام با رنج و ملال
هفت مرد و چار طفل خردسال

چار تن دارند تابوتی به دوش
دیده گریان سینه سوزان لب خموش

در دل تابوت جان حیدر است
هستی و تاب و توان حیدر است

گوئی آنشب مخفی از چشم همه
هم علی تشییع شد هم فاطمه

شهر پیغمبر محیط غم شده
زانوی سردار خیبر خم شده

باتوجه به مراسم باشكوه عزاداري حضرت فاطمه زهراسلام الله علیها در سال جاري

عده‌ ای از تفرقه افكنان وهابي ، شب‌ نامه‌اي را در برخي از استان هاي مرزي كشور توزيع كردند كه در آن

شبهاتي را پيرامون شهادت حضرت زهرا (سلام الله عليها) مطرح شده بود و در پايان نوشته شده بود

تقليد كوركورانه را بگذاريد و به تبليغات تاجران بازار مذاهب و تعصب توجه نكنيد خودتان به ميدان تحقيق در آييد

وحق را ازباطل تشخيص دهيد). با توجه به تماس‌هاي متعدد،  تصميم گرفته شد براي روشن اذهان مسلمانان

پاسخ مختصري  در اختيار عموم قرار گيرد

  چرا حضرت علي (علیه السلام) در آن صحنه هيچ واكنشي از خود نشان نداد ؟

اولا:  امام علي (ع) در قدم نخست از خود واكنش نشان داد ؛ چنانچه آلوسي مفسر مشهور اهل سنت

در اين باره مي‌نويسد

عمر با غلاف شمشير به پهلوي مبارک فاطمه و با تازيانه به بازوي حضرت زد 

فاطمه ،  صدا زد : « يا ابتاه » علي (ع) ناگهان از جا برخاست وگريبان عمر را گرفت و بر زمين زد و بر بيني و

گردنش کوبيد
تفسير آلوسي :3/123

نقل اين قضيه توسط آلوسي به هر نيتي كه باشد

نشانگر اين است كه واكنش علي (ع) در منابع معتبر شيعه در قرن اول و دوم  شيعه  وجود داشته است

ثانياً: برفرض اين كه واكنشي نشان نداده است ، به همان دليلي بوده كه پيامبر اسلام (ص)  در مكه مكرمه

در قبال، شكنجه صحابه و حتي قتل سميه مادر عمار ياسر واكنش نشان نداد

ثالثاً:  وقتي ياران رسول خدا به خانه عثمان ريختند و متعرض همسر او شده

و حتي دست او را با شمشير قطع كردند ،  عثمان هيچ واكنشي از خود نشان نداد

سؤال: گويند حضرت فاطمه(س) كتابي به نام مصحف دارد، كه قرآن جامع همان است،

و در دست امامان(ع) دست به دست مي گشته، و اكنون در نزد حضرت مهدي آل محمد(عج) است،

و هنگام ظهور، آن را آشكار مي سازد، آيا اين مصحف با قرآني كه در همه جا در دسترس ماست، فرق دارد؟

پاسخ: قرآني كه اكنون در همه جا در دسترس است، تحريف و كم و زياد نشده،

بلكه همان قرآني است كه با املاء پيامبر اكرم(ص) نوشته شده و تنظيم گشته است،

و شخص پيامبر(ص) در نام گذاري سوره ها و تقسيم قرآن به 114 سوره،

و تنظيم آن به همين صورت فعلي نظارت كامل داشته است.

ولي مصحف فاطمه زهرا(س) كتاب ديگر با محتواي ديگر است، و هيچ گونه تضادي با قرآن ندارد.

آمدم حال تو را از در و دیوار بپرسم. ای سفر کرده جاوید من، ای مادر خوبم.

آه ای ظلمت سنگین پر اندوه. نیک دانی که چه شب‌ها لب او گرم دعا بود؟

آخ ای خانه خورشید، گواهی. که به هر لحظه به لب‌های زنی غم‌زده گلبانگ خدا بود

وای، وای ای در و دیوار که این گونه خموشید بدانید‌، آن‌که یک عمر پر از حادثه مهمان شما بود،

آن‌که کوچید از این خانه به سرمنزل جاوید، پای تا سر همه آئینه ایمان و صفا بود…

آه ملک‌ها، آه ای همه وسعت تاریکیِ شب‌های مدینه بدانید… بدانید که در گوشه‌ی سجاده‌ی مادر،

همه نور خدا بود و همه درد ولا بود. به هر دور تسبیح که چرخید، همهْ عالم و آدم، در آن سوزِ دعا بود.

آمدم مادر خوبم، آمدم تا که به خود بار دگر زهر یتیمی بچشانم.

آمدم تا که به یاد تو شبی زار بگریم. تا که شرح غم بی‌مادری ام را، به فضا و در دیوار بگویم.

آمدم تا که پیشانی خود را، چو تو برخاک عبادت بگذارم. گل اشکی بفشانم، آبی از دیده ببارم…

آمدم  باز که سر بر در این خانه بکوبم، آمدم بر غم بی مادریم زار بگریم…

آه ای مادر غم‌ها، آه ای مادر خوبم…