زمینیانی همچون فرشته

آمدم حال تو را از در و دیوار بپرسم. ای سفر کرده جاوید من، ای مادر خوبم.

آه ای ظلمت سنگین پر اندوه. نیک دانی که چه شب‌ها لب او گرم دعا بود؟

آخ ای خانه خورشید، گواهی. که به هر لحظه به لب‌های زنی غم‌زده گلبانگ خدا بود

وای، وای ای در و دیوار که این گونه خموشید بدانید‌، آن‌که یک عمر پر از حادثه مهمان شما بود،

آن‌که کوچید از این خانه به سرمنزل جاوید، پای تا سر همه آئینه ایمان و صفا بود…

آه ملک‌ها، آه ای همه وسعت تاریکیِ شب‌های مدینه بدانید… بدانید که در گوشه‌ی سجاده‌ی مادر،

همه نور خدا بود و همه درد ولا بود. به هر دور تسبیح که چرخید، همهْ عالم و آدم، در آن سوزِ دعا بود.

آمدم مادر خوبم، آمدم تا که به خود بار دگر زهر یتیمی بچشانم.

آمدم تا که به یاد تو شبی زار بگریم. تا که شرح غم بی‌مادری ام را، به فضا و در دیوار بگویم.

آمدم تا که پیشانی خود را، چو تو برخاک عبادت بگذارم. گل اشکی بفشانم، آبی از دیده ببارم…

آمدم  باز که سر بر در این خانه بکوبم، آمدم بر غم بی مادریم زار بگریم…

آه ای مادر غم‌ها، آه ای مادر خوبم…

دربین این کلمات گفتند:اینها خدّام ونوکران حضرت زهرا سلام الله علیها هستند

این کلمه کلمه ای است بهت انگیز.

قطب الدین راوندی ازاعلام فقها وعلماومحدثین متقدمین، او این روایت را نقل می کند.

که ام ایمن بعد از شهادت حضرت زهرا(س) قسم خورد که در مدینه نمی ماند؛

سربه بیابان گذاشت.{قضیه} چه بوده؟ چه شده؟{حضرت زهرا}چه کسی بوده؟

او{ام ایمن} میداند."حلفت” قسم خورد در مدینه نماند.رفت به صحرا، در آن بیابان عربستان تشنه شد.

به حد مرگ رسید، یک جمله گفت. گفت:*یاربّ أنا خادمه فاطمه*، من خدمتگزار فاطمه ام،

تا این جمله راگفت: از عطش کشته می شوم. دلوی از آسمان سرازیر شد، شربتی نوشید.

این مهم است. شرح این کلمات مفصل است.{از آن}شربتی نوشید{که}هفت سال نه طعامی، نه شرابی،

نه آب، نه نان، نه غذا، به این بدن نرسید{واحتیاج نداشت} یعنی چه؟

یک کلمه گفت من خادم فاطمه ام- خدمت مقبول این است- در این نشئه جوابش دادند.

آنهم آب از کجا بود؟ کسی خبر ندارد. منقلب کرد این بدن مادی را، نوامیس طبیعت را خنثی کرد.

خدمت او اکسیری است که هرفلزی را منقلب می کند.

تردیدی نداریم که چنانکه اجکام الهی به خوبی تبیین شوند ، سپس با دقتاجرا گردد،

زمینه تفرقه وهرج ومرج فرا هم نمی آید.

هرج ومرج وچند دستگی اعتقادی  آنگاه پدید می آید که کسانی نخواهند احکام اجرا شود

یا فلسفه احکام برای مردم به خوبی تبیین نشود.

احکام الهی، حکم قوانین را دارند که از ظهور بی قانونی وآشفتگی اجتماعی جلوگیری می کند.

در مطالب قبلی به برخی عوامل تفرقه در نگاه فاطمه سلام الله علیها اشاره نمودیم و اینک

یکی دیگر از آنها که تأمل در فلسفه احکام واجرای صحیح آنها می باشد.

زهرا  در خطبه کم نظیر خود در مسجد مدینه، فلسفه یا حکمت الهی را چنین بر می شمرد:

«پس خدا ایمان را واجب فرمود وبه آن ، زنگ شرک را از دلها زدود وبا نماز،

خود پرستی را از شما دور کرد، روزه را نشان دهنده دوستی ساخت، وزکات را مایه افزایش روزی بی دریغ،

وحج را آزماینده در جهت دین، وعدالت را نمودار مرتبه یقین…».1

از جمله احکام الهی، عدالت است که باید در جامعه اجرا شود تا هر صاحب حقی به حق خود برسد.

عدم رعایت عدالت باعث می شود تا مردم در دراز مدت نسبت به حکومت بدبین شوند وحکومت جایگاه

اجتماعی خود را از دست بدهد وجامعه دچار چند دستگی شود؛

از این رو حضرت زهرا  بر اجرای قانون ارث که قانونی الهی است اصرار می ورزد که به این مسئله نیز در

مطالب  گذشته پرداختیم.

منبع

نهج الحیاه ص17 ح26

سخن و کلام یکی از برترین فضایل و وجوه ممیزه انسان از سایر مخلوقات است

که به او برابر دیگر مخلوقات برتری می بخشد،

اما همچون سایر نعمت های الهی استفاده صحیح از آن نیازمند آداب و شرایطی است.

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: « کشتگاه سخن، دل است و انبار آن، اندیشه و تقویت کننده آن،

خرد و آشکار کننده آن، زبان و جسم آن، حروف (کلمات) و جانش، معنا و زیورش،

درست بیان کردن و نظامش، درستى.»

آیت الله جوادی آملی:

به گزارش خبرنگار قسم از حوزه 250 مبین به نقل از روضه نیوز؛‌

در واپسین روزهای سال ۹۳ و فرا رسیدن بهار طبیعت گفتاری از آیت الله العظمی جوادی آملی

در شرح دعای تحویل سال را منتشر می‌کند.

تفسیر قرآنی دعای تحویل سال ،خدای سبحان در بهار دو کار انجام می‌دهد؛

یکی اینکه خوابیده ‌ها را بیدار کرده و دیگر اینکه مرده‌‌ها را زنده می‌ کند.

این درخت ‌ها در زمستان خواب هستند اما، وقتی بهار شد، بیدار می‌ شوند،

وقتی بیدار شدند این درخت مواد مُرده را به عنوان غذا جذب می‌ کند

و به صورت خوشه، شاخه، برگ و میوه در می‌ آورد؛ در حقیقت در اینجا مرده‌ها زنده می‌شوند.

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو

سپندوار زکف داده ام عنان بی تو

زتلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چو آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی

پر است سینه ام زاندوه گران بی تو